► ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ: 131 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ.
Η χούντα Μητσοτάκη απέλυσε όλους/ες τους εργαζόμενους στη ΛΑΡΚΟ και τους ξεσπιτώνει, ξεπουλά τη δημόσια εταιρεία σε επιχειρήσεις και χετζ-φαντ για να τη διαμελίσουν και να τη διαλύσουν.
Είναι ώρα κινητοποίησης όλης της εργατικής τάξης και νεολαίας για να υποστηρίξουν τον αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ που πρέπει να προχωρήσουν σε καταλήψεις.
Οι απεργίες, πορείες και μαζικές κινητοποιήσεις των εργατών της ΛΑΡΚΟ ακολούθησαν την πολιτική του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ και περιόρισαν τον αγώνα. Οι ηγεσίες ΠΑΜΕ-ΚΚΕ και οι ηγεσίες των εργατικών σωματείων της ΛΑΡΚΟ αποδέχτηκαν την ιδιωτικοποίηση.
Σήμερα, 19 Ιούλη, ο Ριζοσπάστης και ο ιστότοπος 902.gr δεν αναφέρουν τίποτα για αγώνα να παραμείνουν στις δουλειές τους οι εργάτης της ΛΑΡΚΟ!
Ο Ριζοσπάστης αναφέρει το “δρόμο της ελπίδας που γεννιέται στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για να περάσει στην αντεπίθεση”! Καμιά συγκεκριμένη πρόταση για τον αγώνα στη ΛΑΡΚΟ, αντίθετα γενικότητες υποταγής στην κατάσταση μέχρι το κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση!
Στον ιστότοπο 902.gr άρθρο τονίζει, “μάχη για την οργάνωση της συνέχισης του αγώνα και σε αυτή τη νέα φάση που έχουν διαμορφώσει οι εγκληματικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης”. Η “νέα φάση” είναι “διασφάλιση του εισοδήματος και της επιβίωσης των οικογενειών τους, αλλά και για την αποφυγή βιομηχανικού ατυχήματος”. Ούτε λέξη για δουλειά στη ΛΑΡΚΟ!
Αυτή είναι η καταστροφική πολιτική του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ που κρατά τους αγώνες των εργαζομένων περιορισμένους μόνο στα κομματικά συνδικάτα, αντί για ανάπτυξη της ενότητας όλων των εργαζομένων με πρόγραμμα τη συντριβή των Μνημονίων και της χούντας Μητσοτάκη.
Μ’ αυτή την καταστροφική πολιτική οι ηγεσίες των σωματείων της ΛΑΡΚΟ οργάνωσαν κινητοποιήσεις θεωρώντας ότι ο δυνατός αγώνας τους ήταν αρκετός για τη νίκη.
Αντί να παλέψουν ενάντια στη ΓΣΕΕ, να αναγκάσουν τις υποταγμένη ηγεσία της Συνομοσπονδίας να καλέσει Γενική Απεργία για τη ΛΑΡΚΟ ή να εκδιωχθεί με κινητοποιήσεις στα γραφεία της ΓΣΕΕ, οι ηγεσίες των σωματείων της ΛΑΡΚΟ προτίμησαν τις συναντήσεις με Μητσοτάκη και Υπουργούς και τη δικαστική οδό.
Άμεσα τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ, η Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων (ΟΜΕ) και τα Εργατικά Κέντρα Λαμίας και Εύβοιας να καλέσουν μέσα στη ΛΑΡΚΟ σε μια Πανεργατική Πανελλαδική Συνέλευση για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στη χούντα Μητσοτάκη, με πρόγραμμα την οργάνωση Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας που ενοποιεί όλους τους αγώνες των εργαζομένων, αγροτών, νεολαίας και μικροεπαγγελματιών.
Τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ πρέπει να καλέσουν να παραμείνει η ΛΑΡΚΟ στο Δημόσιο και η διεύθυνση-διαχείριση να περάσει στα χέρια των εργαζομένων. Μια νέα ηγεσία πρέπει να αναλάβει αυτό τον αγώνα από τη νέα γενιά!
Να καλέσουν σε αγώνα για την ανατροπή της χούντας Μητσοτάκη, για τη συντριβή των Μνημονίων, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια κυβέρνηση εργαζομένων εθνικοποίησης όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. –
► ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ: 131 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ.
Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι (1893-1930) υπήρξε πρωτοπόρος μοντερνιστής Ρώσος ποιητής ο οποίος εντάχτηκε στην Οχτωβριανή Επανάσταση και δημιούργησε πρωτότυπα έργα για την επαναστατική εποχή.
Ο Μαγιακόφσκι γεννήθηκε στις 19 Ιούλη 1893 στο χωριό Μπαγκντάντι στη σημερινή Γεωργία, τότε μέρος της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από δασονόμο Κοζάκο πατέρα και Ουκρανή μητέρα. Το 1908, 15 χρονών μαθητής σε σχολείο της Μόσχας, έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (Μπολσεβίκοι). Η τσαρική αστυνομία τον συνέλαβε για την πολιτική δράση του αλλά απελευθερώθηκε. Το Φθινόπωρο του 1908 ο Μαγιακόφσκι γράφτηκε στην ιδιωτική σχολή σχεδίασης Στραγκανόφ. Το Γενάρη 1909 η αστυνομία τον συνέλαβε ξανά και φυλακίστηκε. Τρίτη σύλληψη τον Ιούλη και επιστροφή στη φυλακή. Απελευθερώθηκε το Γενάρη 1910.
Το φθινόπωρο του 1911 ο Μαγιακόφσκι γράφτηκε, μετά από επιτυχημένες εξετάσεις, στο δημόσιο Ινστιτούτο Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεχτονικής στη Μόσχα.
Το 1912 ο Μαγιακόφσκι συγκρότησε ομάδα Φουτουριστών, που αντιτάχτηκαν στους Συμβολιστές, με τους Ντ. Μπουρλιούκ, Α. Κρούτσενιχ, B. Καμένσκι και Β. Χλέμπνικοφ, οι οποίοι συνεργάστηκαν σε εκδόσεις, εκθέσεις και εκδηλώσεις με τις ομάδες των λεγόμενων Αριστερών μοντερνιστών καλλιτεχνών (Λαριόνοφ, Μαλέβιτς, Τάτλιν κ.α.) που καταδικάστηκαν και γελοιοποιήθηκαν από το τσαρικό κοινωνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο.
Το 1914 ο Μαγιακόφσκι εκδιώχτηκε από το Ινστιτούτο Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεχτονικής ως Φουτουριστής. Ο Μαγιακόφσκι, όπως και ο Μαλέβιτς, υποστήριξε στην αρχή τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά γρήγορα άλλαξε θέση κατά του πολέμου. Το ποίημα του “Σύνεφο με Παντελόνια” κυκλοφόρησε το 1915 με εξαιρετικές κριτικές.
Ο Μαγιακόφσκι συμμετείχε στις κινητοποιήσεις και συγκρούσεις στην Επανάσταση του Φλεβάρη 1917, που ανέτρεψε το τσαρικό καθεστώς, και στις εκδηλώσεις καλλιτεχνών που συγκρότησαν σωματείο και απαίτησαν τον εκδημοκρατισμό της πολιτιστικής ζωής.
Στους πρώτους μήνες της Οχτωβριανής Επανάστασης ο Μαγιακόφσκι ήταν από τους λίγους καλλιτέχνες-συγγραφείς που συναντήθηκαν με τον Ανατόλι Λουνατσάρσκι, ο οποίος είχε διοριστεί από τη Σοβιετική Κυβέρνηση υπεύθυνος για την παιδεία, τέχνες και εκπολιτισμό, για να συζητήσουν την πολιτική στις τέχνες του πρώτου εργατικού κράτους.
Ο Λουνατσάρσκι διακήρυξε ότι η Επανάσταση υποστηρίζει όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα και δεν επιβάλλει λογοκρισία. Στις αρχές του 1918 συγκροτήθηκε η Λαϊκή Επιτροπή για τις Υποθέσεις Διαφωτισμού (ΝαρΚομΠρος) με Πρόεδρο τον Λουνατσάρσκι, που στελεχώθηκε από τους Αριστερούς Μοντερνιστές καλλιτέχνες, συγγραφείς και κριτικούς.
Οι καλλιτέχνες, συγγραφείς και διανοούμενοι του τσαρισκού κατεστημένου μποϊκοτάρισαν τη ΝαρΚομΠρος.
Στην πρώτη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, 7 Νοέμβρη 1918, ο σκηνοθέτης Σ. Μεγιερχόλτ παρουσίασε στη Μόσχα το έργο τού Μαγιακόφσκι “Μυστήριο-Μπούφα”, σκηνικά Κ. Μαλέβιτς, μια αλληγορία για την Επανάσταση.
