«Σας επαναλαμβάνω, κρατήστε γερά τον στρατό σας. Άκουσα ότι θέλετε να τον διαλύσετε και θύμωσα. Ένα σας λέω: είναι καλύτερα να έχετε ένα σίγουρο τάγμα ενόπλων, παρά έξι υπουργούς στην κυβέρνηση». – Τίτο προς αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, Βελιγράδι 15 Νοέμβρη 1944. [έμφαση πρόσθετη]

«Η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ με βαθειά συγκίνηση σας ανακοινώνει ότι ύστερα από τη συμφωνία τής 12ης του Φλεβάρη ε.ε. [1945, Βάρκιζα] ο ένδοξος ένοπλος αγώνας σας τερματίζεται […] Τώρα ήλθε η ώρα να καταθέσετε με τιμή τα δοξασμένα όπλα σας». – Προκήρυξη της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ, Τρίκκαλα 15-2-45. [έμφαση πρόσθετη]

Τρία πανεπιστημιακά συνέδρια με θέμα το Δεκέμβρη 1944, με πάνω από 110 εισηγητές (!), συμπεριλαμβανομένων μελετητών από Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Σερβία και Βουλγαρία, πραγματοποιήθηκαν το Νοέμβρη-Δεκέμβρη σε Αθήνα (2) και Θεσσαλονίκη (1). Το τεράστιο αυτό ενδιαφέρον οφείλεται, ουσιαστικά, στο ότι στη συλλογική ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα το ζήτημα τού Εμφυλίου Πολέμου δεν έχει τελειώσει, παρά τη στρατιωτική νίκη της αντεπανάστασης το 1949. Η εργατική τάξη ιστορικά δεν μπορεί να χωνέψει την ήττα και αναζητά την αλήθεια για το πώς το νικηφόρο και παντοδύναμο κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έχασε την εξουσία.

Σ’ αυτά τα 65 χρόνια από το 1949 έως σήμερα, δεκάδες μελέτες έχουν δημοσιευτεί για την Κατοχή και Αντίσταση, για το Δεκέμβρη 1944, για τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Επανάσταση που χάθηκε.

Καθήκον των ιστορικών είναι η επιστημονική έρευνα και η παράθεση τεκμηριωμένων συμπερασμάτων. Καθήκον των κομμάτων και κινημάτων που μιλάν στο όνομα της εργατικής τάξης και του κομμουνισμού, είναι η πειστική επεξήγηση της ήττας και η εξαγωγή διδαγμάτων. Σήμερα το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και η εργατική τάξη μπορούν να υπερβούν ιστορικά την ήττα του 1944 και 1949, μόνο με τη νίκη τής σοσιαλιστικής επανάστασης που θα δικαιώσει τους αγωνιστές και αγωνίστριες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού.

Στο εργατικό κίνημα υπάρχουν δυο βασικές απόψεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει ότι η ήττα ήταν απόρροια τής οπλικής υπεροχής των στρατευμάτων του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού και των «λαθών» του κόμματος. Το τροτσκιστικό κίνημα της 4ης Διεθνούς πιστεύει ότι η ήττα της Ελληνικής Επανάστασης 1943-49 οφείλεται στην «προδοτική» πολιτική της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ.

Παράλληλα με τα επιστημονικά συνέδρια για το Δεκέμβρη 1994, στην Εφημερίδα των Συντακτών, 15 Δεκέμβρη 2014, δημοσιεύτηκε ολοσέλιδο άρθρο τού Μάκη Μαίλη μέλους τής Κ.Ε. του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας, με τίτλο «Τιμή και Διδάγματα» όπου συνοπτικά ο συντάκτης παραθέτει τη σημερινή αξιολόγηση του ΚΚΕ για το Δεκέμβρη 1944 και το ιστορικό πλαίσιο.

Πρόκειται για ένα κείμενο όπου ο Μαίλης αμύνεται της πολιτικής τού ΚΚΕ το Δεκέμβρη 1944 αλλά ταυτόχρονα “σιωπηλά” αναθεωρεί εξαιρετικά σημαντικά ζητήματα με κύριο το χαραχτήρα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Για τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας (Μάης – Σεπτέμβρης 1944) που υπόγραψε το ΚΚΕ και τη συμμετοχή του ΚΚΕ στην αστική κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας”, που σχηματίστηκε μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων των Ναζί από την Ελλάδα τον Οχτώβρη 1944, ο Μαίλης γράφει ότι υπονόμευσαν τον αγώνα, “ζημίωσαν το ΚΚΕ και το λαό” και αποτελούν “αρνητική εμπειρία”.

Αυτές οι ομολογίες ενοχής της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι γνωστές. Η εξέταση και ανάλυση της πολιτικής τού ΚΚΕ στις δεκαετίες του 1930 και 1940, στο ιστορικό πλαίσιο και παράλληλα με την πολιτική της ΕΣΣΔ εκείνης της εποχής, σήμερα οδηγεί αβίαστα στην αλήθεια για το Δεκέμβρη 1944.

Αλλά ο Μαίλης αποφεύγει την παραμικρή αξιολόγηση της πορείας του ΚΚΕ. Η μέθοδος του είναι η εμπειρική παράθεση γεγονότων. Η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ, στην οποία ανήκει ο Μαίλης, είναι ανίκανη να αναλύσει με τη διαλεχτική μέθοδο του Ιστορικού Υλισμού τη συνταραχτική δεκαετία του 1940 στην Ελλάδα. Η ανικανότητα της δεν προέρχεται από αμάθεια, αλλά από την εγκατάλειψη του Μαρξισμού από τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ο Μαίλης συνεχίζει την αποπροσανατολιτική προπαγάνδα του ΚΚΕ που προβάλλει τον ηρωικό αγώνα των μαχητών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, για να καλύψει την καταστροφική προδοτική πολιτική του ΚΚΕ.

