► ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ!

Στην 107η επέτειο της νικηφόρας Οχτωβριανής Επανάστασης, η παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση του σάπιου ιμπεριαλισμού ωθεί τις ΕΠΑ, ΕΕ, Βρετανία στη γενοκτονία από τους σιονιστές στη Γάζα, στους πολέμους ενάντια στα αραβικά κράτη και το Ιράν, στην Ουκρανία, σε στρατιωτικές επεμβάσεις στο Σουδάν και σ’ άλλες αφρικανικές χώρες.

Ταυτόχρονα οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ έχουν εξαπολύσει ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη, νεολαία, αγρότες και μικροεπαγγελματίες για να επιβιώσουν οι τράπεζες και ο χρεοκοπημένος καπιταλισμός. Στην Ελλάδα τα μνημόνια που επέβαλαν οι ΕΕ και το ΔΝΤ και ψήφισαν οι κοινοβουλευτικές χούντες Τσίπρα και Μητσοτάκη διαλύουν τη δημόσια υγεία και παιδεία, διχτατορικοί νόμοι ψηφίζονται ενάντια στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα στην εξολόθρευση ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου με πυρηνικά όπλα.

Στη σημερινή περίοδο της θανάσιμης κρίσης του καπιταλισμού, στη Μεταβατική Εποχή των πολέμων και επαναστάσεων (χαραχτηρισμός Λένιν), η μόνη λύση για την ανθρωπότητα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ομιλία του Λεφ Τρότσκι σε μεγάλη συγκέντρωση στο στάδιο τής Κοπενχάγης στις 27 Νοέμβρη 1932. Τη συγκέντρωση και την πρόσκληση στον Τρότσκι είχαν κάνει σοσιαλδημοκράτες φοιτητές της πρωτεύουσας της Δανίας. Τότε ο Τρότσκι ήταν εξόριστος στο νησί Πρίγκηπο κοντά στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη). – (Μετάφραση από το κείμενο της ομιλίας στ’ αγγλικά όπως δημοσιεύτηκε με τίτλο Στη Υπεράσπιση της Οχτωβριανής Επανάστασης, από τις εκδόσεις New Park Publications, Λονδίνο 1971.)

«[…] Ποιά ερωτήματα βάζει σ’ ένα σκεπτόμενο άνθρωπο η Οχτωβριανή Επανάσταση;

1. Γιατί και πώς η επανάσταση αυτή πέτυχε το σκοπό της; Πιο συγκεκριμένα: Γιατί η προλεταριακή επανάσταση θριάμβευσε σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης;

2. Ποιά είναι τα αποτελέσματα τής Οχτωβριανής Επανάστασης;

Και τέλος,

3. Έχει αντέξει η Οχτωβριανή Επανάσταση το ιστορικό τεστ;

Στο πρώτο ερώτημα – για τις αιτίες – μπορεί να απαντήσει κανείς λίγο ως πολύ εξαντλητικά. Προσπάθησα να το κάνω με αρκετή λεπτομέρεια στο βιβλίο μου Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης [1930]. Εδώ δεν μπορώ παρά να διατυπώσω τα πιο σημαντικά συμπεράσματα.

Το γεγονός ότι το προλεταριάτο έφτασε στην εξουσία για πρώτη φορά σε μια χώρα τόσο καθυστερημένη σαν την πρώην Τσαρική Ρωσία φαίνεται μυστηριώδης μόνο σε μια πρώτη ματιά: στην πραγματικότητα είναι εντελώς σύμφωνο με τον ιστορικό νόμο. Μπορούσε να προβλεφτεί και προβλέφτηκε. Ακόμη, στη βάση της πρόγνωσης αυτού του γεγονότος οι επαναστάτες μαρξιστές ανάπτυξαν τη στρατηγική τους πολύ πριν από τα αποφασιστικά γεγονότα.

Η πρώτη και πιο γενική εξήγηση είναι: η Ρωσία είναι μια καθυστερημένη χώρα, αλλά είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ένα στοιχείο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Μ’ αυτή την έννοια ο Λένιν έλυσε το αίνιγμα της Ρωσικής Επανάστασης με την εξαιρετικά ακριβή φόρμουλα, “η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατο κρίκο της”.

Μια πρόχειρη εικονογράφηση: ο Μεγάλος Πόλεμος [Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος 1914-18] αποτέλεσμα των αντιφάσεων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, τράβηξε τη δίνη του στις χώρες διαφορετικών σταδίων ανάπτυξης, αλλά έκανε τους ίδιους ισχυρισμούς σε όλους τους συμμετέχοντες. Είναι σαφές ότι τα βάρη του πολέμου θα ήταν ιδιαίτερα ανυπόφορα για τις πιο καθυστερημένες χώρες. Η Ρωσία ήταν η πρώτη που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γήπεδο. Αλλά για να απομακρυνθεί από τον πόλεμο, ο ρωσικός λαός έπρεπε να ανατρέψει τις κυρίαρχες τάξεις. Με αυτόν τον τρόπο η αλυσίδα του πολέμου έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της.

