Απόσπασμα από την Εισαγωγή που έγραψε ο Λένιν στις 6 Ιούλη 1920 για τη δεύτερη έκδοση της μελέτης του “Ο ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού” (πρώτη έκδοση άνοιξη 1917).

«Πρέπει να πούμε δυο λόγια για το 8ο κεφάλαιο “Ο παρασιτισμός και η παρακμή του καπιταλισμού” […] Είναι ακριβώς ο παρασιτισμός και η παρακμή του καπιταλισμού τα χαραχτηριστικά στοιχεία του ανώτατου ιστορικού του σταδίου, δηλαδή του ιμπεριαλισμού. Όπως αποδεικνύεται σ’ αυτό το βιβλίο, ο καπιταλισμός έχει αναδύξει μια χούφτα (λιγότερο από το ένα δέκατο του πληθυσμού της γης, λιγότερο από το ένα πέμπτο αν υπολογίσουμε με πιο “απλόχερο” και πιο ελεύθερο τρόπο) ιδιαίτερα πλούσια και ισχυρά κράτη που ληστεύουν όλο τον κόσμο απλά “ρευστοποιόντας μετοχές». Τα κέρδη από τα εξαγμένα κεφάλαια είναι 8-10 δισεκατομμύρια φράγκα το χρόνο σε προπολεμικές τιμές σύμφωνα με την προπολεμική αστική στατιστική. Σήμερα ασφαλώς είναι πολύ υψηλότερα.

Σοβιετική αφίσα του 1920. Ο Λένιν “σκουπίζει” από την υφήλιο βασιλιάδες, παπάδες και μπουρζουαζία. Του Νικολάι Ντενίσοφ.

Προφανώς απ’ αυτά τα τεράστια υπερκέρδη (καθώς αποχτώνται πάνω από τα κέρδη που απομυζούν οι καπιταλιστές από τους εργάτες της χώρας “τους”) είναι εφικτό να δωροδοκούνται οι ηγέτες των εργατών και το ανώτερο στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας. Και οι καπιταλιστές των “προηγμένων” χωρών τους δωροδοκούν. Τους δωροδοκούν με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, άμεσους και έμμεσους, ανοιχτούς και κρυφούς.

Αυτό το στρώμα των αστικοποιημένων εργατών ή “εργατική αριστοκρατία”, που έχουν μετατραπεί εντελώς σε μικροαστούς στη ζωή τους, στο ύψος των αποδοχών τους, και στις απόψεις τους, είναι το κύριο στήριγμα της Δεύτερης Διεθνούς [σ.μ. δηλ., της σοσιαλδημοκρατίας] και στις μέρες μας το κύριο κοινωνικό (όχι στρατιωτικό) στήριγμα της μπουρζουαζίας. Είναι οι πραγματικοί πράχτορες της μπουρζουαζίας στο εργατικό κίνημα, the labour lieutenants of the capitalist class [σ.μ. αγγλικά στο ρωσικό κείμενο, εννοεί τους αξιωματούχους των καπιταλιστών που διατάζουν τους εργαζομένους], οι πραγματικοί αγωγοί του ρεφορμισμού και του σοβινισμού. Στον εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου και της μπουρζουαζίας αυτοί τάσσονται αναπόφευχτα, και όχι σε μικρό αριθμό, με το μέρος της μπουρζουαζίας, με το μέρος των «βερσαλλιέρων» ενάντια στους «κομμουνάρους» [σ.μ. αναφέρεται στα δυο αντίθετα στρατόπεδα στην Παρισινή Κομμούνα 1871].

Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή πρόοδος στην επίλυση των πραχτικών προβλημάτων του Κομμουνιστικού κινήματος και της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης, αν δεν υπάρχει μια σαφής ιδέα των οικονομικών ριζών αυτού του φαινομένου και δεν κατανοηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία.

Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της προλεταριακής κοινωνικής επανάστασης. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από το 1917 σε παγκόσμια κλίμακα.» –