1. Γράφει ο Μαίλης: “Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε. Η επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και η αναγκαστική εμπλοκή της στον πόλεμο δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του και ούτε ήταν δυνατόν να τον αλλάξουν”.

Μόνο ο Λεφ Τρότσκι και η 4η Διεθνής (που ιδρύθηκε το 1938) προειδοποίησαν την εργατική τάξη και νεολαία για τον επερχόμενο πόλεμο που τον χαραχτήρισαν ως “ιμπεριαλιστικό”. Κάλεσαν τους εργαζόμενους ενάντια στον πόλεμο και τη μπουρζουαζία με σκοπό τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ταυτόχρονα ο Τρότσκι κάλεσε τους εργαζόμενους σ’ όλο τον κόσμο στην υπεράσπιση τής ΕΣΣΔ από τον ιμπεριαλισμό.

Καθήκον των τεταρτοδιεθνιστών στην πάλη ενάντια στον πόλεμο, στους Ναζί και στη μπουρζουαζία, ήταν το χτίσιμο επαναστατικών κομμάτων της 4ης Διεθνούς για να

οδηγήσουν τους εργαζομένους στην ανατροπή του καπιταλισμού, και στην ΕΣΣΔ η Πολιτική Επανάσταση για την ανατροπή του σταλινισμού.

Η θέση του Μαίλη ότι η επίθεση των Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ το 1941 “δεν άλλαξε το χαραχτήρα του πολέμου” είναι μια έκφραση του αντεπαναστατικού κατρακυλίσματος του σταλινισμού. Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν (ούτε η Ρωσία του Πούτιν σήμερα) ιμπεριαλιστική χώρα – ούτε κρατικοκαπιταλιστική – αλλά το εργατικό κράτος της εκφυλισμένης Οχτωβριανής Επανάστασης και καθήκον των εργαζομένων ήταν η υπεράσπιση της Επανάστασης παρά τη σταλινική γραφειοκρατία.

Ο Τρότσκι πρόβλεψε ότι στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου θα δημιουργούνταν επαναστατικές καταστάσεις και ευκαιρίες για την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης.

Σε αντίθεση με τον Λένιν στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ζαχαριάδης και το ΚΚΕ αρνήθηκαν να καλέσουν την εργατική τάξη να στρέψει τα όπλα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στον Μεταξά και να προχωρήσει στη σοσιαλιστική επανάσταση. Ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή το 1940 χαραχτήρισε “απελευθερωτικό” τον πόλεμο και κάλεσε τους εργαζομένους να πολεμήσουν κάτω από την ηγεσία του Μεταξά, αντί να καλέσει για την ανατροπή της διχτατορίας.

Ο Στάλιν αρνήθηκε να προετοιμάσει και να κινητοποιήσει την παγκόσμια εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους σ’ όλο τον κόσμο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που ήταν βέβαιο ότι θα περιλάμβανε και επίθεση στη Σοβιετική Ένωση. Το 1939 υπόγραψε το πιο αντεπαναστατικό σύμφωνο με τον Χίτλερ που δημιούργησε τεράστια σύγχυση στους εργαζομένους και στο κομμουνιστικό κίνημα που είχαν κινητοποιηθεί στα αντιφασιστικά Λαϊκά Μέτωπα. Το σύμφωνο διαίρεσε την Πολωνία στα δυο και οδήγησε τον πολωνικό λαό στην καταστροφή και στον αντικομμουνισμό.

Στη δεκαετία του 1930 ο Στάλιν είχε εξοντώσει τους πιο ικανούς στρατηγούς της ΕΣΣΔ, με εμπειρία από τον Εμφύλιο Πόλεμο. Παρά τις πληροφορίες και από διαφορετικές πηγές ότι ο Χίτλερ θα χτυπούσε την ΕΣΣΔ, ο Στάλιν και η γραφειοκρατία αρνήθηκαν να προετοιμάσουν την άμυνα και καταδίκασαν τους πληροφοριοδότες ως προβοκάτορες!

Όταν τον Ιούνη 1941 ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ, η σταλινική ηγεσία παρέλυσε και ο στρατός των Ναζί με ευκολία προχώρησε προς το Λένινγκραντ και τη Μόσχα. Ο Στάλιν πανικόβλητος, μια βδομάδα μετά τη ναζιστική επίθεση, εξαφανίστηκε στη ντάτσα του. Τρεις ολόκληρες μέρες αργότερα τον επισκέφτηκαν οι Μολότοφ, Βορόσιλοφ, Μπέρια και Μικογιάν. Ο Μικογιάν γράφει για εκείνη τη συνάντηση: «δεν έχω καμιά αμφιβολία, ο Στάλιν περίμενε ότι θα τον συλλάβουμε». Αλλά μέσα από την αντεπαναστατική σταλινική γραφειοκρατία δεν μπορούσε να αναδυθεί η Πολιτική Επανάσταση. Ο Στάλιν και η κλίκα του είχαν δολοφονήσει το 1940 τον ιδρυτή και αρχηγό του Κόκκινου Στρατού Λεφ Τρότσκι – το “Σπαθί της Επανάστασης” όπως τον αποκαλούσε ο σοβιετικός Τύπος στα πρώτα χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης – και το 1936-38 στις Δίκες της Μόσχας είχαν εξοντώσει τους ηγέτες της Επανάστασης του 1917 και του Μπολσεβίκικου Κόμματος.

Η ΕΣΣΔ σώθηκε από τη θυσία εκατομμυρίων στρατιωτών και αγωνιστών των λαών της που πολέμησαν για την υπεράπιση της προλεταριακής επανάστασης.

Μετά τη ναζιστική επίθεση η σταλινική γραφειοκρατία συμμάχησε με τους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Μια αντεπαναστατική συμμαχία που χώρισε στα δυο την Ευρώπη και οδήγησε στην επέμβαση του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα το 1944, με τη συγκατάβαση του Στάλιν, και στην υποταγή του ΚΚΕ στην αστική «Εθνική Κυβέρνηση».