Ωστόσο, ο πόλεμος δεν είναι μια καταστροφή που έρχεται απ’ έξω σαν σεισμός, αλλά, όπως είπε ο κύριος Κλάουζεβιτς, είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Στον τελευταίο πόλεμο [Πρώτος Π.Π.], οι κύριες τάσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος τής «ειρήνης» εκφράστηκαν μόνο πιο ωμά. Όσο υψηλότερες ήταν οι γενικές δυνάμεις παραγωγής, τόσο πιο έντονος ήταν ο συναγωνισμός στις παγκόσμιες αγορές, τόσο πιο έντονοι ήταν οι ανταγωνισμοί και τόσο πιο τρελός ο αγώνας για εξοπλισμούς, και τόσο πιο δύσκολο γινόταν για τους αδύναμους συμμετέχοντες. Γι’ αυτό ακριβώς οι καθυστερημένες χώρες κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις στη σειρά καταρρεύσεων. Η αλυσίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού τείνει πάντα να σπάει στον πιο αδύναμο κρίκο της. […]

«Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορική καθυστέρηση είναι σχετική έννοια. Καθώς υπάρχουν τόσο καθυστερημένες όσο και προοδευτικές χώρες, υπάρχει επίσης μια αμοιβαία επιρροή της μίας από την άλλη, υπάρχει η πίεση των προοδευτικών χωρών στις καθυστερημένες. Υπάρχει η ανάγκη των καθυστερημένων χωρών να φτάσουν τις προοδευτικές, να δανειστούν την τεχνολογία και την επιστήμη τους, κ.λπ. Με αυτόν τον τρόπο προκύπτει ο συνδυασμένος τύπος ανάπτυξης: χαρακτηριστικά καθυστέρησης συνδυάζονται με την τελευταία λέξη στην παγκόσμια τεχνολογία και στην παγκόσμια σκέψη. Τέλος, οι ιστορικά καθυστερημένες χώρες, για να ξεφύγουν από την καθυστέρηση τους, συχνά αναγκάζονται να ορμήσουν μπροστά από τις άλλες. […]

«Ταυτόχρονα όμως ο νόμος της συνδυασμένης ανάπτυξης εκφράζεται στον οικονομικό τομέα σε κάθε βήμα, τόσο σε απλά όσο και σε πολύπλοκα φαινόμενα. Σχεδόν χωρίς αυτοκινητόδρομους, η Ρωσία αναγκάστηκε να κατασκευάσει σιδηροδρόμους. Χωρίς να έχει περάσει από τα ευρωπαϊκά στάδια χειροτεχνίας και βιομηχανίας, η Ρωσία πέρασε απευθείας στη μηχανοποιημένη παραγωγή. Το να υπερπηδούν τα ενδιάμεσα στάδια είναι η μοίρα των καθυστερημένων χωρών. […]

«Θα συμφωνήσετε ότι μια θεωρία είναι γενικά πολύτιμη μόνο στο βαθμό που βοηθά να προβλέψουμε την πορεία της ανάπτυξης και να την επηρεάσουμε σκόπιμα. Εκεί, σε γενικές γραμμές, είναι η ανεκτίμητη σπουδαιότητα του μαρξισμού ως όπλου κοινωνικού και ιστορικού προσανατολισμού. Λυπάμαι που τα στενά όρια της διάλεξης δεν μου επιτρέπουν να επεκταθώ ουσιαστικά στο παραπάνω απόσπασμα [εννοεί από το 1905]. Θα αρκεστώ λοιπόν σε μια σύντομη περίληψη όλου του έργου που γράφτηκε το 1905.

Σύμφωνα με τα άμεσα καθήκοντά της, η Ρωσική Επανάσταση είναι μια αστική επανάσταση. Αλλά η ρωσική αστική τάξη είναι αντί-επαναστατική. Η νίκη της Επανάστασης είναι επομένως δυνατή μόνο ως νίκη του προλεταριάτου. Αλλά το νικηφόρο προλεταριάτο δεν θα σταματήσει στο πρόγραμμα της αστικής δημοκρατίας: θα προχωρήσει στο πρόγραμμα του Σοσιαλισμού. Η Ρωσική Επανάσταση θα γίνει το πρώτο στάδιο της Σοσιαλιστικής παγκόσμιας επανάστασης.

Αυτή ήταν η θεωρία τής διαρκούς επανάστασης που διατύπωσα το 1905 και έκτοτε δέχτηκε την πιο αυστηρή κριτική ως “Τροτσκισμός”.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι μόνο ένα μέρος αυτής της θεωρίας. Το άλλο μέρος, που είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, αναφέρει:

Οι σημερινές παραγωγικές δυνάμεις έχουν ξεπεράσει από καιρό τα εθνικά όρια. Μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι εφικτή εντός των εθνικών συνόρων. Όσο σημαντικές κι αν είναι οι οικονομικές επιτυχίες ενός απομονωμένου εργατικού κράτους, το πρόγραμμα του «Σοσιαλισμού σε μια χώρα» είναι μια μικροαστική ουτοπία. Μόνο μια ευρωπαϊκή και μετά μια παγκόσμια ομοσπονδία σοσιαλιστικών δημοκρατιών μπορεί να είναι η πραγματική αρένα για μια αρμονική Σοσιαλιστική κοινωνία.