Το Δεκέμβρη 1918 ο Μαγιακόφσκι και οι Φουτουριστές στο Τμήμα Εικαστικών (ΙΖΟ) του ΝαρΚομΠρος έκδοσαν μια δισέλιδη εφημερίδα μικρού σχήματος με τίτλο “Η Τέχνη της Κομούνας” που περιείχε ποίηση, κριτικές και θεωρητικά άρθρα.
Η εφημερίδα αντιτάχτηκε σε μερικές αποφάσεις του Λουνατσάρσκι και υποστήριζε ότι το ΝαρΚομΠρος και η Σοβιετική Κυβέρνηση πρέπει να υποστηρίξουν τους Φουτουριστές και τη Μοντέρνα Τέχνη ως την τέχνη της επαναστατικής εποχής.
Η σύγκρουση οδήγησε στο κλείσιμο της “Τέχνης της Κομούνας” τον Απρίλη 1919, καθώς αναπτυσσόταν η σφοδρή διαμάχη μεταξύ τής ΠρολέτΚούλτ (του ανεξάρτητου οργανισμού πολιτισμικής εκπαίδευσης που χρηματοδοτούνταν από το σοβιετικό κράτος), των Φουτουριστών-Αριστερών (όπως αποκαλούνταν) και της Σοβιετικής Κυβέρνησης.
Στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου και της ιμπεριαλιστικής εισβολής ενάντια στο Εργατικό Κράτος, 1918-21, που προξένησαν τεράστιες καταστροφές, επιδημίες και λιμούς στη Ρωσία, η Σοβιετική Κυβέρνηση χρηματοδότησε τις εκδόσεις των συγγραφέων και λογοτεχνικά περιοδικά και συγκρότησε κρατικούς οργανισμούς που στελεχώθηκαν από συγγραφείς και διανοούμενους.
Οι διαφορές με τον Λουνατσάρσκι και τη ΝαρΚομΠρος οδήγησαν τον Μαγιακόφσκι και τους Φουτουριστές-Αριστερούς καλλιτέχνες και συγγραφείς να συγκροτήσουν τον ανεξάρτητο καλλιτεχνικό οργανισμό ΛΕ.Φ. (Αριστερό Μέτωπο) με χρηματοδότηση του Σοβιετικού Κράτους, και να εκδώσουν το ομώνυμο πολυσέλιδο περιοδικό το 1923, με διευθυντή τον Μαγιακόφσκι. Στο κύριο άρθρο του πρώτου τεύχους (Μάρτης 1923) ο Μαγιακόφσκι ονόμασε το “Μνημείο στην ΙΙΙη Διεθνή” του Βλαντίμιρ Τάτλιν ως “έργο της εποχής του Οχτώβρη”
Το 1923-26 οι συγκρούσεις κορυφώθηκαν μεταξύ των υποστηριχτών τής λεγόμενης Προλεταριακής Τέχνης, των Φουτουριστών – Αριστερών και της ΝαρΚομΠρος, σε μια περίοδο που η Σοβιετική Κυβέρνηση συζητούσε την άμεση επίλυση των σοβαρών κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, και τη μελλοντική πορεία του Σοβιετικού Κράτους και της παγκόσμιας επανάστασης. Το 1923 Τρότσκι αντιτάχτηκε στην πολιτική γραμμή της πλειοψηφίας του Πολιτικού Γραφείου (Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Στάλιν) του Κομμουνιστικού Κόμματος και το 1924-5 στη θεωρία των Μπουχάριν – Στάλιν για ‘σοσιαλισμό σε μια χώρα” σε βάρος της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας επανάστασης, και σε καταφανή αντίφαση με το Διεθνισμό του Μαρξισμού.
Στη δεκαετία του 1920 ο Μαγιακόφσκι έκδοσε αρκετές ποιητικές συλλογές και πραγματοποίησε περιοδείες σ’ όλη την ΕΣΣΔ απαγγέλοντας την ποίηση του. Η ποίηση του, ρεαλιστική με οξεία κοινωνική κριτική και σάτιρα ιδιαίτερα ενάντια στους Νέπμεν (επιχειρηματίες της Νέας Οικονομικής Πολιτικής), την κομματική και κρατική γραφειοκρατία και τη ρουτινιάρικη ζωή, τον κατέστησε εξαιρετικά δημοφιλή στην εργατική τάξη και νεολαία.