Η πηγή αυτής της αντεπαναστατικής καταστροφικής πολιτικής βρίσκεται στη στρατηγική των Λαϊκών Μετώπων που επέβαλε η σταλινική γραφειοκρατία μετά τη σεχταριστική πολιτική του Κ.Κ. Γερμανίας που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Με δικαιολογία μια αντι-φασιστική συμμαχία, ο Στάλιν διέταξε τα Κ.Κ. να συμμαχήσουν με τη μπουρζουαζία για να προφυλάξουν την καπιταλιστική δημοκρατία. Στην Ελλάδα σχηματίστηκε το 1935 το Παλλαϊκό Μέτωπο ΚΚΕ, Αγροτικού Κόμματος και Κόμματος Φιλελευθέρων (Σοφούλη). Ο Ζαχαριάδης και το ΚΚΕ στη δεκαετία του 1930 ισχυρίζονταν ότι η Ελλάδα δεν ήταν μια καπιταλιστική χώρα αλλά ημι-φεουδαρχική, και δεν έμπαινε θέμα σοσιαλιστικής επανάστασης αλλά συνεργασίας με την καπιταλιστική τάξη για αποτίναξη της φεουδαρχίας – ίδια και απαράλλακτη η θέση των Μενσεβίκων στη Ρωσία στην παραμονή της Επανάστασης του 1917.

Η συμμαχία του Στάλιν με τον ιμπεριαλισμό και η πολιτική των Λαϊκών Μετώπων ήταν υπεύθυνες για τις υπογραφές του ΚΚΕ σε Καζέρτα και Λίβανο και τη συμμετοχή του στην αστική αντεπαναστατική κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” του Παπανδρέου τον Οχτώβρη 1944.

2. Για τον Μαϊλη “Το ΚΚΕ ήταν ο οργανωτής και ο καθοδηγητής του ΕΑΜικού αγώνα”. Κανένας και ποτέ δεν το έχει αμφισβητήσει. Όμως – και εδώ βρίσκεται η ουσία – ποια ήταν η “καθοδήγηση” του ΚΚΕ; Τα στοιχεία δείχνουν ότι το ΚΚΕ δεν “καθοδηγούσε” προς το σοσιαλισμό αλλά στον καπιταλισμό. Όσοι εξασκούσαν κριτική στην αντεπαναστατική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και καλούσαν για μια σοσιαλιστική πορεία έμπαιναν στο στόχαστρο της ΟΠΛΑ και μάλιστα στη διάρκεια των μαχών του Δεκέμβρη 1944, ως πράχτορες του εχθρού! Ακριβώς ότι είχε κάνει ο Στάλιν με την Αριστερή Αντιπολίτευση στη Ρωσία.

Όπως με ψέμματα και παραμορφώσεις γεγονότων η αστική τάξη συκοφαντεί το ΚΚΕ και τα εργατικά κόμματα, έτσι και η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ κατάγγειλε – και συνεχίζει να συκοφαντεί – τους Τροτσκιστές μαχητές ως εχθρούς του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της Αντίστασης.

Ο ηγέτης του ΕΑΜ Θανάσης Χατζής έγραψε στο βιβλίο του Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε ότι, “τα περισσότερα από τα μέλη των τροτσκιστικών ομάδων προσχώρησαν στην αντίσταση και μπήκαν αργότερα στο ΕΑΜ. Πολλοί απ’ αυτούς αγωνίστηκαν με συνέπεια, ενώ μερικοί, μη μπορώντας να απαλλαγούν από τις προλήψεις και προκαταλήψεις τους, πέρασαν σε υπονομευτική δράση μέσα στις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ».

Ο Χατζής δεν καταθέτει καμιά μαρτυρία ή άλλο τεκμήριο, ούτε κανείς άλλος έχει προσφέρει αποδείξεις, γι’ αυτή τη φοβερή κατηγορία “υπονομευτικής δράσης μερικών” Τροτσκιστών.

Ο Τροτσκισμός στην Ελλάδα δέχτηκε τεράστια χτυπήματα από τη διχτατορία Μεταξά και στην Κατοχή από τους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες οι οποίοι εκτέλεσαν σχεδόν το σύνολο της ηγεσίας του. Την ίδια περίοδο οι σταλινικοί εκτελεστές του ΚΚΕ εξόντωσαν αρκετούς αγωνιστές, Αναρχικούς, Αρχειομαρξιστές και Τροτσκιστές.

Στην Κατοχή οι Τροτσκιστές δεν κατόρθωσαν να συγκροτηθούν οργανωτικά σε ενιαίο κόμμα. Διάφορες απομονωμένες ομάδες μιλούσαν στο όνομα του Τροτσκισμού χωρίς να έχουν καμιά σχέση ή σύνδεση με την πολιτική και δράση της 4ης Διεθνούς.

Το Φλεβάρη του 1946 από το Παρίσι ο Έλληνας Τροτσκιστής ηγέτης Γιώργος Βιτσώρης, στέλεχος της γαλλικής αντίστασης ως σαμποτέρ, θεώρησε σωστό το σύνθημα της μειοψηφίας της Εργατικής Πάλης “το ΕΑΜ στην εξουσία” αλλά κατηγόρησε με βαριές κουβέντες ορισμένους Τροτσκιστές που αντί να “μπάσουν τα μέλη τους μέσα σε όλες τις οργανώσεις και να συμμετάσχουν στον αγώνα και να υπερασπίσουν τη διεθνιστική πολιτική παντού […] έφτασαν μέχρι το σημείο να το αρνηθούν [το επαναστατικό κίνημα Αντίστασης ΕΑΜ-ΕΛΑΣ], να το θεωρήσουν σαν ξένο προς τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Κάλεσαν τους εργάτες να μείνουν στην μπάντα, δηλαδή να λιποταχτήσουν.”  

