► ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ, ΓΙΑ ΠΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ!

► 1922-3: Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Το Ισραήλ τις τελευταίες μέρες έχει πολλαπλασιάσει τους δολοφονικούς εγκληματικούς βομβαρδισμούς στη Γάζα με τη σιονιστική αεροπορία να χτυπά πάνω από 200 στόχους κάθε μέρα!

Αυτή η εντατικοποίηση του γενοκτονικού αδιάκριτου βομβαρδισμού της Γάζας, με τη χρήση από τις ισραηλινές δυνάμεις ενός αμφιλεγόμενου προγράμματος στόχευσης Τεχνητής Νοημοσύνης – που έχει ονομαστεί «εργοστάσιο μαζικών δολοφονιών» – πραγματοποιείται λίγες μέρες αφότου το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ενωμένων Εθνών ενέκρινε ένα χωρίς νόημα ψήφισμα που απαιτεί περισσότερη ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και επείγοντα μέτρα για μια «βιώσιμη κατάπαυση του πυρός».

Η απάντηση της σιωνιστικής ισραηλινής κυβέρνησης ήταν περαιτέρω έξαρση των επιθέσεων αφού ο Νετανιάχου και η εγκληματική παρέα του είναι σίγουροι ότι έχουν την πλήρη στρατιωτική υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και τη βοήθεια από την ΕΕ και τη χούντα Μητσοτάκη. Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να στείλει ελληνικό πολεμικό πλοίο στην Ερυθρά Θάλασσα ως μέρος μιας πολυεθνικής δύναμης υπό την ηγεσία των ΕΠΑ. Ήδη άλλο ελληνικό πλοίο συμμετέχει στη δύναμη δεκάδων αμερικανικών πλοίων κοντά στο Ισραήλ για να υποστηρίξουν τις γενοκτονία των σιωνιστών.

Η βαρβαρότητα του Ισραήλ συνάδει με τη βαρβαρότητα των Μνημονίων λιτότητας και των διχτατορικών μέτρων που έχουν επιβάλλει οι τραπεζίτες των Βρυξελών στην Ελλάδα και σ’ όλες τις χώρες της ΕΕ.

Την ώρα που ο Νετανιάχου πολλαπλασιάζει τις επιθέσεις του Ισραήλ, ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα πολλαπλασιάζει με αντιδραστικά νομοσχέδια την καταστροφή της δημόσιας υγείας, παιδείας και πρόνοιας, με μεγάλες μειώσεις κρατικής χρηματοδότησης, με ιδιωτικοποιήσεις, και επιβάλλει ακρίβεια και ίδρυση επιχειρηματικών ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Την περασμένη Κυριακή ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου παραδέχτηκε ότι «ο πόλεμος μας επιβαρύνει πολύ», και ο Ισραηλινός Στρατός να παραδέχεται ότι εκατοντάδες στρατιώτες τους σκοτώθηκαν σε μάχες τις προηγούμενες μέρες στη Γάζα.

Αλλά ο Υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ ανάφερε στην Κνεσέτ (ισραηλινό κοινοβούλιο) ότι η χώρα δέχεται επίθεση από τη Γάζα, τον Λίβανο, τη Συρία, τη Δυτική Όχθη, το Ιράκ, την Υεμένη και το Ιράν!

Το αντίθετο είναι η αλήθεια. Οι σιονιστές και οι αμερικανικές δυνάμεις συνέχεια βομβαρδίζουν το Λίβανο τη Συρία και το Ιράκ ενώ δολοφονούν στη Δυτική Όχθη. Σκοπός αυτής της τρομοκρατίας είναι να σταματήσουν τις μαζικές εξεγέρσεις ενάντια στο σιονιστικό κράτος.

Η γενοκτονία, η ισοπέδωση της Γάζας, οι βομβαρδισμοί και τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ έχουν αποτύχει να συντρίψουν τη Χαμάς και την Παλαιστινιακή Αντίσταση.  