Ο Λένιν, δριμύς κατήγορος της ΠρολέτΚούλτ και των προτάσεων για προλεταριακή κουλτούρα και τέχνη, ομολόγησε ότι δεν “κατανοούσε” τη σύγχρονη τέχνη και ποίηση και δεν τον συγκινούσε το έργο του Μαγιακόφσκι. Ο Λένιν αναγκάστηκε να αναθεωρήσει τις απόψεις του το Φλεβάρη 1921 μετά από επίσκεψη του στους φοιτητές/τριες της καλλιτεχνικής ανώτατης σχολής ΒΧουΤεΜας Μόσχας οι οποίοι λάτρευαν τον Μαγιακόφσκι και απαίτησαν από τον Λένιν να γίνει κι’ αυτός Φουτουριστής.
Όμως τον Απρίλη ο Λένιν έγραψε στον Λουνατσάρσκι ότι η ποιητική συλλογή του Μαγιακόφσκι “150.000.000” (ο τότε πληθυσμός του Σοβιετικού Κράτους) δεν έπρεπε να τυπωθεί σε 5 χιλιάδες αντίτυπα και σε προσωπικό μήνυμα του σε στέλεχος του ΝαρΚομΠρος χαραχτήρισε το έργο του Μαγιακόφσκι “ιδιαίτερο είδος κομουνισμού, είναι χουλιγκανικός κομουνισμός”.
Σε ομιλία του το 1922 ο Λένιν αναφέρθηκε στο ποίημα του Μαγιακόφσκι “Αιώνιοι Συνεδριαστές” που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα “Ιζβέστια”. “Εδώ και πολύ καιρό δεν έχω βιώσει τέτοια ευχαρίστηση, από πολιτική και διοικητική άποψη. Στο ποίημα του, κοροϊδεύει τις συναντήσεις και χλευάζει του κομουνιστές ότι όλοι κάθονται και ξανακάθονται. Δεν ξέρω για την ποίηση, αλλά για την πολιτική εγγυώμαι ότι αυτό είναι απολύτως σωστό”.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Μαγιακόφσκι παρουσίασε την ποίηση του σε μεγάλες περιοδείες στη δυτική Ευρώπη και στις ΕΠΑ.
Η καυστική σάτιρα και πολιτική επίθεση του Μαγιακόφσκι ενάντια στην κομματική γραφειοκρατία και στην απολίτικη καθημερινότητα εκφράστηκε εξαιρετικά δυναμικά σε δυο θεατρικά έργα, “Κοριός” και “Μπάνιο”που παρουσιάστηκαν σε Μόσχα και Λένινγκρατ το 1929 και 1930 από το θίασο του Σέβαλατ Μεγιερχόλτ.
Η κριτική στα κρατικά και κομματικά έντυπα ήταν εξαιρετικά επικριτική. Στις 14 Απρίλη 1930 ο Μαγιακόφσκι αυτοκτόνησε στο σπίτι του στη Μόσχα αφήνοντας σημείωμα ότι “η βάρκα της αγάπης είχε τσακιστεί στην καθημερινότητα”.
Ο Λεφ Τρότσκι στο άρθρο του “Η Αυτοκτονία του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι” (“Δελτίο της Αριστερής Αντιπολίτευσης”, Μάης 1930), έγραψε: “Ο Μαγιακόφσκι δεν ήταν μόνο ο ‘τραγουδιστής’ αλλά επίσης το θύμα της εποχής της μεταμόρφωσης, όπου δημιουργούνται στοιχεία της νέας κουλτούρας με πρωτοφανή δύναμη, αλλά πολύ πιο αργά και αντιφατικά απ’ ότι απαιτείται για την αρμονική ανάπτυξη ενός ποιητή ή μιας γενιάς ποιητών αφοσιωμένων στην επανάσταση. … Πρόθυμος να υπηρετήσει την ‘εποχή’ στη βρωμοδουλειά της καθημερινής ζωής, ο Μαγιακόφσκι δεν μπορούσε παρά να αποστραφεί από την ψευδοεπαναστατική γραφειοκρατία, αν και δεν ήταν ικανός να την κατανοήσει θεωρητικά και έτσι δεν μπόρεσε να βρει τον τρόπο να την υπερβεί.”-
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Υποστηριχτές της 4ης Διεθνούς 