3. Σχετικά με το Δεκέμβρη 1944 ο Μαίλης αναφέρει: «Ήταν σωστή η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να μην υποχωρήσουν και να απορρίψουν το τελεσίγραφο του Σκόμπι, να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ και η Πολιτοφυλακή. Υποχώρηση μπροστά σε μια τέτοια απαίτηση θα σήμαινε απόλυτη πολιτική και ηθική απαξίωση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ».

Η έκθεση του επιτελάρχη του ΕΛΑΣ Αντισυνταγματάρχη Κωνσταντίνου Λαγγουράνη που συντάχθηκε στα τέλη Γενάρη 1945 αναφέρει:

“[…] Συγχρόνως τη νύκτα 3/4 Δεκεμβρίου οι Άγγλοι δια δόλου και επωφελούμενοι των διαταγών που είχαν τα τμήματα του ΕΛΑΣ να μην θίξουν Αγγλικά τμήματα, αφόπλισαν τμήμα του ορεινού ΕΛΑΣ (2ον Σύνταγμα) στο Ψυχικό.

Το Κράτος του Παπανδρέου περιορίσθει εις το κέντρο της πόλεως.

Αι αντιστάσεις έπιπτον η μια μετά την άλλη.

Οι Άγγλοι έρριψαν όλας των τας δυνάμεις όχι μόνον κατά του ΕΛΑΣ αλλά και κατά του αμάχου πληθυσμού. […]

Την ημέραν αυτήν [17/12/1944] ελήφθη απάντηση του Στρατηγού Σκόμπυ (υπόμνημα 16-12-44). Εκφράζει την ικανοποίηση του, γιατί η Κ. Ε. ΕΛΑΣ δέχεται τον πρώτο όρο από εκείνους που έβαλε την 12-12-44 δηλαδή την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αττική. […]

Την 18η Δεκεμβρίου δυο σημαντικές επιτυχίες του ΕΛΑΣ. […]

Επι των προτάσεων Σκόμπυ 16-12-44 εδόθη απάντησις επί της Κ.Ε. ΕΛΑΣ περιελθούσεις τούτον την 22-12-44. Δια ταύτης εγένετο δεκτός και ο δεύτερος όρος του Σκόμπυ περί αφοπλισμού του ΕΛΑΣ Αθηνών υπό τον όρον ο αφοπλισμός να γίνει υπο την συγκροτηθησομένην ελληνική κυβέρνησιν πραγματικώς ελευθέρου και ανεξαρτήτου Κράτους. […]

Ο Τσώρτσιλ και Ήντεν αφίχθησαν εις Αθήνας προς τούτο. Θα προεδρεύσει της συνδιάσκεψης ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Η συνδιάσκεψη ωρίσθη την 26η Δεκεμβρίου ώρα 4μμ. Αντιπρόσωποι της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ παρευρέθησαν την καθορισθείσα ώραν.

Έλαβε τον λόγον ο Τσώρτσιλ για να εκφράσει την επιθυμία του να τεθεί τέρμα στο Ελληνικό ζήτημα. Δεν θέλει να αναμιχθεί στα εσωτερικά πράγματα. Αφήνει τους Έλληνες αντιπροσώπους να μιλήσουν και να συμφωνήσουν. Θέλει να τηρηθούν οι όροι του Σκόμπυ είπε και απεχώρησε της αιθούσης.

Δεν εδόθη καμιά απάντηση, ούτε στις προτάσεις μας προς Σκόμπυ (που έλαβε ούτος στις 22-12-44) ούτε και του προεβλήθει καμία επι τούτου παρατήρηση. […] Η συνεδρίαση είς ουδέν κατέληξε καθόσον εθεωρήθει εκ μέρους της Δεξιάς ότι δεν υπάρχει έδαφος συνεννοήσεως. Ουδεμία προσπάθεια έγινε εκ μέρους των αντιπροσώπων των κομμάτων προς συζήτησιν και οι διαπραγματεύσεις ουσιαστικά διεκόπησαν […]”.

Αυτό που προκύπτει από την Έκθεση του Επιτελάρχη του ΕΛΑΣ είναι ότι την ώρα που προελαύνει ο ΕΛΑΣ, η ηγεσία του ΚΚΕ αποδέχεται τους όρους του Σκόμπι! Πριν γενικευτούν οι συγκρούσεις το Δεκέμβρη, ο ΕΛΑΣ είχε διαταγή να μην πολεμήσει ενάντια στα αγγλικά στρατεύματα, τα οποία είχε καλωσορίσει με χιλιάδες λαού το ΚΚΕ στο Φάληρο και στον Πειραιά!

Όπως πρόσφατα αποκάλυψε ο Μανόλης Γλέζος, το ΚΚΕ αρνήθηκε να τινάξει στον αέρα το Δεκέμβρη 1944 το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία για να μην σκοτωθούν Εγγλέζοι αξιωματούχοι και ο Τσώρτσιλ!

Είναι επίσης γνωστό ότι το ΚΚΕ απαγόρευσε στις καλά εκπαιδευμένες και οπλισμένες δυνάμεις του ΕΛΑΣ του Άρη Βελουχιώτη να μπουν στη μάχη τής Αθήνας.

Στις 17 Δεκέμβρη 1944, “όταν ο πόλεμος μέσα στην Αθήνα έφτανε στην οξύτερη φάση του”, σύμφωνα με τη Λευκή Βίβλο του ΕΑΜ, η απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ ομολογούσε: ”Στην περίοδο της απελευθέρωσης όταν οι αντιπαλοί του φοβόνταν ότι θα καταλάβει την εξουσία, όπως μπορούσε να το κάμει, το ΚΚΕ απέδειξε περίτρανα την ειλικρίνεια και εντιμότητα των Δημοκρατικών του σκοπών.” (Λευκή Βίβλος, Τρίκαλα 1945, σ. 58, έμφαση πρόσθετη).