Σήμερα, μετά τη δοκιμασία των γεγονότων, βλέπω λιγότερους λόγους από ποτέ για να απορρίψω αυτή τη θεωρία.

«Χωρίς την ένοπλη εξέγερση της 7ης Νοέμβρη 1917, το σοβιετικό κράτος δεν θα υπήρχε. Αλλά η ίδια η εξέγερση δεν έπεσε από τον ουρανό. Μια σειρά από ιστορικά προαπαιτούμενα ήταν απαραίτητα για την Οχτωβριανή Επανάσταση.

1. Το σάπισμα των παλαιών κυρίαρχων τάξεων – τής αριστοκρατίας, τής μοναρχίας, τής γραφειοκρατίας.

2. Η πολιτική αδυναμία της μπουρζουαζίας, που δεν είχε ρίζες στις λαϊκές μάζες.

3. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του αγροτικού ζητήματος.

4. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του προβλήματος των καταπιεσμένων εθνοτήτων.

5. Τα σημαντικό κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου.

Σε αυτές τις οργανικές προϋποθέσεις πρέπει να προστεθούν ορισμένες εξαιρετικά σημαντικές συνθήκες που αλληλοσυνδέονται.

6. Η Επανάσταση του 1905 ήταν το μεγάλο σχολείο ή με τη φράση του Λένιν, «η πρόβα τζενεράλε» της Επανάστασης του 1917. Τα Σόβιετ, ως η αναντικατάστατη οργανωτική μορφή του προλεταριακού ενιαίου μετώπου στην Επανάσταση, δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905.

7. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όξυνε όλες τις αντιφάσεις, ξεσήκωσε τις καθυστερημένες μάζες από την ακινησία τους, και έτσι προετοίμασε τη μεγαλειώδη κλίμακα της καταστροφής.

Αλλά όλες αυτές οι συνθήκες, που αρκούσαν πλήρως για το ξέσπασμα της Επανάστασης, ήταν ανεπαρκείς για να εξασφαλίσουν τη νίκη του προλεταριάτου στην Επανάσταση. Για αυτή τη νίκη χρειαζόταν μια ακόμη προϋπόθεση.

8. Το Κόμμα των Μπολσεβίκων.

Όταν απαριθμώ αυτή τη συνθήκη τελευταία στη σειρά, το κάνω μόνο επειδή ακολουθεί τη λογική σειρά, και όχι επειδή αναθέτω την τελευταία θέση σπουδαιότητας στο Κόμμα.

«Τον Σεπτέμβριο του 1917, ο Λένιν που είχε αναγκαστεί να κρύβεται, έδωσε το σύνθημα: «Η κρίση είναι ώριμη, η ώρα της εξέγερσης έχει πλησιάσει». Είχε δίκιο. Οι άρχουσες τάξεις αντιμέτωπες με τα προβλήματα του πολέμου, της γης και της απελευθέρωσης, αντιμετώπιζαν δυσκολίες που δεν μπορούσαν να επιλυθούν. Η μπουρζουαζία έχασε απόλυτα το μυαλό της. Τα δημοκρατικά κόμματα, οι μενσεβίκοι και οι σοσιαλεπαναστάτες, διέλυσαν το τελευταίο κομμάτι εμπιστοσύνης των μαζών σε αυτά με την υποστήριξή τους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την πολιτική του συμβιβασμού και των παραχωρήσεων στους μπουρζουάδες και τους φεουδάρχες ιδιοχτήτες γης και περιουσιών.

Ο αφυπνισμένος στρατός δεν ήθελε πια να πολεμήσει για τους ξένους γι’ αυτόν σκοπούς του ιμπεριαλισμού. Αδιαφορώντας για τις δημοκρατικές συμβουλές [εννοεί την πολιτική της καπιταλιστικής “δημοκρατικής κυβέρνησης”], οι αγρότες έδιωξαν τους γαιοκτήμονες από τα χτήματά τους. Οι καταπιεσμένες εθνικότητες των απομακρυσμένων περιοχών ξεσηκώθηκαν ενάντια στη γραφειοκρατία της Πετρούπολης. Στα πιο σημαντικά Σόβιετ των εργατών και στρατιωτών οι Μπολσεβίκοι ήταν κυρίαρχοι. H πληγή ήταν ώριμη. Χρειαζόταν το κόψιμο με το νυστέρι. […]

«Η καμπύλη της βιομηχανικής ανάπτυξης της Ρωσίας εκφρασμένη σε ακατέργαστους αριθμούς δεικτών έχει ως εξής, λαμβάνοντας το 1913, τον τελευταίο χρόνο πριν από τον πόλεμο, ως 100. Το 1920, το υψηλότερο σημείο του εμφυλίου πολέμου, είναι επίσης το χαμηλότερο σημείο στη βιομηχανία – μόνο 25, δηλαδή το ένα τέταρτο της προπολεμικής παραγωγής. Το 1925 αυξήθηκε σε 75, δηλαδή τα τρία τέταρτα της προπολεμικής παραγωγής. Το 1929 αυξήθηκε σε 200, το 1932 σε 300, δηλαδή τρεις φορές περισσότερο από τις παραμονές του πολέμου.

