► ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ!

Στην 107η επέτειο της νικηφόρας Οχτωβριανής Επανάστασης, η παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση του σάπιου ιμπεριαλισμού ωθεί τις ΕΠΑ, ΕΕ, Βρετανία στη γενοκτονία από τους σιονιστές στη Γάζα, στους πολέμους ενάντια στα αραβικά κράτη και το Ιράν, στην Ουκρανία, σε στρατιωτικές επεμβάσεις στο Σουδάν και σ’ άλλες αφρικανικές χώρες.

Ταυτόχρονα οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ έχουν εξαπολύσει ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη, νεολαία, αγρότες και μικροεπαγγελματίες για να επιβιώσουν οι τράπεζες και ο χρεοκοπημένος καπιταλισμός. Στην Ελλάδα τα μνημόνια που επέβαλαν οι ΕΕ και το ΔΝΤ και ψήφισαν οι κοινοβουλευτικές χούντες Τσίπρα και Μητσοτάκη διαλύουν τη δημόσια υγεία και παιδεία, διχτατορικοί νόμοι ψηφίζονται ενάντια στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα στην εξολόθρευση ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου με πυρηνικά όπλα.

Στη σημερινή περίοδο της θανάσιμης κρίσης του καπιταλισμού, στη Μεταβατική Εποχή των πολέμων και επαναστάσεων (χαραχτηρισμός Λένιν), η μόνη λύση για την ανθρωπότητα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ομιλία του Λεφ Τρότσκι σε μεγάλη συγκέντρωση στο στάδιο τής Κοπενχάγης στις 27 Νοέμβρη 1932. Τη συγκέντρωση και την πρόσκληση στον Τρότσκι είχαν κάνει σοσιαλδημοκράτες φοιτητές της πρωτεύουσας της Δανίας. Τότε ο Τρότσκι ήταν εξόριστος στο νησί Πρίγκηπο κοντά στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη). – (Μετάφραση από το κείμενο της ομιλίας στ’ αγγλικά όπως δημοσιεύτηκε με τίτλο Στη Υπεράσπιση της Οχτωβριανής Επανάστασης, από τις εκδόσεις New Park Publications, Λονδίνο 1971.)

«[…] Ποιά ερωτήματα βάζει σ’ ένα σκεπτόμενο άνθρωπο η Οχτωβριανή Επανάσταση;

1. Γιατί και πώς η επανάσταση αυτή πέτυχε το σκοπό της; Πιο συγκεκριμένα: Γιατί η προλεταριακή επανάσταση θριάμβευσε σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης;

2. Ποιά είναι τα αποτελέσματα τής Οχτωβριανής Επανάστασης;

Και τέλος,

3. Έχει αντέξει η Οχτωβριανή Επανάσταση το ιστορικό τεστ;

Στο πρώτο ερώτημα – για τις αιτίες – μπορεί να απαντήσει κανείς λίγο ως πολύ εξαντλητικά. Προσπάθησα να το κάνω με αρκετή λεπτομέρεια στο βιβλίο μου Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης [1930]. Εδώ δεν μπορώ παρά να διατυπώσω τα πιο σημαντικά συμπεράσματα.

Το γεγονός ότι το προλεταριάτο έφτασε στην εξουσία για πρώτη φορά σε μια χώρα τόσο καθυστερημένη σαν την πρώην Τσαρική Ρωσία φαίνεται μυστηριώδης μόνο σε μια πρώτη ματιά: στην πραγματικότητα είναι εντελώς σύμφωνο με τον ιστορικό νόμο. Μπορούσε να προβλεφτεί και προβλέφτηκε. Ακόμη, στη βάση της πρόγνωσης αυτού του γεγονότος οι επαναστάτες μαρξιστές ανάπτυξαν τη στρατηγική τους πολύ πριν από τα αποφασιστικά γεγονότα.