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ, όπως τονίζει ο Μαίλης, “απόρριψε το τελεσίγραφο του Σκόμπι” το Δεκέμβρη 1944, δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ ανάπτυξε περαιτέρω τον αγώνα με σκοπό τη νίκη. Αντίθετα, από τα αμέσως παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι το ΚΚΕ δεν αποζητούσε τη νίκη, αλλά το συμβιβασμό με τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές και τη μπουρζουαζία που σήμαινε κυνικό ξεπούλημα του αγώνα. Και αυτό ακριβώς έκανε στη Βάρκιζα το Φλεβάρη 1945!

 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη της προδοσίας της ηγεσίας του ΚΚΕ, από τις κινηματογραφικές και φωτογραφικές μαρτυρίες που απεικονίζουν τους δακρυσμένους αντάρτες του ΕΛΑΣ να παραδίδουν τα όπλα τους στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές!Αυτές οι σκηνές σήμερα προκαλούν τον τρομερό ταξικό θυμό των αγωνιστών της εργατικής τάξης που ζητά τη δικαίωση των όπλων του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού!

Δες https://www.youtube.com/watch?v=st8GttJot2Y κ.α.

4. «Μπαίνοντας ο Δεκέμβρης το έδαφος για μια τέτοια [αρνητική] εξέλιξη είχε υπονομευτεί από τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, από τη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Γ. Παπανδρέου και τον στόχο της “ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης”».

Εδώ ο Μαίλης σχετίζει τις υπογραφές του ΚΚΕ σε Καζέρτα και Λίβανο με αποδοχή της “ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης”. Αυτό σήμαινε πλήρη αποδοχή από την ηγεσία του ΚΚΕ τής ομαλής παλινόρθωσης τής καπιταλιστικής εξουσίας. Όταν οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές επέβαλαν τη μη-ομαλή εξέλιξη, το ΚΚΕ αρνήθηκε να πολεμήσει με όλα τα μέσα για τη νίκη, γιατί η νίκη θα οδηγούσε στην κυριαρχία του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα, κάτι που δεν το ήθελε το ΚΚΕ. Εδώ ακριβώς τεκμηριώνεται η κατηγορία για συνειδητή προδοσία του αγώνα από την ηγεσία του ΚΚΕ.

5. Ο Μαίλης ομολογεί ότι, “Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση ζημίωσε και το ΚΚΕ και τον λαό. Παρ’ ότι ο τελευταίος ήταν οπλισμένος, σύρθηκε δεμένος στο άρμα της διαχειριστικής πολιτικής”.

“Ζημίωσε”; Ένα πανίσχυρο λαϊκό οπλισμένο κίνημα, με μεγάλη εμπειρία από τις μάχες με τα ιταλικά, βουλγάρικα και γερμανικά φασιστικά στρατεύματα κατοχής και τους “γερμανοτσολιάδες”, αντί να επιβάλει τη “λαϊκή εξουσία”, παραδίδει τα όπλα στον ταξικό εχθρό με εντολή της ηγεσίας του που έχει στόχο υπουργούς στην καπιταλιστική κυβέρνηση! Αυτό κι αν είναι προδοσία.

6. Ο Μαίλης συνεχίζει και γράφει, “Ανάλογη αρνητική εμπειρία προκύπτει και από την πολιτική ισχυρών Κ. Κ. της Δ. Ευρώπης, της Ιταλίας και της Γαλλίας”.

Το 1944 τα πανίσχυρα Κ. Κ. Ιταλίας και Γαλλίας συμμετείχαν σε “εθνικές κυβερνήσεις” συνασπισμού με τη μπουρζουαζία αντί να παλέψουν για σοσιαλισμό. Όπως αναφέρει ο Μαίλης, μόλις σταθεροποιήθηκε ο καπιταλισμός (Δόγμα Τρούμαν) οι κομμουνιστές υπουργοί πετάχτηκαν έξω από την κυβέρνηση. Η πολιτική υποταγής τής σταλινικής ηγεσίας των Κ.Κ. Ιταλίας και Γαλλίας στη μπουρζουαζία, οδήγησε σε ιστορικές εκλογικές ήττες τις οποίες τα κόμματα αυτά ποτέ δεν ξεπέρασαν.

Ο Μαίλης όμως δεν εξηγεί γιατί όλα τα ΚΚ συμμετείχαν σε “εθνικές κυβερνήσεις” αντί να παλέψουν για το σοσιαλισμό. Και δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι στη Γαλλία και Ιταλία οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για σοσιαλισμό!

Η συμμετοχή στις “εθνικές κυβερνήσεις” ήταν διαταγή του Στάλιν προς τα Κ.Κ. της δυτικής Ευρώπης.

Από εκείνη την «αρνητική εμπειρία» (απίστευτη υποτιμητική έκφραση) το ΚΚΕ δεν έμαθε τίποτα. Στη δεκαετία του 1980 η ηγεσία τού ΚΚΕ (Φλωράκης) – όπως πάλι όλα τα Κ.Κ.! – ακολούθησε πιστά την αντεπαναστατική Περεστρόϊκα της σταλινικής γραφειοκρατίας του Γκορμπατσόφ. Δυστυχώς δεν ήταν οι μόνοι. Διάφοροι αριστεροί, Τροτσκιστές της Διεθνούς Γραμματείας (οπαδοί των Πάμπλο – Μαντέλ) αλλά και μερικοί Τροτσκιστές τής Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς (η τάση Τζέρι Χίλι στη Βρετανία, το ΕΕΚ στην Ελλάδα) ανακήρυξαν τους Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν ηγέτες της Πολιτικής Επανάστασης!

