► Ο ΚΟΛΟΣΙΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ!

Μαχήτριες του ΔΣΕ.
Στις 28-30 Αυγούστου 1949 οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) αποσύρθηκαν από το Γράμμο και το Βίτσι και πέρασαν στην Αλβανία. Υπεύθυνοι για τη συντριπτική ήττα του ΔΣΕ και της Επανάστασης στην Ελλάδα 1943-1949 ήταν η προδοτική πολιτική του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και της ηγεσίας του ΚΚΕ, οι οποίοι αρνήθηκαν συνειδητά τον αγώνα για τη συντριβή και ανατροπή του καπιταλισμού.
Την ίδια επαναστατική περίοδο, μετά τη συντριβή του Ναζισμού και φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945), εγκαθιδρύθηκαν εργατικά κράτη σ’ όλη την Ανατολική Ευρώπη, και ο νικητής Aπελευθερωτικός Στρατός του Κομουνιστικού Κόμματος Κίνας του Μάο Ζεντόγκ εγκαθίδρυσε στις 1 Οχτώβρη 1949 τη Λαϊκή Δημοκρατίας της Κίνας.
Παράλληλα ξέσπασαν αντι-ιμπεριαλιστικές επαναστάσεις σε Αφρική και Ασία και ξεκίνησε τη μεγαλειώδη νικηφόρα πορεία του ο στρατός των Βιέτ-Κονγκ του Χο Τσι Μινχ ηγέτη του Κομουνιστικού Κόμματος που τσάκισε το γαλικό και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και απελευθέρωσε και ενοποίησε το Βιέτ-Ναμ την Πρωτομαγιά 1975, μετά 30 χρόνια πολέμου.
Οι κύριοι και ουσιαστικοί λόγοι της ήττας στην Ελλάδα, αλλά και σε Ιταλία και Γαλία, ήταν η συνειδητά προδοτική πολιτική της σταλινικής γραφειοκρατίας και της ηγεσίας των κομουνιστικών κομμάτων σε Ελλάδα, Γαλία και Ιταλία.

Γιάλτα Φλεβάρης 1945, Τσέρτσχιλ, Ρούσβελτ, Στάλιν.
Στις συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές στη Διάσκεψη της Γιάλτας (Φλεβάρης 1945), ο Στάλιν υπόγραψε τη διαίρεση της Ευρώπης σε Δυτική, με κυριαρχία του καπιταλισμού, και σε Ανατολική με εγκαθίδρυση σταλινικών καθεστώτων, παραμορφωμένων εργατικών κρατών, με κυριαρχία τής ΕΣΣΔ.
Η εντολή Στάλιν στα ΚΚ της Δύσης ήταν άρνηση της σοσιαλιστικής επανάστασης και υποταγή στον καπιταλισμό, με συμμαχία με τη μπουρζουαζία σε κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας!
Στην Ιταλία και Γαλία τα πανίσχυρα ΚΚ των Τολιάτι και Τορέζ υποτάχτηκαν πλήρως στις διαταγές Στάλιν και συμμετείχαν στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις σταθεροποίησης του καπιταλισμού το 1944-5.
Στην Ελλάδα η ηγεσία του ΚΚΕ αρνήθηκε την πάλη για κρατική λαϊκή εξουσία ενάντια στους Άγγλους ιμπεριαλιστές, σε αντίθεση με τις θέσεις του Βελουχιώτη, υπόγραψε τις προδοτικές συμφωνίες Λίβανου και Καζέρτας και συμμετείχε στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις που συγκρότησαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές το 1944.
Το Δεκέμβρη 1944 η ηγεσία του ΚΚΕ αρνήθηκε να παλέψει με όλες τις δυνάμεις ενάντια στην αντεπανάσταση των Άγγλων, κράτησε τις εκπαιδευμένες δυνάμεις του Βελουχιώτη μακριά από Αθήνα-Πειραιά και τελικά υπόγραψε την πλήρη υποταγή στο καπιταλιστικό καθεστώς στη Βάρκιζα το Φλεβάρη 1945 με παράδοση των όπλων, διάλυση του ΕΛΑΣ και αποκήρυξη και εξόντωση του Βελουχιώτη τον Ιούνη 1945!