Η πρώτη και πιο γενική εξήγηση είναι: η Ρωσία είναι μια καθυστερημένη χώρα, αλλά είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ένα στοιχείο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Μ’ αυτή την έννοια ο Λένιν έλυσε το αίνιγμα της Ρωσικής Επανάστασης με την εξαιρετικά ακριβή φόρμουλα, “η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατο κρίκο της”.

Μια πρόχειρη εικονογράφηση: ο Μεγάλος Πόλεμος [Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος 1914-18] αποτέλεσμα των αντιφάσεων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, τράβηξε τη δίνη του στις χώρες διαφορετικών σταδίων ανάπτυξης, αλλά έκανε τους ίδιους ισχυρισμούς σε όλους τους συμμετέχοντες. Είναι σαφές ότι τα βάρη του πολέμου θα ήταν ιδιαίτερα ανυπόφορα για τις πιο καθυστερημένες χώρες. Η Ρωσία ήταν η πρώτη που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γήπεδο. Αλλά για να απομακρυνθεί από τον πόλεμο, ο ρωσικός λαός έπρεπε να ανατρέψει τις κυρίαρχες τάξεις. Με αυτόν τον τρόπο η αλυσίδα του πολέμου έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της.

Ωστόσο, ο πόλεμος δεν είναι μια καταστροφή που έρχεται απ’ έξω σαν σεισμός, αλλά, όπως είπε ο κύριος Κλάουζεβιτς, είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Στον τελευταίο πόλεμο [Πρώτος Π.Π.], οι κύριες τάσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος τής «ειρήνης» εκφράστηκαν μόνο πιο ωμά. Όσο υψηλότερες ήταν οι γενικές δυνάμεις παραγωγής, τόσο πιο έντονος ήταν ο συναγωνισμός στις παγκόσμιες αγορές, τόσο πιο έντονοι ήταν οι ανταγωνισμοί και τόσο πιο τρελός ο αγώνας για εξοπλισμούς, και τόσο πιο δύσκολο γινόταν για τους αδύναμους συμμετέχοντες. Γι’ αυτό ακριβώς οι καθυστερημένες χώρες κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις στη σειρά καταρρεύσεων. Η αλυσίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού τείνει πάντα να σπάει στον πιο αδύναμο κρίκο της. […]

«Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορική καθυστέρηση είναι σχετική έννοια. Καθώς υπάρχουν τόσο καθυστερημένες όσο και προοδευτικές χώρες, υπάρχει επίσης μια αμοιβαία επιρροή της μίας από την άλλη, υπάρχει η πίεση των προοδευτικών χωρών στις καθυστερημένες. Υπάρχει η ανάγκη των καθυστερημένων χωρών να φτάσουν τις προοδευτικές, να δανειστούν την τεχνολογία και την επιστήμη τους, κ.λπ. Με αυτόν τον τρόπο προκύπτει ο συνδυασμένος τύπος ανάπτυξης: χαρακτηριστικά καθυστέρησης συνδυάζονται με την τελευταία λέξη στην παγκόσμια τεχνολογία και στην παγκόσμια σκέψη. Τέλος, οι ιστορικά καθυστερημένες χώρες, για να ξεφύγουν από την καθυστέρηση τους, συχνά αναγκάζονται να ορμήσουν μπροστά από τις άλλες. […]

«Ταυτόχρονα όμως ο νόμος της συνδυασμένης ανάπτυξης εκφράζεται στον οικονομικό τομέα σε κάθε βήμα, τόσο σε απλά όσο και σε πολύπλοκα φαινόμενα. Σχεδόν χωρίς αυτοκινητόδρομους, η Ρωσία αναγκάστηκε να κατασκευάσει σιδηροδρόμους. Χωρίς να έχει περάσει από τα ευρωπαϊκά στάδια χειροτεχνίας και βιομηχανίας, η Ρωσία πέρασε απευθείας στη μηχανοποιημένη παραγωγή. Το να υπερπηδούν τα ενδιάμεσα στάδια είναι η μοίρα των καθυστερημένων χωρών. […]