7. Για τις συμφωνίες της Γιάλτας ο Μαίλης δεν λέει λέξη και είναι εξαιρετικά λιτός για τη Σοβιετική Ένωση και τον Κόκκινο Στρατό. Οι λέξεις Στάλιν και Ζαχαριάδης απουσιάζουν από το κείμενο του. Απλά αναφέρει ότι «ο Κόκκινος Στρατός προέλαυνε ακάθεκτος», χωρίς να εξηγεί γιατί δεν μπήκε στην Ελλάδα, ενώ οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές αποβιβάστηκαν στον Πειραιά καλοδεχούμενοι από το ΚΚΕ!

8. Ο Μαίλης κάνει και μια σημαντική αναφορά στη «στάση του γαλλικού ιμπεριαλισμού κατά της Ινδοκίνας”.

Το κύριο ζήτημα στην Ινδοκίνα, όπως και την ίδια εποχή στην Κίνα, δεν ήταν η αναμενόμενη επίθεση του ιμπεριαλισμού, αλλά η πολιτική και στρατηγική της επαναστατικής προλεταριακής Αντίστασης των ανταρτών για να πάρουν την εξουσία.

Το Μάρτη 1944 συγκροτήθηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) που αποκαλέστηκε Κυβέρνηση του Βουνού. Το ΚΚΕ αρνήθηκε να επιβάλει την ΠΕΕΑ ως εργατο-αγροτική σοσιαλιστική κυβέρνηση και υποτάχθηκε στη μπουζουαζία της “εθνικής κυβέρνησης”.

Αντίθετα, στο Βιετνάμ όταν οι αντάρτες Βιετ-Μινχ κατέλαβαν το Ανόι τον Αύγουστο 1945, αμέσως προχώρησαν σε συγκρότηση της δικής τους εργατο-αγροτικής κυβέρνησης και ανακήρυξης ανεξαρτησίας.

Όταν αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το Ανόι, μετά την εισβολή των αποικιοκρατικών γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων, οι Βιέτ-Μινχ δεν συνθηκολόγησαν (όπως το ΚΚΕ) αλλά ανασύνταξαν τον αντάρτικο στρατό τους και έδιωξαν μετά 10 χρόνια τους Γάλλους ιμπεριαλιστές και μετά 30 χρόνια, το 1975, νίκησαν και τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Στην Κίνα, ο Μάο αγνόησε τις συμβουλές τού Στάλιν για κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τον μπουρζουά Τσιανγκ Κάι-Σεκ, μετά την ήττα τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Ο Μάο συγκρότησε κόκκινο στρατό και εγκαθίδρυσε εργατική-αγροτική κυβέρνηση στην Κίνα το 1949 αφού νίκησε στον εμφύλιο πόλεμο το 1946-49. Την ίδια περίοδο η αντεπαναστατική πολιτική του Στάλιν, το «πισώπλατο χτύπημα» του Τίτο και η καταστροφική ταχτική και στρατηγική του Ζαχαριάδη, οδήγησαν στην ήττα του Δημοκρατικού Στρατού.

Αυτή η ιστορική ήττα στην Ελλάδα επιβεβαίωσε την αντεπαναστατική πολιτική του Στάλιν για «σοσιαλισμό σε μια χώρα» και «ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό».

Αντίθετα οι τεράστιας σημασίας νίκες των αντι-ιμπεριαλιστικών ανταρτικών δυνάμεων σε Βιέτ-Ναμ και Κίνα είναι δικαίωση και επιβεβαίωση της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης του Λεφ Τρότσκι.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού – στην εποχή των πολέμων και επαναστάσεων της Μεταβατικής Εποχής από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, όπως τη χαραχτήρισε ο Λένιν – η αντι-ιμπεριαλιστική εθνικο-απελευθερωτική επανάσταση για να νικήσει αναγκάζεται να προχωρήσει πιο πέρα, στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό έκαναν και ο Χο Τσι Μινχ και ο Μάο και σίγουρα δεν ήταν Τροτσκιστές!

Οι Τροτσκιστές φυλακίστηκαν και εξοντώθηκαν σε Βιέτ-Ναμ και Κίνα καθώς επέμεναν στη διεθνιστική οντότητα της επανάστασης. Ότι δηλαδή, η επανάσταση σε Βιέτ-Ναμ και Κίνα – και σε οποιαδήποτε άλλη οικονομικά καθυστερημένη χώρα – δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες των εργατών και αγροτών, αν δεν ακολουθούσε την πολιτική της Παγκόσμιας Επανάστασης.

Στην Ευρώπη η πολιτική αυτή σημαίνει την ίδρυση των Σοσιαλιστικών Κρατών της Ευρώπης στο πλαίσιο τής ισότιμης συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης (εμπορική, στρατιωτική, πολιτική κλπ.) των εργατικών και αντι-ιμπεριαλιστικών κρατών του κόσμου, με πλήρη υποστήριξη των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων.

Όμως οι ηγεσίες στα εργατικά κράτη σε Κίνα και Βιέτ-Ναμ – όπως και στην ανατολική Ευρώπη – δεν ακολούθησαν το δρόμο της Διεθνούς Επανάστασης και μετατράπηκαν γρήγορα σε σταλινικά καθεστώτα (παραμορφωμένα εργατικά κράτη) «σοσιαλισμού σε μια χώρα» με αποτέλεσμα ακόμη και πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Κίνας και Βιέτ-Ναμ!

Παρόμοια, οι αντι-ιμπεριαλιστικές επαναστάσεις σε χώρες της Ασίας, Αφρικής και αλλού, δεν προχώρησαν στη σοσιαλιστική επανάσταση (αυτό όμως απαιτούσε επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα) και μετατράπηκαν σε απολυταρχικά εθνικιστικά καθεστώτα (Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία κ.α.) οι ηγεσίες των οποίων φλέρταραν με τον ιμπεριαλισμό και τον σταλινισμό.