Η εικόνα γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή στο φως του διεθνούς δείχτη. Από το 1925 έως το 1932 η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας μειώθηκε μιάμιση φορά, στην Αμερική μειώθηκε δύο φορές, στη Σοβιετική Ένωση αυξήθηκε τέσσερις φορές. Αυτά τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. […]

«Η Οχτωβριανή Επανάσταση έβαλε τα θεμέλια για ένα νέο πολιτισμό που έχει σχεδιαστεί, όχι για λίγους εκλεκτούς, αλλά για όλους. Αυτό το διαισθάνονται οι μάζες σ’ όλο τον κόσμο, γι’ αυτό η συμπάθειά τους για τη Σοβιετική Ένωση είναι τόσο παθιασμένη όσο ήταν κάποτε το μίσος τους για την τσαρική Ρωσία. […]

«Επιτρέψτε μου τώρα κλείνοντας, να προσπαθήσω να αξιολογήσω τη θέση της Οχτωβριανής Επανάστασης, όχι μόνο στην ιστορία της Ρωσίας, αλλά στην παγκόσμια ιστορία. Το 1917, σε διάστημα οχτώ μηνών, τέμνονται δύο ιστορικές καμπύλες. Οι ταραχές του Φλεβάρη – αυτή η καθυστερημένη ηχώ των μεγάλων αγώνων που διεξήχθησαν τους περασμένους αιώνες στα εδάφη της Ολλανδίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, σχεδόν σ’ όλη την ηπειρωτική Ευρώπη – παίρνουν τη θέση τους στη σειρά των αστικών επαναστάσεων.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση κήρυξε και άνοιξε την κυριαρχία του προλεταριάτου. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός γνώρισε την πρώτη του μεγάλη ήττα σε ρωσικό έδαφος. Η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της. Αλλά ήταν η αλυσίδα που έσπασε, και όχι μόνο ο κρίκος.

Ο καπιταλισμός έχει εξαντληθεί ως παγκόσμιο σύστημα. Έχει πάψει να εκπληρώνει τις ουσιαστικές του λειτουργίες, την αύξηση του επιπέδου της ανθρώπινης δύναμης και του ανθρώπινου πλούτου. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να μείνει στάσιμη στο επίπεδο που έχει φτάσει.

Μόνο μια ισχυρή αύξηση της παραγωγικής δύναμης και μια σωστή, σχεδιασμένη δηλαδή σοσιαλιστική οργάνωση παραγωγής και διανομής, μπορεί να εξασφαλίσει στην ανθρωπότητα – όλη την ανθρωπότητα – ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και ταυτόχρονα να της δώσει την πολύτιμη αίσθηση ελευθερίας σε σχέση με την οικονομία της.» –

► ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ!

Το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΕΠΑ απορρέει από την αντίδραση της εργατικής τάξης και νεολαίας στην οικονομική κρίση, την ακρίβεια, φτώχεια, αστυνομική βία, και πολέμους των Μπάϊντεν – Χάρις που υποστήριξαν τη γενοκτονία των σιονιστών στη Γάζα.

Η καθαρή νίκη του Ντόναλντ Τραμπ – το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων κέρδισε την πλειοψηφία στο Κογκρέσο – προήλθε από την άρνηση υποστήριξης των εργαζομένων – νεολαίας προς την Χάρις (Δημοκρατικό Κόμμα). Είναι έκφραση απόγνωσης και οργής των εργαζομένων και τής μεσαίας τάξης στις ΕΠΑ που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει και την κοινωνική κρίση, με μεγάλες ταραχές και απόλυτη βία και δολοφονίες από την αστυνομία, να εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα.

Ενάντια στο κολοσιαίο κύμα υπέρ της Παλαιστίνης των φοιτητών και της νεολαίας, ο Γενοκτόνος Τζο και η Αντιπρόεδρος Χάρις – φανατικοί υποστηριχτές του πολέμου του Ισραήλ και των φασιστών στην Ουκρανία – εξαπέλυσαν αστυνομικό πογκρόμ μέσα στα πιο σημαντικά πανεπιστήμια των ΕΠΑ.

Ο Τραμπ δεν πρόκειται να επιλύσει την οικονομική και πολιτική κρίση των ΕΠΑ, αντίθετα η πολιτική του υπέρ των αμερικανικών τραπεζιτών και της κεφαλαιοκρατίας θα εντείνει τον ταξικό πόλεμο μέσα στη χώρα, και τον οικονομικό πόλεμο με την ΕΕ, την Κίνα και άλλες χώρες.