Η Παλαιστίνη χρειάζεται την ενεργό υποστήριξη με απεργίες και μποϊκοτάζ της οργανωμένης εργατική τάξης και νεολαίας σε Ευρώπη και Ελλάδα ενάντια στο Ισραήλ, ως μέρος της πάλης για την ανατροπή των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και της χούντας Μητσοτάκη. –

► «ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» Λεφ Τρότσκι 8/12/1923.  – 1922-3: ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Το 1923 τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στη Σοβιετική Δημοκρατία – απόρροια των καταστροφών του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου 1914-17 και του Εμφυλίου Πολέμου 1918-21, των καθυστερημένων δομών οικονομίας και του ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού και κυρώσεων ενάντια στην ΕΣΣΔ – είχαν δημιουργήσει εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που οδηγούσαν σε χαμηλά επίπεδα τη σοβιετική βιομηχανία και την επιβολή σοσιαλιστικών δομών.

Το 1920-21 η Σοβιετική Κυβέρνηση αποφάσισε το 1920 την ίδρυση του ΓκοΕλΡο (Κρατική Επιτροπή για την Ηλεκτροδότηση της Ρωσίας) και στις αρχές του 1921 την ίδρυση της Επιτροπής Κρατικού Σχεδιασμού (ΓκοσΠλαν) για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της οικονομίας σε σοσιαλιστικές βάσεις.

Αλλά οι εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι πολεμικές καταστροφές και η καθυστερημένη ρωσική οικονομία, ανάγκασαν το Κόμμα των Μπολσεβίκων να αποφασίσει την άμεση εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) το Μάρτη 1921, μια οπισθοδρόμηση σε μέτρα καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτές οι παράλληλες αλλά ουσιαστικά αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις και πραχτικές, από τη μια τα σοσιαλιστικά μέτρα ΓκοΕλΡο και ΓκοσΠλαν, από την άλλη τα καπιταλιστικά της ΝΕΠ, δημιούργησαν πολιτικές τάσεις στο Κόμμα των Μπολσεβίκων.

Ο Λένιν, εισηγητής του ΓκοΕλΡο αλλά και της ΝΕΠ, είχε ενδοιασμούς για τη χρησιμότητα του ΓκοσΠλαν. Αντίθετα ο Τρότσκι θεωρούσε προτεραιότητα τη λειτουργία του ΓκοσΠλαν για την ενοποιημένη κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της σοβιετικής σοσιαλιστικής βιομηχανίας και των σοβιετικών θεσμών.

Με τη ΝΕΠ, από το Μάρτη 1921 με καπιταλιστικά μέτρα οικονομίας, είχε αποφευχθεί η κατάρρευση, αλλά η ΝΕΠ δημιουργήσει κοινωνικές και οικονομικές τάσεις που, μαζί με την ανάπτυξη των κουλάκων (εύπορων αγροτών) σε βάρος των αγροτικών συνεταιρισμών, απειλούσαν τις σοσιαλιστικές δομές και την κρατική σοβιετική εξουσία.

Η Σοσιαλιστική Επανάσταση δεν είχε εξαπλωθεί στην Ευρώπη και στην Ασία. Η ΕΣΣΔ παράμενε απομονωμένη.

Αυτές οι συνθήκες βοήθησαν στην ανάπτυξη κοινωνικών στρωμάτων με συντηρητικές και αντιδραστικές τάσεις που επιδρούσαν στο Κόμμα των Μπολσεβίκων και στη Σοβιετική Κυβέρνηση.

Ενάντια σ’ αυτές τις τάσεις ο Λένιν και ο Τρότσκι πολέμησαν το 1922-23. Ο Λένιν επίμονα και ξεκάθαρα προειδοποίησε για τον κίνδυνο της γραφειοκρατίας στο Κόμμα και στην Κυβέρνηση και πρότεινε μέτρα μεγαλύτερης δημοκρατίας και ελέγχου.

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ 1922-23

Το Σεπτέμβρη 1921 ο Λένιν αρρώστησε και το Μάη 1922 είχε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Μόλις τον Οχτώβρη 1922 μπόρεσε να επανέλθει στα πολιτικά του καθήκοντα.

Το φθινόπωρο 1921 ξέσπασε λιμός στην Ουκρανία και νότια Ρωσία με εκατομμύρια νεκρούς. Ακολούθησαν αγροτικές εξεγέρσεις και εργατικές απεργίες.