Σήμερα το ΚΚΕ αρνείται την πλήρη αγωνιστική υποστήριξη στα αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα και καθεστώτα. Αρνήθηκε την υποστήριξη της Ιρανικής Επανάστασης το 1979 που ταπείνωσε τις ΕΠΑ επειδή η ηγεσία της ήταν αντι-κομμουνιστές μουλάδες! Αρνήθηκε να υποστηρίξει ενάντια στον ιμπεριαλισμό τα εθνικιστικά καθεστώτα σε Λιβύη, Ιράκ και αλλού επειδή ο Καντάφι και ο Χουσείν ήταν «διχτάτορες». Αρνήθηκε να καλέσει για την ήττα του ιμπεριαλισμού στο Αφγανιστάν γιατί οι Ταλιμπάν είναι «αντιδραστικοί φανατικοί ισλαμιστές». Αρνείται σήμερα να υποστηρίξει το καθεστώς του κόμματος Μπάαθ στη Συρία ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην Τουρκία και στους τζιχαδιστές επειδή ο Άσαντ είναι κι αυτός «διχτάτορας»!

Σίγουρα το ΚΚΕ αρνείται τη θεωρία και πράξη του Λένιν και της Σοβιετικής Δημοκρατίας που έδωσε το δικαίωμα μετά την Επανάσταση του Οχτώβρη σε κάθε λαό να φύγει αν ήθελε από την ΕΣΣΔ. Οι Μπολσεβίκοι συμμάχησαν με τις εθνικιστικές θρησκευόμενες δυνάμεις σε Κίνα, Ινδία, Ιράν και Τουρκία ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Οι ηγέτες του ΚΚΕ σήμερα θα φρικάρουν όταν μάθουν ότι ο Λένιν ήθελε στο ζήτημα των εθνοτήτων, η Σοβιετική Δημοκρατία να ακολουθήσει το παράδειγμα της καπιταλιστικής καλβινιστικής Ελβετίας. Σ’ όλα τα σχολεία τής Σοβιετικής Ένωσης διδάσκονταν η τοπική εθνική γλώσσα. Είναι γνωστή η μάχη που έδωσε ο άρρωστος κατάκοιτος Λένιν, σε συμμαχία με τον Τρότσκι, ενάντια στο «μαγαλορωσικό» σωβινισμό του Στάλιν. Σ’ αυτή την τελευταία μάχη του ο Λένιν στράφηκε ενάντια στον Στάλιν και ζήτησε από το Μπολσεβίκικο κόμμα να τον καθαιρέσει από Γενικό Γραμματέα.

Στην Ουκρανία σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ κρατά στάση «ίσων αποστάσεων» από τους φασίστες του Κιέβου που υποστηρίζουν οι ιμπεριαλιστές και τον «ιμπεριαλιστή» Πούτιν. Για το ΚΚΕ, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι «ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός» μεταξύ ΕΠΑ και Ρωσίας! Αρνείται να καλέσει για Σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία και στη Ρωσία όπως αρνείται να καλέσει και για τη νίκη των αντι-φασιστών μαχητών στη «Νόβα Ροσία» (ανατολική Ουκρανία).

9. Ο Μαίλης γράφει για το Δεκέμβρη 1944 ως ένα «γεγονός» χωρίς παρελθόν και μέλλον. Παραπάνω εξετάστηκαν συνοπτικά οι κύριοι παράγοντες που οδήγησαν στην ήττα. Αλλά η ήττα του Δεκέμβρη, παρά την τεράστια ιστορική σημασία της, και η τερατώδης προδοσία της Βάρκιζας, δεν σήμαναν το τέλος του αγώνα. Η Αντίσταση υπήρξε μια κοινωνική επανάσταση. Ο ιδρυτής, οργανωτής και ηγέτης του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης δεν αποδέχτηκε την ήττα και την προδοσία. Με μια μικρή στρατιωτική δύναμη αποφάσισε να συνεχίσει την ένοπλη επανάσταση (όπως έκαναν οι Βιέτ-Μινχ) και κατευθύνθηκε προς το βορά για ανασύνταξη του αντάρτικου προσδοκώντας σε βοήθεια από τον Τίτο και άλλους.

Τότε η αντεπαναστατική φύση του σταλινισμού και της ηγεσίας Ζαχαριάδη του ΚΚΕ αποκαλύφτηκε με τον πιο φρικιώδη τρόπο. Ο Ζαχαριάδης καταδίκασε με τους πιο αισχρούς χαραχτηρισμούς την ηρωική πράξη του Βελουχιώτη και των συντρόφων του. Έτσι οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές και οι φασιστικές συμμορίες συνεργατών των Ναζί μπόρεσαν να περικυκλώσουν τις δυνάμεις του Άρη και να τον αναγκάσουν να αυτοκτονήσει.

Πριν λίγα χρόνια ο Ζαχαριάδης αναδείχτηκε ξανά από την παρέα του Μαίλη ως ο “τιμημένος ηγέτης του ΚΚΕ”! Ο Ζαχαριάδης είναι ο υπεύθυνος της εξόντωσης του Άρη Βελουχιώτη, της επαναστατικής προοπτικής της Αντίστασης. Ο ΓΓ του ΚΚΕ εκπαιδεύτηκε, στη Μόσχα το 1929-31, στην πολιτική και φυσική εξόντωση των Μαρξιστών και εφάρμοσε τις εγκληματικες μεθόδους του ενάντια στους Αρχειομαρξιστές και Τροτσκιστές και σε όποιοδήποτε άλλο/η που ήταν αντίθετοι στην προδοτική πολιτική του σταλινισμού. Επιβίωσε του φρικιαστικού ναζιστικού στρατόπεδου συγκέντρωσης Νταχάου ως μεταφραστής στην υπηρεσία της διοίκησης του στρατοπέδου!

10. Ο Μαίλης ισχυρίζεται ότι, «Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του προσπαθώντας να εξαγάγει χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον συμπεράσματα”.