Σήμερα Τετάρτη το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ πέταξε στο +3,5%, ενώ τα χρηματιστήρια βούτηξαν σε Λονδίνο, Παρίσι και Φρανκφούρτη (-1,5% : μετοχές BMW -6,6%, Mercedes-Benz -6,4%, Porsche -4,9%, Volkswagen -4,3%, καθώς φοβούνται τους δασμούς που θα επιβάλλει ο Τραμπ).

Ο Τραμπ είναι κι αυτός φανατικά υπέρ του Νετανιάχου και έχει σχεδιάσει επίθεση στο Ιράν. Αλλά ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα, στο Λίβανο και οι συγκρούσεις με το Ιράν δεν πήγαν καθόλου καλά για το σιονιστικό καθεστώς που τώρα φανερά αντιμετωπίζει κρίσιμες ώρες. Ο Νετανιάχου έδιωξε τον αρχισιονιστή φασίστα Υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ μέχρι τώρα το δεξί του χέρι στη γενοκτονία στη Γάζα και στην επίθεση στο Λίβανο.

Η εργατική τάξη και η νεολαία στις ΕΠΑ δεν εκφράστηκαν με την απάτη της “δημοκρατικής κάλπης”. Ψήφισαν με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης και με τις δυνατές απεργίες στην αυτοκινητοβιομηχανία (Σεπτέμβρης 2023) και φέτος Σεπτέμβρη-Οχτώβρη οι μεγάλες απεργίες λιμενεργατών και των εργατών στη Μπόϊνγκ ενάντια στην ακρίβεια, φτώχεια και μισθούς πείνας. Το 2023 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες απεργίες στις ΕΠΑ από το 2013.

Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι η περίοδος για ένα σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα στις ΕΠΑ που θα αγωνιστεί για την ανατροπή του σάπιου παρωχημένου βάρβαρου καπιταλισμού. –

► Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΑΜΕΣΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ!

Με την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία (25 Οχτώβρη, 7 Νοέμβρη 1917 σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο) εγκαθιδρύθηκε η πρώτη Εργατική Δημοκρατία και εγκαινιάστηκε η Μεταβατική Εποχή από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η αλυσίδα του ιμπεριαλισμού έσπασε στο πιο αδύναμο κρίκο της, όπως είπε ο ηγέτης της Επανάστασης Βλαντίμιρ Λένιν.

Στις 16 Απρίλη (3 Απρίλη του Ιουλιανού ημερολογίου) 1917 ο Λένιν επέστρεψε στην Πετρούπολη μετά από 10 χρόνια αναγκαστικής κατοίκησης στη δυτική Ευρώπη. Στο σιδηροδρομικό σταθμό μίλησε στους χιλιάδες εργαζομένους και καταδίκασε την καπιταλιστική Προσωρινή Κυβέρνηση. Ολοκλήρωσε την ομιλία του με το σύνθημα «Ζήτω η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση!».

Η εποχή του ιμπεριαλισμού είχε οδηγήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε ξεσπάσει τον Αύγουστο 1914, και η Ευρώπη είχε μετατραπεί σε σφαγείο εκατομμυρίων στρατιωτών και άμαχου πληθυσμού.

Στις προηγούμενες δυο δεκαετίες ο Λένιν είχε μελετήσει και αναλύσει τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες τής Ρωσίας και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Στο έργο του Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία (1899) ανάλυσε την κατάσταση της χώρας με το μαρξικό νόμο τής ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης. Το Σεπτέμβρη 1915 κυκλοφόρησε το Σοσιαλισμός και πόλεμος ενάντια στους «πατριώτες» σοσιαλ-σοβινιστές και υπέρ της μετατροπής του πολέμου σε σοσιαλιστική επανάσταση.   Στο Ιμπεριαλισμός – το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (γράφτηκε το 1916, κυκλοφόρησε τον Απρίλη 1917) ο Λένιν παρουσίασε τον κυρίαρχο χαραχτήρα του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Παράλληλα, στην καρδιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου το 1915-16, ο Λένιν μελέτησε τη διαλεχτική φιλοσοφία στα έργα του Γερμανού Ιδεαλιστή φιλόσοφου Γκεόργκ Χέγκελ. Στις σημειώσεις του έγραψε: «Γενικά προσπαθώ να διαβάσω τον Χέγκελ υλιστικά: Ο Χέγκελ είναι υλισμός που έχει σταθεί στο κεφάλι του [εννοεί ανάποδα] (σύμφωνα με τον Ένγκελς)» (Φιλοσοφικά τετράδια – Σύνοψη της Επιστήμης της Λογικής του Χέγκελ, Λένιν Άπαντα τόμος 38).

Ο Λένιν έχτισε το Κόμμα των Μπολσεβίκων με αταλάντευτη μάχη ενάντια στην καπιταλιστική (ιδεαλιστική) φιλοσοφία και στο Μενσεβικισμό της θεωρίας των σταδίων που θεωρούσε ότι καθήκον των σοσιαλιστών ήταν πρώτα να υποστηρίξουν την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού στη Ρωσία, και μετά να αγωνιστούν για σοσιαλισμό.