«Θα συμφωνήσετε ότι μια θεωρία είναι γενικά πολύτιμη μόνο στο βαθμό που βοηθά να προβλέψουμε την πορεία της ανάπτυξης και να την επηρεάσουμε σκόπιμα. Εκεί, σε γενικές γραμμές, είναι η ανεκτίμητη σπουδαιότητα του μαρξισμού ως όπλου κοινωνικού και ιστορικού προσανατολισμού. Λυπάμαι που τα στενά όρια της διάλεξης δεν μου επιτρέπουν να επεκταθώ ουσιαστικά στο παραπάνω απόσπασμα [εννοεί από το 1905]. Θα αρκεστώ λοιπόν σε μια σύντομη περίληψη όλου του έργου που γράφτηκε το 1905.

Σύμφωνα με τα άμεσα καθήκοντά της, η Ρωσική Επανάσταση είναι μια αστική επανάσταση. Αλλά η ρωσική αστική τάξη είναι αντί-επαναστατική. Η νίκη της Επανάστασης είναι επομένως δυνατή μόνο ως νίκη του προλεταριάτου. Αλλά το νικηφόρο προλεταριάτο δεν θα σταματήσει στο πρόγραμμα της αστικής δημοκρατίας: θα προχωρήσει στο πρόγραμμα του Σοσιαλισμού. Η Ρωσική Επανάσταση θα γίνει το πρώτο στάδιο της Σοσιαλιστικής παγκόσμιας επανάστασης.

Αυτή ήταν η θεωρία τής διαρκούς επανάστασης που διατύπωσα το 1905 και έκτοτε δέχτηκε την πιο αυστηρή κριτική ως “Τροτσκισμός”.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι μόνο ένα μέρος αυτής της θεωρίας. Το άλλο μέρος, που είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, αναφέρει:

Οι σημερινές παραγωγικές δυνάμεις έχουν ξεπεράσει από καιρό τα εθνικά όρια. Μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι εφικτή εντός των εθνικών συνόρων. Όσο σημαντικές κι αν είναι οι οικονομικές επιτυχίες ενός απομονωμένου εργατικού κράτους, το πρόγραμμα του «Σοσιαλισμού σε μια χώρα» είναι μια μικροαστική ουτοπία. Μόνο μια ευρωπαϊκή και μετά μια παγκόσμια ομοσπονδία σοσιαλιστικών δημοκρατιών μπορεί να είναι η πραγματική αρένα για μια αρμονική Σοσιαλιστική κοινωνία.

Σήμερα, μετά τη δοκιμασία των γεγονότων, βλέπω λιγότερους λόγους από ποτέ για να απορρίψω αυτή τη θεωρία.

«Χωρίς την ένοπλη εξέγερση της 7ης Νοέμβρη 1917, το σοβιετικό κράτος δεν θα υπήρχε. Αλλά η ίδια η εξέγερση δεν έπεσε από τον ουρανό. Μια σειρά από ιστορικά προαπαιτούμενα ήταν απαραίτητα για την Οχτωβριανή Επανάσταση.

1. Το σάπισμα των παλαιών κυρίαρχων τάξεων – τής αριστοκρατίας, τής μοναρχίας, τής γραφειοκρατίας.

2. Η πολιτική αδυναμία της μπουρζουαζίας, που δεν είχε ρίζες στις λαϊκές μάζες.

3. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του αγροτικού ζητήματος.

4. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του προβλήματος των καταπιεσμένων εθνοτήτων.

5. Τα σημαντικό κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου.

Σε αυτές τις οργανικές προϋποθέσεις πρέπει να προστεθούν ορισμένες εξαιρετικά σημαντικές συνθήκες που αλληλοσυνδέονται.

6. Η Επανάσταση του 1905 ήταν το μεγάλο σχολείο ή με τη φράση του Λένιν, «η πρόβα τζενεράλε» της Επανάστασης του 1917. Τα Σόβιετ, ως η αναντικατάστατη οργανωτική μορφή του προλεταριακού ενιαίου μετώπου στην Επανάσταση, δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905.

7. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όξυνε όλες τις αντιφάσεις, ξεσήκωσε τις καθυστερημένες μάζες από την ακινησία τους, και έτσι προετοίμασε τη μεγαλειώδη κλίμακα της καταστροφής.

Αλλά όλες αυτές οι συνθήκες, που αρκούσαν πλήρως για το ξέσπασμα της Επανάστασης, ήταν ανεπαρκείς για να εξασφαλίσουν τη νίκη του προλεταριάτου στην Επανάσταση. Για αυτή τη νίκη χρειαζόταν μια ακόμη προϋπόθεση.

8. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων.

Όταν απαριθμώ αυτή τη συνθήκη τελευταία στη σειρά, το κάνω μόνο επειδή ακολουθεί τη λογική σειρά, και όχι επειδή αναθέτω την τελευταία θέση σπουδαιότητας στο Κόμμα.

«Τον Σεπτέμβριο του 1917, ο Λένιν που είχε αναγκαστεί να κρύβεται, έδωσε το σύνθημα: «Η κρίση είναι ώριμη, η ώρα της εξέγερσης έχει πλησιάσει». Είχε δίκιο. Οι άρχουσες τάξεις αντιμέτωπες με τα προβλήματα του πολέμου, της γης και της απελευθέρωσης, αντιμετώπιζαν δυσκολίες που δεν μπορούσαν να επιλυθούν. Η μπουρζουαζία έχασε απόλυτα το μυαλό της. Τα δημοκρατικά κόμματα, οι μενσεβίκοι και οι σοσιαλεπαναστάτες, διέλυσαν το τελευταίο κομμάτι εμπιστοσύνης των μαζών σε αυτά με την υποστήριξή τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την πολιτική του συμβιβασμού και των παραχωρήσεων στους μπουρζουάδες και τους φεουδάρχες ιδιοχτήτες γης και περιουσιών.

Ο αφυπνισμένος στρατός δεν ήθελε πια να πολεμήσει για τους ξένους γι’ αυτόν σκοπούς του ιμπεριαλισμού. Αδιαφορώντας για τις δημοκρατικές συμβουλές [εννοεί την πολιτική της καπιταλιστικής “δημοκρατικής κυβέρνησης”], οι αγρότες έδιωξαν τους γαιοκτήμονες από τα χτήματά τους. Οι καταπιεσμένες εθνικότητες των απομακρυσμένων περιοχών ξεσηκώθηκαν ενάντια στη γραφειοκρατία της Πετρούπολης. Στα πιο σημαντικά Σόβιετ των εργατών και στρατιωτών οι Μπολσεβίκοι ήταν κυρίαρχοι. H πληγή ήταν ώριμη. Χρειαζόταν το κόψιμο με το νυστέρι. […]

«Η καμπύλη της βιομηχανικής ανάπτυξης της Ρωσίας εκφρασμένη σε ακατέργαστους αριθμούς δεικτών έχει ως εξής, λαμβάνοντας το 1913, τον τελευταίο χρόνο πριν από τον πόλεμο, ως 100. Το 1920, το υψηλότερο σημείο του εμφυλίου πολέμου, είναι επίσης το χαμηλότερο σημείο στη βιομηχανία – μόνο 25, δηλαδή το ένα τέταρτο της προπολεμικής παραγωγής. Το 1925 αυξήθηκε σε 75, δηλαδή τα τρία τέταρτα της προπολεμικής παραγωγής. Το 1929 αυξήθηκε σε 200, το 1932 σε 300, δηλαδή τρεις φορές περισσότερο από τις παραμονές του πολέμου.