Η παράδοση των όπλων από μαχητές του ΕΛΑΣ μετά από διαταγή της ηγεσίας ΚΚΕ και την υπογραφή της στη συμφωνία της Βάρκιζας το Φλεβάρη 1945.
Έτσι η εργατική τάξη, η αγροτιά και η νεολαία στην Ελλάδα βρέθηκαν άοπλοι και χωρίς την έμπειρη και αποφασιστική ηγεσία του Βελουχιώτη.
Στην αντεπανάσταση των Άγγλων-Αμερικανών στην Ελλάδα, ο ΓΓ του ΚΚΕ Ζαχαριάδης το 1945-6, αν και σωστά δεν συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές το 1946, αρνήθηκε τη σοσιαλιστική επανάσταση και προσπάθησε να συμβιβαστεί με την ελληνική μπουρζουαζία και τους επικυρίαρχους ιμπεριαλιστές σύμφωνα με τις εντολές του Στάλιν.
Αλλά από το 1943 ο αγώνας του ΕΛΑΣ ήταν απελευθερωτικός-επαναστατικός, όπως ο αγώνας στο Βιέτ-Ναμ. Ο ΕΛΑΣ ή θα έπαιρνε την εξουσία, ή θα υποτασσόταν στον ιμπεριαλισμό και στην ελληνική βασιλική μπουρζουαζία, όπως είχε υπογράψει ο Στάλιν με τον Τσέρτσχιλ.
Αντί να ανασυγκροτήσει τον ΕΛΑΣ ο Ζαχαριάδης, σχημάτισε αντάρτικες ομάδες ως πίεση στην ελληνική κυβέρνηση αναζητώντας συμβιβασμό.
Ακόμα και όταν αυτός ο συμβιβασμός αποδείχτηκε άκαιρος και αδύνατος, ο Ζαχαριάδης αρνήθηκε να συγκροτήσει επαναστατικό σοσιαλιστικό στρατό και αντάρτικη ταχτική. Έστειλε μονάδες του ΔΣΕ στο σφαγείο του «ταχτικού πολέμου», σε μετωπική σύγκρουση με τον Εθνικό Στρατό υπέρτερο σε όπλα, τάνκς, κανόνια και αεροπορία.
Ο Στάλιν αρνήθηκε να στείλει αρκετό και σύγχρονο οπλισμό στον ΔΣΕ ενώ η σύγκρουση Στάλιν – Τίτο οδήγησε τη Γιουγκοσλαβία να κλείσει τα σύνορα και να σταματήσει τη βοήθεια προς το ΔΣΕ. Οι Σλαβομακεδόνες μαχητές και μαχήτριες διασπάστηκαν από το ΔΣΕ και πέρασαν στη Γιουγκοσλαβία.