Στα έργα του Τί να κάνουμε; (1902) και Υλισμός και Εμπειριοκριτισμός (1909) ο Λένιν δημιούργησε τις οργανωτικές (Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός) και φιλοσοφικές βάσεις (μέθοδος Διαλεχτικού Υλισμού) του σύγχρονου επαναστατικού κόμματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού.   

Με τα Γράμματα από μακριά (Μάρτης 1917) και τις Θέσεις του Απρίλη (Απρίλης 1917), ο Λένιν προσανατόλισε το Κόμμα των Μπολσεβίκων στην ανατροπή τής καπιταλιστικής Προσωρινής Κυβέρνησης στη Ρωσία στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, σε αντίθεση με την πολιτική των Καμένεφ και Στάλιν κριτικής υποστήριξης στη ρωσική κυβέρνηση.

Η Επανάσταση του Φλεβάρη και οι Θέσεις του Λένιν έπεισαν την παράταξη των Διαπεριφερειακών Διεθνιστών  (όπου ανήκε ο Λεφ Τρότσκι) να ενταχτούν στο Κόμμα των Μπολσεβίκων, επίσημα στο 6ο Συνέδριο τον Αύγουστο 1917 όπου ο Τρότσκι εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή δεύτερος μετά τον Λένιν.

Από την Επανάσταση του 1905, που ο Λένιν χαραχτήρισε ως «γενική πρόβα» της Επανάστασης του Οχτώβρη, ο Τρότσκι είχε αναπτύξει τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης. Το 1906 κυκλοφόρησε στην Πετρούπολη το βιβλίο του Αποτελέσματα και προοπτικές (ανατυπώθηκε το 1919 στη Μόσχα και από την Κομουνιστική Διεθνή το 1921) όπου ο Τρότσκι τόνισε ότι η επόμενη ρωσική προλεταριακή επανάσταση δεν θα σταματήσει στη “δημοκρατία” (= καπιταλισμό), αλλά θα πρέπει να είναι διαρκής, να προχωρήσει πέρα από την μπουρζουάδικη δημοκρατία με σοσιαλιστικά μέτρα και να εξαπλωθεί στην Ευρώπη.

Η πρόταση του Τρότσκι ήταν βασισμένη στο νόμο της ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης και στην ανάλυση του Καρλ Μαρξ για την επανάσταση του 1848 στη Γαλλία (δες Η ταξική πάλη στη Γαλλία: 1848-50 και Η 18η Μπριμέρ του Λουί Μποναπάρτ).

Το καλοκαίρι του 1917 στο Κράτος και Επανάσταση ο Λένιν ανάλυσε το ταξικό κράτος βίας, βασισμένος κύρια στα γραφτά του Φρίντριχ Ένγκελς. Το καπιταλιστικό κράτος πρέπει να καταστραφεί, έγραψε ο Λένιν, με τη σοσιαλιστική επανάσταση και επανέλαβε: «Το κράτος δεν “καταργείται”. Βαθμιαία εξαφανίζεται» (έμφαση Φ. Ένγκελς στο Αντί-Ντίρινγκ, 1878, μέρος ΙΙΙ «Σοσιαλισμός», κεφάλαιο 2 «Θεωρητικά»).

Αυτή η ανάπτυξη του Διαλεχτικού Υλισμού από τον Λένιν ήταν αποτέλεσμα της τεράστιας προσπάθειας χτισίματος ενός επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος οργανωμένο στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, και στελεχωμένο από «επαγγελματίες» επαναστάτες που κινητοποιούν την εργατική τάξη, τη νεολαία και τους συμμάχους τους στη σοσιαλιστική επανάσταση ανατροπής του καπιταλισμού στο πλαίσιο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το σφάλμα του Τρότσκι, στην περίοδο 1904-1917, ήταν ότι δεν κατανόησε την πάλη του Λένιν στο χτίσιμο του Κόμματος των Μπολσεβίκων, γεγονός που ο ίδιος ο Τρότσκι ομολόγησε στον πρόλογο του βιβλίου του για τη Διαρκή Επανάσταση (1919).

Το επαναστατικό 1917 ένωσε τους δυο πιο σημαντικούς μαρξιστές επαναστάτες του 20ου αιώνα.

Στις αρχές Οχτώβρη 1917 το Κόμμα των Μπολσεβίκων κέρδισε την πλειοψηφία στο Σόβιετ Πετρούπολης και ο Τρότσκι εκλέχτηκε Πρόεδρος, όπως και το 1905. Αμέσως – από την παρανομία – ο Λένιν πρότεινε την άμεση πραγματοποίηση τής επανάστασης.

Το Σόβιετ οργάνωσε Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, με Πρόεδρο τον Τρότσκι, που το πρωί της 25ης Οχτώβρη (7 Νοέμβρη) ανακοίνωσε ότι όλη η εξουσία περνά στο Σόβιετ των Εργατών και Στρατιωτών της Πετρούπολης και έστειλε την καπιταλιστική Προσωρινή Κυβέρνηση στα σκουπίδια.