Η εικόνα γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή στο φως του διεθνούς δείχτη. Από το 1925 έως το 1932 η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας μειώθηκε μιάμιση φορά, στην Αμερική μειώθηκε δύο φορές, στη Σοβιετική Ένωση αυξήθηκε τέσσερις φορές. Αυτά τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. […]

«Η Οχτωβριανή Επανάσταση έβαλε τα θεμέλια για ένα νέο πολιτισμό που έχει σχεδιαστεί, όχι για λίγους εκλεκτούς, αλλά για όλους. Αυτό το διαισθάνονται οι μάζες σ’ όλο τον κόσμο, γι’ αυτό η συμπάθειά τους για τη Σοβιετική Ένωση είναι τόσο παθιασμένη όσο ήταν κάποτε το μίσος τους για την τσαρική Ρωσία. […]

«Επιτρέψτε μου τώρα κλείνοντας, να προσπαθήσω να αξιολογήσω τη θέση της Οχτωβριανής Επανάστασης, όχι μόνο στην ιστορία της Ρωσίας, αλλά στην παγκόσμια ιστορία. Το 1917, σε διάστημα οχτώ μηνών, τέμνονται δύο ιστορικές καμπύλες. Οι ταραχές του Φλεβάρη – αυτή η καθυστερημένη ηχώ των μεγάλων αγώνων που διεξήχθησαν τους περασμένους αιώνες στα εδάφη της Ολλανδίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, σχεδόν σ’ όλη την ηπειρωτική Ευρώπη – παίρνουν τη θέση τους στη σειρά των αστικών επαναστάσεων.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση κήρυξε και άνοιξε την κυριαρχία του προλεταριάτου. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός γνώρισε την πρώτη του μεγάλη ήττα σε ρωσικό έδαφος. Η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της. Αλλά ήταν η αλυσίδα που έσπασε, και όχι μόνο ο κρίκος.

Ο καπιταλισμός έχει εξαντληθεί ως παγκόσμιο σύστημα. Έχει πάψει να εκπληρώνει τις ουσιαστικές του λειτουργίες, την αύξηση του επιπέδου της ανθρώπινης δύναμης και του ανθρώπινου πλούτου. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να μείνει στάσιμη στο επίπεδο που έχει φτάσει.

Μόνο μια ισχυρή αύξηση της παραγωγικής δύναμης και μια σωστή, σχεδιασμένη δηλαδή σοσιαλιστική οργάνωση παραγωγής και διανομής, μπορεί να εξασφαλίσει στην ανθρωπότητα – όλη την ανθρωπότητα – ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και ταυτόχρονα να της δώσει την πολύτιμη αίσθηση ελευθερίας σε σχέση με την οικονομία της.» –

► ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ!

Το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΕΠΑ απορρέει από την αντίδραση της εργατικής τάξης και νεολαίας στην οικονομική κρίση, την ακρίβεια, φτώχεια, αστυνομική βία, και πολέμους των Μπάϊντεν – Χάρις που υποστήριξαν τη γενοκτονία των σιονιστών στη Γάζα.

Η καθαρή νίκη του Ντόναλντ Τραμπ – το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων κέρδισε την πλειοψηφία στο Κογκρέσο – προήλθε από την άρνηση υποστήριξης των εργαζομένων – νεολαίας προς την Χάρις (Δημοκρατικό Κόμμα). Είναι έκφραση απόγνωσης και οργής των εργαζομένων και τής μεσαίας τάξης στις ΕΠΑ που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει και την κοινωνική κρίση, με μεγάλες ταραχές και απόλυτη βία και δολοφονίες από την αστυνομία, να εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα.

Ενάντια στο κολοσιαίο κύμα υπέρ της Παλαιστίνης των φοιτητών και της νεολαίας, ο Γενοκτόνος Τζο και η Αντιπρόεδρος Χάρις – φανατικοί υποστηριχτές του πολέμου του Ισραήλ και των φασιστών στην Ουκρανία – εξαπέλυσαν αστυνομικό πογκρόμ μέσα στα πιο σημαντικά πανεπιστήμια των ΕΠΑ.