Μαχητές του ΔΣΕ.
Οι Στάλιν – Ζαχαριάδης είχαν οδηγήσει την ελληνική επανάσταση στη συντριβή, ένα εκπαιδευμένο λαϊκό στρατό στην ήττα. Το αποτέλεσμα της προδοτικής τους πολιτικής ήταν δεκάδες χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χιλιάδες αγωνιστές δολοφονήθηκαν από τις αντι-κομουνιστικές συμμορίες και τα στρατιωτικά δικαστήρια, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στα εργατικά κράτη και στην ΕΣΣΔ, και κατοχύρωση στην Ελλάδα ενός διχτατορικού αντι-κομουνιστικού καθεστώτος.
Σ’ όλη την επαναστατική περίοδο της δεκαετίας του 1940 στην Ελλάδα, οι διεσπασμένοι Τροτσκιστές δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μαζικό κόμμα, παρά την ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς το 1938, που είχε καλέσει στην ενοποίηση των Τροτσκιστών σε επαναστατικά κόμματα, και τις αναλύσεις του Τρότσκι για τη στρατηγική των επαναστατών στον επερχόμενο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο Μανιφέστο του ιδρυτικού συνεδρίου της Τέταρτης Διεθνούς «Το Μεταβατικό Πρόγραμμα – Η Θανάσιμη Αγωνία του Καπιταλισμού και τα Καθήκοντα της Τέταρτης Διεθνούς» (1938) αναφέρονται οι κύριοι άξονες του επαναστατικού προγράμματος των Τροτσκιστών στον πόλεμο: ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στον εθνικισμό της υπεράσπισης της καπιταλιστικής πατρίδας, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.
Τα στελέχη του Τροτσκισμού, όπως ο Παντελής Πουλιόπουλος, δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες το 1943, και στη συνέχεια οι ομάδες ασφάλειας του ΚΚΕ δολοφόνησαν Τροτσκιστές με τη συκοφαντική κατηγορία ότι ήταν αντεπαναστάτες και εχθροί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Αρκετοί Τροτσκιστές έδρασαν ως μαχητές του ΕΛΑΣ αλλά μια μερίδα Τροτσκιστών, που είχε αρνηθεί την Τέταρτη Διεθνή, ακολούθησε σεχταριστική πολιτική αρνούμενη να ενταχτεί στον ΕΛΑΣ. Ομάδες που μιλούσαν στο όνομα του Τροτσκισμού πολέμησαν κύρια στις πόλεις ενάντια στους καταχτητές και στους συνεργάτες τους.
Στην έκδοση του ΚΚΕ «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» (Σύγχρονη Εποχή 2018, τόμος Β2), η σημερινή σταλινική – ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ τονίζει τις «αντιφάσεις» της πολιτικής της ΕΣΣΔ και του ΚΚΕ στην πάλη του ΔΣΕ («Βασικά συμπεράσματα από τη δράση του ΔΣΕ»): την άρνηση για νίκη το 1946 της ηγεσίας του ΚΚΕ και τη συμβιβαστική πολιτική της, την άρνηση βοήθειας από την ΕΣΣΔ, την καταστροφική στρατηγική «ταχτικού πολέμου».
Όλη αυτή η σημερινή κριτική της ηγεσίας του ΚΚΕ δικαιώνει τις θέσεις των Τροτσκιστών. Όμως από την κριτική της ηγεσίας του ΚΚΕ απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά σε Στάλιν και Ζαχαριάδη και ανάλυση των λόγων που ο Στάλιν και η τότε ηγεσία του ΚΚΕ ακολούθησαν τον προδοτικό δρόμο της άρνησης της σοσιαλιστικής επανάστασης και πέρασαν στην υποταγή στον ιμπεριαλισμό και στη μπουρζουαζία.
Το σταλινικό ΚΚΕ δεν ήταν ούτε είναι επαναστατικό κόμμα, αλλά ένα ρεφορμιστικό εκφυλισμένο κόμμα. Ο Σταλινισμός είναι ένα καρκίνωμα στην εργατική τάξη, όπως δήλωσε ο Τρότσκι. Η ηγεσία του ΚΚΕ πάντα επιζητεί τη συμφιλίωση με τον ταξικό εχθρό, όπως έκανε το 1944, στις απεργίες στις αρχές της δεκαετίας του 1960, στη διάρκεια της χούντας 1967-74, στην άρνηση της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 και στην υποταγή στον Καραμανλή το 1974, στις οικουμενικές κυβερνήσεις το 1989, και στην άρνηση της Εξέγερσης της Νεολαίας το 2008.

Από πρόσφατη φοιτητική πορεία στην Αθήνα ενάντια στο Νομοσχέδιο Κατάργησης του Ασύλου της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Φωτό Ε.Α.
Ο κολοσιαίος επαναστατικός αγώνας του ΔΣΕ και η Ελληνική Επανάσταση 1943-49 θα δικαιωθεί με την ολοκλήρωση της στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και κατάρρευσης της καπιταλιστικής οικονομίας και της μνημονιακής διχτατορικής λιτότητας των καπιταλιστικών κυβερνήσεων της ΕΕ στην Ελλάδα.
Στην πορεία αντίστασης και εξέγερσης στα μνημόνια λιτότητας, η εργατική τάξη στην Ευρώπη στρέφεται προς τον επαναστατικό δρόμο της συντριβής της ΕΕ και των ρατσιστών-φασιστών, σε κινητοποιήσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση σπρώχνει την άρχουσα τάξη σε διχτατορικές λύσεις και την εργατική τάξη και νεολαία στο δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Απαιτείται η οργάνωση αυτού του αγώνα σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας συντριβής των μνημονίων και της κυβέρνησης “επιτελικού κράτους” του Μητσοτάκη. Στην πορεία αυτή η εργατική τάξη και η νεολαία πρέπει επίσης να εκδιώξει την προδοτική γραφειοκρατική ηγεσία από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να απομονώσει τους πεσιμιστές στο ΚΚΕ και στ’ άλλα αριστερά κόμματα.
Τώρα είναι η ώρα συγκρότησης από τη νέα γενιά αγωνιστών ενός μαζικού επαναστατικού Μαρξιστικού κόμματος της Τέταρτης Διεθνούς για να οδηγήσει τους εργαζομένους και την αγροτιά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην εθνικοποιημένη σχεδιασμένη οικονομία. –