«Μεταξύ της καπιταλιστικής και της κομουνιστικής κοινωνίας υπάρχει η περίοδος της επαναστατικής μεταμόρφωσης από τη μια στην άλλη. Σ’ αυτή αντιστοιχεί επίσης μια πολιτική μεταβατική περίοδος όπου το κράτος δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά η επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου». (έμφαση του Καρλ Μαρξ στο Κριτική του Προγράμματος τής Γκότα, άνοιξη 1875, σχόλιο 4).

Στα 104 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση έχει αποδειχτεί με τραγικό τρόπο ο χαραχτήρας της Μεταβατικής Εποχής ως εποχής πολέμων και επαναστάσεων.

Το σάπιο καθεστώς του καπιταλιστικού κράτους έχει περάσει στη βαρβαρότητα. Γεννά την ταξική καταπίεση, τις οικονομικές κρίσεις, τις πανδημίες, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις ατομικές βόμβες μαζικής δολοφονίας, το φασισμό και τα ναζιστικά φρικιαστικά στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, την πείνα και απάνθρωπη φτώχεια και εξαθλίωση, τη λεηλασία της Φύσης, την καταστροφή του πολιτισμού, τις χούντες, διχτατορίες, αστυνομοκρατίες.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού έχει τοποθετήσει την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής της κοινωνίας και της Φύσης. Αλλά η εργατική τάξη, οι καταπιεσμένοι λαοί, η νεολαία σ’ όλο τον κόσμο βρίσκονται στο δρόμο της αντίστασης και εξέγερσης. Μόνη λύση είναι η οργάνωση των εργαζομένων στην πάλη για την ανατροπή του παρωχημένου καπιταλιστικού συστήματος.

Το πρωταρχικό καθήκον είναι η δημιουργία σε κάθε χώρα επαναστατικών μπολσεβίκικων κομμάτων της Τέταρτης Διεθνούς που ίδρυσε ο Λεφ Τρότσκι, που θα κινητοποιήσουν την εργατική τάξη στη σοσιαλιστική επανάσταση για εθνικοποιημένη σχεδιασμένη οικονομία κάτω από τον έλεγχο και διεύθυνση των εργαζομένων, για τη λειτουργία της επιστήμης και τεχνολογίας στην απελευθέρωση της κοινωνίας από τα ταξικά δεσμά. –

► ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1905 ΚΑΙ ΟΧΤΩΒΡΗ 1917, ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΤΗΣ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΙΔΡΥΤΗΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

«Όσο για συμφιλίωση [με τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλιστές-Επαναστάτες] δεν μπορώ να μιλήσω στα σοβαρά. Ο Τρότσκι εδώ και καιρό είπε ότι η ενοποίηση είναι αδύνατη. Ο Τρότσκι το κατάλαβε αυτό και από τότε δεν έχει υπάρξει καλύτερος Μπολσεβίκος.» – Από τα πραχτικά της συνεδρίασης της Επιτροπής Πετρούπολης του Μπολσεβίκικου Κόμματος, 1/14 Νοέμβρη 1917 [μια βδομάδα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση]

Σήμερα συμπληρώνονται 77 χρόνια από τη δολοφονία του Λεφ Τρότσκι στην Πόλη του Μεξικό από τον σταλινικό πράχτορα της Εν-Κα-Βε-Ντε Ραμόν Μερκαντέρ. Από το 1923 ο Τρότσκι είχε ξεκινήσει τον αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία που αναπτυσσόταν στη Σοβιετική Δημοκρατία και ενάντια στην παρακμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας (Μπολσεβίκοι) μετά τις ήττες των κομμουνιστών σε Ουγγαρία, Βουλγαρία και Γερμανία (1919-23) και τον αποκλεισμό και απομόνωση της ΕΣΣΔ.

Ο Τρότσκι τόνισε τα τραγικά λάθη στη Γερμανία της ηγεσίας της ΚομΙντερν (Τρίτη Διεθνής) των Στάλιν-Ζινόβιεφ-Μπράντλερ και κάλεσε σε εφαρμογή μέτρων σχεδιασμένης οικονομίας και εκβιομηχάνισης στην ΕΣΣΔ με ανάπτυξη του αγροτικού τομέα (συνεταιρισμοί) παράλληλα με κομματική δημοκρατία. Σε αντίθεση, ο Στάλιν και Μπουχάριν ανάπτυξαν τη θεωρία του χτισίματος σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, η απόλυτη άρνηση του Μαρξισμού και της λενινιστικής προοπτικής της Παγκόσμιας Επανάστασης. Με το σχηματισμό της Αριστερής Αντιπολίτευσης (1923-4) ο Τρότσκι και ηγετικά στελέχη των Μπολσεβίκων εναντιώθηκαν στην αντεπαναστατική πολιτική του Στάλιν ηγέτη της γραφειοκρατίας. Το Γενάρη 1928 ο Στάλιν εξόρισε τον Τρότσκι από την ΕΣΣΔ και φυλάκισε τα στελέχη της Αριστερής Αντιπολίτευσης.