Ο Τραμπ δεν πρόκειται να επιλύσει την οικονομική και πολιτική κρίση των ΕΠΑ, αντίθετα η πολιτική του υπέρ των αμερικανικών τραπεζιτών και της κεφαλαιοκρατίας θα εντείνει τον ταξικό πόλεμο μέσα στη χώρα, και τον οικονομικό πόλεμο με την ΕΕ, την Κίνα και άλλες χώρες.

Σήμερα Τετάρτη το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ πέταξε στο +3,5%, ενώ τα χρηματιστήρια βούτηξαν σε Λονδίνο, Παρίσι και Φρανκφούρτη (-1,5% : μετοχές BMW -6,6%, Mercedes-Benz -6,4%, Porsche -4,9%, Volkswagen -4,3%, καθώς φοβούνται τους δασμούς που θα επιβάλλει ο Τραμπ).

Ο Τραμπ είναι κι αυτός φανατικά υπέρ του Νετανιάχου και έχει σχεδιάσει επίθεση στο Ιράν. Αλλά ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα, στο Λίβανο και οι συγκρούσεις με το Ιράν δεν πήγαν καθόλου καλά για το σιονιστικό καθεστώς που τώρα φανερά αντιμετωπίζει κρίσιμες ώρες. Ο Νετανιάχου έδιωξε τον αρχισιονιστή φασίστα Υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ μέχρι τώρα το δεξί του χέρι στη γενοκτονία στη Γάζα και στην επίθεση στο Λίβανο.

Η εργατική τάξη και η νεολαία στις ΕΠΑ δεν εκφράστηκαν με την απάτη της “δημοκρατικής κάλπης”. Ψήφισαν με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης και με τις δυνατές απεργίες στην αυτοκινητοβιομηχανία (Σεπτέμβρης 2023) και φέτος Σεπτέμβρη-Οχτώβρη οι μεγάλες απεργίες λιμενεργατών και των εργατών στη Μπόϊνγκ ενάντια στην ακρίβεια, φτώχεια και μισθούς πείνας. Το 2023 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες απεργίες στις ΕΠΑ από το 2013.

Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι η περίοδος για ένα σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα στις ΕΠΑ που θα αγωνιστεί για την ανατροπή του σάπιου παρωχημένου βάρβαρου καπιταλισμού. –

► ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ!

«Η ρωσική επανάσταση που πραγματοποιήσατε άνοιξε μια νέα εποχή. Ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση!»

Έτσι έκλεισε τη σύντομη ομιλία του ο Βλαντίμιρ Λένιν προς τους εργάτες και στρατιώτες που τον υποδέχτηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό της Πετρούπολης στις 3 Απρίλη 1917. Την επόμενη μέρα διάβασε τις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη» δυο φορές – μια σε συνέλευση των Μπολσεβίκων αντιπροσώπων στο Σοβιέτ Πετρούπολης και άλλη μια σε συγκέντρωση Μπολσεβίκων και Μενσεβίκων, που συζητούσαν κοινή πολιτική. Οι «Θέσεις του Απρίλη» δημοσιεύτηκαν στην Πράβντα (την εφημερίδα των Μπολσεβίκων) στις 7 Απρίλη 1917 – μόνο με την  υπογραφή του Λένιν.

Στην Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης (κεφάλαιο 15) ο Τρότσκι έγραψε από την εξορία το 1930:

«Οι θέσεις έκφρασαν απλές σκέψεις με απλά λόγια κατανοητά απ’ όλους: η δημοκρατία που βγήκε από την επανάσταση του Φλεβάρη δεν είναι η δική μας δημοκρατία, και ο πόλεμος που διεξάγεται δεν είναι ο δικός μας πόλεμος. Το καθήκον των Μπολσεβίκων είναι να ανατρέψουν την ιμπεριαλιστική κυβέρνηση. Αλλά αυτή η κυβέρνηση υποστηρίζεται από τους Σοσιαλεπαναστάτες και τους Μενσεβίκους, που έχουν την υποστήριξη και εμπιστοσύνη των μαζών του λαού. Είμαστε μειοψηφία. Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για βία από την πλευρά μας. Πρέπει να διδάξουμε τις μάζες να μην εμπιστεύονται τους Συμβιβαστές και τους Αμυνιστές [υποστηριχτές του πολέμου]. ‘Πρέπει υπομονετικά να εξηγούμε’. Η επιτυχία αυτής της πολιτικής, που υπαγορεύεται απ’ όλη τη σημερινή κατάσταση, είναι εγγυημένη και θα μας οδηγήσει στη διχτατορία του προλεταριάτου, πέρα από τα όρια του μπουρζουάδικου καθεστώτος».    

Στις επαναστατικές συνθήκες του 1917 ο Λένιν δεν κήρυξε την υποστήριξη στη σταθεροποίηση του καπιταλιστικού καθεστώτος, αλλά τη διχτατορία του προλεταριάτου, την ανατροπή της μπουρζουάδικης κυβέρνησης και του καπιταλισμού.

Για την πραγματοποίηση της ανατροπής, οι επαναστατικές δυνάμεις (Μπολσεβίκοι) έπρεπε να κερδίσουν «υπομονετικά» την υποστήριξη των μαζών, που τότε υποστήριζαν τα αριστερά κόμματα (Σοσιαλεπαναστάτες και Μενσεβίκους). Η πολιτική αυτών των κομμάτων ήταν υποστήριξη στην εγκαθίδρυση ενός καπιταλιστικού καθεστώτος, καθώς νόμιζαν ότι οι συνθήκες – η καθυστέρηση της Ρωσίας και η συνείδηση των εργαζομένων της Ρωσίας –  δεν ήταν ώριμες για την ανατροπή του καπιταλισμού με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Στην πολιτική των «Θέσεων του Απρίλη» συναντήθηκαν Λένιν και Τρότσκι, καθώς ο Τρότσκι από την επαύριο της επανάστασης του 1905, με το έργο του Η Διαρκής Επανάσταση, είχε τονίσει ότι η επανάσταση στη Ρωσία δεν μπορούσε να παραμείνει καπιταλιστική, αλλά έπρεπε να προχωρήσει στο σοσιαλισμό.

Η πολιτική προοπτική του Λένιν και του Τρότσκι αποδείχτηκε σωστή, αυτή των αριστερών υποστηριχτών του καπιταλισμού λάθος και αντεπαναστατική.

Συμβιβαστές–υποστηριχτές της καπιταλιστικής σταθεροποίησης ήταν όλη η ηγεσία του Μπολσεβίκικου Κόμματος όταν έφτασε ο Λένιν στην Πετρούπολη. Οι Κάμενεφ και Στάλιν, διευθυντές της Πράβντα, υποστήριζαν την καπιταλιστική Προσωρινή Κυβέρνηση και την ένωση με τους Μενσεβίκους. Κανείς δεν βρέθηκε, ούτε καν ο Ζηνόβιεφ τότε στο πλάϊ του Λένιν, να συνυπογράψει τις «Θέσεις» του Λένιν! Μέρες μετά τη δημοσίευση τους, η Πράβντα τις αποκαλούσε «προσωπικές απόψεις» του Λένιν! 

Στην εφημερίδα Πριν, 9 Απρίλη 2017, δημοσιεύτηκε το άρθρο του Μπάμπη Συριόπουλου «Οι Θέσεις του Απρίλη βάζουν στόχο τη σοσιαλιστική επανάσταση», σ. 20-21. Το άρθρο τονίζει τη διαφωνία στις «Θέσεις» της τότε ηγεσίας των Μπολσεβίκων αλλά δεν αναφέρει ότι υπεύθυνοι γι’ αυτό ήταν οι Καμένεφ και Στάλιν. Η εφημερίδα πλαστογραφεί την ιστορία δημοσιεύοντας – χωρίς λεζάντα – φωτογραφία ζωγραφικού πίνακα «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» της δεκαετίας του 1930 που δείχνει την αποβίβαση του Λένιν από το τρένο και πίσω του τον Στάλιν – ένα πανάθλιο ψέμμα του σταλινισμού! Μαζί με τον Λένιν ταξίδεψε ο Ζηνόβιεφ, όχι ο Στάλιν.