Είναι αισχρή πρόκληση να διατείνεται κάτι τέτοιο ο Μαίλης μετά και την “αποκατάσταση” του Ζαχαριάδη. Η ιστορία του κόμματος που έχει γραφτεί από την ηγεσία του ΚΚΕ είναι πλαστογράφηση της πραγματικότητας. Το ΚΚΕ συνεχίζει και σήμερα την αντεπαναστατική πολιτική της συνεργασίας με την καπιταλιστική τάξη και αρνείται τον αγώνα για συγκρότηση Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων και την άμεση προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού.

Ο Μαίλης αναφέρει ως “λάθος” τη συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” το 1944, αλλά το 1989 το ΚΚΕ συμμετείχε στις διαδοχικές “οικουμενικές κυβερνήσεις” (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΕΑΡ) που οδήγησαν στην αντεπαναστατική κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αν και απευθύνθηκε στη μπουρζουαζία, τελικά το ΚΚΕ συγκρότησε το ΕΑΜ με εργατικά, αγροτικά και σοσιαλιστικά κόμματα. Σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται το Ενιαίο Μέτωπο και οποιαδήποτε συνεργασία με τα εργατικά-αριστερά κόμματα και οργανώσεις σε θέματα κρατικής καταστολής, Χρυσής Αυγής κ.α.. Θέλει τη συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου με ηγεσία το ΚΚΕ χωρίς άλλα εργατικά κόμματα. Διασπά την εργατική τάξη φιάχνοντας δικά του συνδικαλιστικά σωματεία και Λαϊκές Συνελεύσεις εκεί όπου δεν τις ελέγχει!

Στα συνδικαλιστικά όργανα ψηφίζει ενάντια στα καλέσματα για καταλήψεις, ενάντια στη γενική απεργία διαρκείας, ενάντια στην πάλη για την ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας. Χαραχτηρίζει ως απεργοσπάστες και προβοκάτορες όλους/ες τους αγωνιστές/νίστριες που καλούν σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας.

Στην ΑΔΕΔΥ αρνείται μια αριστερή ηγεσία (υποστηριχτών ΣΥΡΙΖΑ, αντι-καπιταλιστών και ΚΚΕ) και χαραχτηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ ως το ίδιο πράγμα με τα μνημονιακά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι μια αντεπαναστατική δύναμη, ένας αποκρουστικός πολιτικός Ιανός: την ίδια στιγμή έχει δυο πρόσωπα, το ρεφορμιστικό και το σεχταριστικό.

Τι έκανε το ΚΚΕ στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973; Χαραχτήρισε την κατάληψη και το κάλεσμα σε γενική απεργία ως “προβοκάτσια”!

Τι έκανε το ΚΚΕ στην εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη 2008 μετά τη δολοφονία από αστυνομικό τού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου; Την καταδίκασε ως σχέδιο μυστικών υπηρεσιών!

Η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει – όπως το 1944 – ότι δεν είναι δυνατός ο αγώνας για την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων και του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ αρνείται μετά βγελυμίας την πάλη για την ανατροπή της κοινοβουλευτική χούντας των Μνημονίων με το σκεπτικό ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα την διαδεχτεί θα είναι επίσης καπιταλιστική και έτσι ένας τέτοιος αγώνας ανατροπής δεν έχει καμιά αξία!

Το ΚΚΕ αρνείται την τερματική παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και τον επαναστατικό χαραχτήρα της σημερινής κατάστασης και φέτος (2014) υποστήριξε ότι η οικονομική κρίση ξεπεράστηκε. Για το ΚΚΕ ο καπιταλισμός έχει μέλλον. Έτσι αρνείται και αυτή την πάλη για σοσιαλισμό που την τοποθετεί στο μέλλον όταν το κόμμα θα είναι έτοιμο!

Τα μέλη, οι υποστηριχτές και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι αγωνιστές, εργαζόμενοι, νεολαία, διανοούμενοι, αγρότες και μικροεπαγγελματίες που έχουν πολιτικά εξαπατηθεί από τα σοσιαλιστικά συνθήματα και την αγωνιστική ιστορία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού. Στους σημερινούς ιστορικούς και επαναστατικούς αγώνες των εργαζομένων όλο και περισσότεροι εργάτες/τριες και νέοι/ες στρέφουν την πλάτη τους στο σταλινικό αντεπαναστατικό ΚΚΕ. Αυτές οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να χτίσουν το επαναστατικό κόμμα της σημερινής επαναστατικής εποχής για να οδηγήσουν την εργατική τάξη και αγροτιά στην ανατροπή του καπιταλισμού και στο σοσιαλισμό.

Αυτό είναι το κλειδί της επίλυσης της κρίσης ηγεσίας των εργαζομένων και της παγκόσμιας τερματικής κρίσης του καπιταλισμού.

Το κύριο συμπέρασμα από το Δεκέμβρη 1944, από τη Βάρκιζα και την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, για τους εργαζόμενους σήμερα είναι η αντεπαναστατική φύση της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ που αποτελεί – όπως είπε ο Τρότσκι – καρκίνο στο σώμα της εργατικής τάξης.

Πρωταρχικό καθήκον των εργαζομένων σήμερα είναι η πολιτική καταστροφή του καρκινώματος και συνάμα της ρεφορμιστικής γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας, με το χτίσιμο ενός μαζικού επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος της 4ης Διεθνούς για την κατάληψη της εξουσίας, για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Ευρώπης, για την Παγκόσμια Επανάσταση για να αποφευχθεί η καταστροφή της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα του καταρρέοντος καπιταλισμού.

Μόνο έτσι θα δικαιωθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, αγρότες, διανοούμενοι, μικροεπαγγελματίες και νεολαίοι που έδωσαν τη ζωή τους από την Κατοχή μέχρι σήμερα για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. –

επικοινωνία: erga1anti@yahoo.com