Οι ΕΠΑ και τα κράτη της Ευρώπης αρνήθηκαν άσυλο στον Τρότσκι που βρήκε καταφύγιο στο αντι-ιμπεριαλιστικό Μεξικό. Ο Τρότσκι και οι ομάδες της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ευρώπη πάλεψαν με την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου ενάντια στους Ναζί στη Γερμανία και τους φασίστες στην Ισπανία. Η σταλινική γραφειοκρατία αντίθετα επέβαλε τη σεχταριστική πολιτική διαίρεσης της εργατικής τάξης στη Γερμανία και το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο (με τη μπουρζουαζία) στην Ισπανία και Γαλλία με καταστροφικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη.

Το 1938 ο Τρότσκι και οι συντρόφοι του ίδρυσαν την Τέταρτη Διεθνή στο Παρίσι για τη συγκρότηση της επαναστατικής κομουνιστικής ηγεσίας των εργαζομένων στις παραμονές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν ο Στάλιν ετοίμαζε τη δολοφονία του Τρότσκι – μετά τις Δίκες της Μόσχας το 1936-38 και τη δολοφονία του γιού τού Τρότσκι Λεφ Σεντόφ στο Παρίσι το Φλεβάρη 1938 – την ίδια περίοδο συζητούσε με τον Χίτλερ για το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο Μη-επίθεσης που υπογράφτηκε στη Μόσχα τον Αύγουστο 1939, μια τεράστιων ιστορικών διαστάσεων προδοσία του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προλεταριάτου. 

Το Μάη του 1940 η Εν-Κα-Βε-Ντε οργάνωσε με στελέχη τού σταλινικού Μεξικανικού ΚΚ την πρώτη δολοφονική επίθεση στον Τρότσκι. Στις 20 Αυγούστου 1941 ο εκπαιδευμένος δολοφόνος της Εν-Κα-Βε-Ντε χτύπησε στο κεφάλι τον Τρότσκι με μια αξίνα χιονιού. Ο Τρότσκι πέθανε την επομένη μέρα στο νοσοκομείο.   

Στη δεκαετία του 1970 η Διεθνής Επιτροπή της 4ης Διεθνούς (ΔΕΤΔ) πραγματοποίησε έρευνα στις συνθήκες δολοφονίας του Τρότσκι. Τα πορίσματα κυκλοφόρησαν σε πολλές γλώσσες, στα ελληνικά το 1976 στις εκδόσεις Αλλαγή (Η Δολοφονία του Τρότσκι και οι συνένοχοι της Γκε-Πε-Ου).   

Ο ίδιος ο Τρότσκι θεωρούσε την ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς ως την πιο σπουδαία προσφορά του στον επαναστατικό μαρξισμό και επέμενε στην ίδρυση τμημάτων της σ’ όλο τον κόσμο με στελέχη που πρέπει να εκπαιδευτούν στο Διαλεχτικό Υλισμό και στη θεωρία και πραχτική της Διαρκούς Επανάστασης. –

Στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Αλλαγή» με κάποια δυσκολία θα βρείτε τα παρακάτω έργα του Λεφ Τρότσκι, τα περισσότερα σε μετάφραση του επαναστάτη μαρξιστή αγωνιστή Θεοδόση Θωμαδάκη (1930-2013).

Αποτελέσματα και Προοπτικές (για τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης, Πετρούπολη 1906, Μόσχα 1919 & 1921)

Τα Μαθήματα του Οχτώβρη (Μόσχα 1924, εισαγωγή στον τόμο των Απάντων του Τρότσκι με κείμενα για την Οχτωβριανή Επανάσταση – ελληνικά 1979 & 1985)

Η Νέα Πορεία (συλλογή άρθρων που δημοσιεύτηκαν το 1923-4 στην Πράβντα, Μόσχα 1924 – 1980)

Ο Λένιν (συλλογή άρθρων Μόσχα 1925 – μετ. Π. Πικρού 1932, 1971, 1983)

Η Τρίτη Διεθνής Μετά τον Λένιν (Βερολίνο 1929 – 1979)

Η Διαρκής Επανάσταση (Βερολίνο 1930 – 1982)

Και τώρα; Η Γερμανική Επανάσταση και η Σταλινική Γραφειοκρατία (Βερολίνο 1932 –  1932)

Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης (Βερολίνο 1930 – 1984)

Η Προδομένη Επανάσταση (Νέα Υόρκη 1936 – 1984)

Η Θανάσιμη Αγωνία του Καπιταλισμού και τα Καθήκοντα της Τέταρτης Διεθνούς – Το Μεταβατικό Πρόγραμμα (Παρίσι 1938 – 1985)

Stalin’s Gangsters (συλλογή κειμένων γραμμένων το Μάη-Αύγουστο 1940, Μεξικό Σεπτέμβρης 1940, Λονδίνο 1977)

Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού (Νέα Υόρκη 1942 – 1980). –