Το άρθρο στο Πριν προσπαθεί να δώσει την εικόνα της κατάστασης στη Ρωσία με την άφιξη του Λένιν και είναι γραμμένο ως μια ιστορική αναδρομή. Απουσιάζει η κατανόηση και προβολή των «Θέσεων» ως της άμεσης πολιικής πραχτικής του κόμματος σε επαναστατικές συνθήκες. Το άρθρο δεν αναφέρει λέξη για το τι μπορεί να σημαίνουν οι «Θέσεις» σήμερα στην Ελλάδα των μνημονίων, στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.

«Θέση» του Πριν, ΝΑΡ, ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α., είναι σήμερα η «ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής» των μνημονίων. Αυτά τα κόμματα αρνούνται όπως ο διάλος το λιβάνι να καλέσουν σε ΑΝΑΤΡΟΠΗ της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΣΙΠΡΑ και του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Αρνούνται το χαραχτήρα της σημερινής κατάστασης ως επαναστατικής, απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός έχει μέλλον!

Οι Τροτσκιστές της Διεθνούς Επιτροπής της 4ης Διεθνούς και η Εργατική Αντίσταση πιστεύουν το αντίθετο!

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια λιτότητας της αντεπανάστασης ΕΕ και καπιταλισμού, είναι επαναστατικός αγώνας που μπορεί να δικαιωθεί μόνο με την ανατροπή των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ, με την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση.

Ο αγώνας σήμερα απαιτεί την ενοποίηση της πάλης όλων των εργαζομένων, ανέργων, αγροτών, νεολαίας και μικροεπαγγελματιών σε ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ, για την οργάνωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, για τη συντριβή των μνημονίων, για την ανατροπή του Τσίπρα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα κερδίσει την υποστήριξη της εργατικής τάξης και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Η επαναστατική αντίσταση στο νέο μνημόνο και στους πολέμους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, πρέπει να αναπτυχθεί με προοπτική τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα και της συντριβής της Δεξιάς του Μητσοτάκη και της Χρυσής Αυγής. Οι διαδηλώσεις μερικών χιλιάδων και οι μονοήμερες απεργίες δεν φτάνουν!

Ο σημερινός αγώνας πρέπει να έχει στόχο την έξοδο από ΕΕ – ΝΑΤΟ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη διαγραφή του χρέους. Το  άμεσο ιστορικό καθήκον των εργαζομένων και της νεολαίας είναι να δημιουργήσουν το δικό τους επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα της 4ης Διεθνούς, για να οδηγήσει αυτόν τον αγώνα στη δικαίωση του με την ανατροπή του καπιταλισμού για σοσιαλιστική κυβέρνηση εργατών – αγροτών, για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Ευρώπης!

Δεν μπορούμε να μείνουμε στο σάπιο καπιταλισμό της κρίσης, μαζικής ανεργίας και φτώχειας, καταστροφών και πολέμων, που οδηγεί σε οικολογική καταστροφή και πυρηνικό ολοκαύτωμα! Δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσης του καπιταλισμού! Για να έχει μέλλον η ανθρωπότητα, για να ξεφύγει από τη σαπίλα του καπιταλισμού, πρέπει να ανατραπεί το σύστημα. Αυτό είναι το μάθημα για το σήμερα των «Θέσεων του Απρίλη» του Βλαντίμιρ Λένιν, της Διαρκούς Επανάστασης του Λεφ Τρότσκι και της ιστορίας της Ρωσικής Επανάστασης με την καθοδήγηση του Μπολσεβίκικου επαναστατικού κόμματος. –