Στο διάστημα της απουσίας του Λένιν από την κυβέρνηση, είχαν αναπτυχθεί οι αντιθέσεις για το ρόλο του ΓκοσΠλαν και την οικονομική πολιτική μεταξύ του Τρότσκι και της τρόϊκας Κάμενεφ (Πρόεδρος του Πολιτικού Γραφείου), Ζινόβιεφ, Στάλιν, που εξασκούσε την ηγεσία ως πλειοψηφία στο Κόμμα.

Το φθινόπωρο 1922 ο Λένιν αντιτάχτηκε στην πολιτική του Στάλιν που θεωρούσε ότι ΝΕΠ σήμαινε και άρση του κρατικού μονοπώλιου στο εξωτερικό εμπόριο της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λένιν θεωρούσε θεμέλιο λίθο το κρατικό μονοπώλιο και σε συμφωνία με τον Τρότσκι μπόρεσε να πείσει το Κόμμα. Στις 21 Δεκέμβρη 1922 ο Λένιν ανακοίνωσε στον Τρότσκι τη νίκη τους στην ΚΕ «χωρίς ούτε μια τουφεκιά» και τόνισε ότι «πρέπει να συνεχίσουμε την επίθεση».

Στις επόμενες μέρες του Δεκέμβρη 1922 ο Λένιν υπαγόρευσε στις γραμματείς του κείμενα ως Γράμμα στο 12ο κομματικό συνέδριο την άνοιξη 1923. Στο κείμενο τής 27 Δεκέμβρη ο Λένιν υποστήριξε τις απόψεις του Τρότσκι για το ΓκοσΠλαν αν και αρχικά (στις αρχές του 1921), όπως γράφει, “ήμουν ενάντια”.

Στις 24 Δεκέμβρη 1922 ο Λένιν προειδοποίησε για σχίσμα στο Κόμμα που μπορεί να προέλθει από τις δυσκολίες και τη σύγκρουση των δυο κύριων τάξεων, εργατών και αγροτών. Η σταθερότητα του Κόμματος, έγραψε, εξαρτάται από τις σχέσεις Στάλιν και Τρότσκι. Στην επόμενη παράγραφο ο Λένιν γράφει: «Ο Στάλιν έχει συγκεντρώσει απεριόριστη εξουσία στα χέρια του και δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι πάντα ικανός να χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία με αρκετή προσοχή».

Ο Λένιν, αμέσως μετά στο κείμενο του, χαραχτήρισε τον Τρότσκι «ίσως ο πιο ικανός στη σημερινή Κ.Ε., αλλά έχει επιδείξει υπερβολική αυτοπεποίθηση και δείξει υπερβολική απασχόληση με τις καθαρά διοικητικές πλευρές της δουλειάς». 

Στις 4 Γενάρη 1923 ο Λένιν, σε προσθετικό κείμενο του στο παραπάνω, αναφέρει: «Ο Στάλιν είναι πολύ αγενής και αυτό το μειονέχτημα, αν και αρκετά ανεκτό ανάμεσα μας και στις συναλλαγές μεταξύ εμάς των Κομμουνιστών, γίνεται αφόρητο σε έναν γενικό γραμματέα. Γι’ αυτό προτείνω στους συντρόφους να σκεφτούν έναν τρόπο να καθαιρέσουν τον Στάλιν από αυτή τη θέση και να διορίσουν άλλον στη θέση του».

Αυτά τα κείμενα είναι γνωστά ως η Πολιτική Διαθήκη τού Λένιν. Η Κρούπσκαγια, σύζυγος του Λένιν, παρέδωσε αυτά τα κείμενα στην ηγεσία του Κόμματος τις παραμονές του 13ου Συνεδρίου του Κόμματος τον Απρίλη 1924.

Παρά την αρρώστια του, ο Λένιν, το Γενάρη 1923, υπαγόρευσε στη γραμματέα του εξαιρετικά σημαντικά κείμενα για την πορεία της ΕΣΣΔ («Σελίδες από Ημερολόγιο», «Για το Συνεταιρισμό», «Η Επανάσταση μας», «Πως πρέπει να αναδιοργανώσουμε την Επιθεώρηση Εργατών και Αγροτών»), που δημοσιεύτηκαν στην Πράβντα. Στο άρθρο για την Επιθεώρηση Εργατών και Αγροτών, όπου Κομισάριος ήταν ο Στάλιν, ο Λένιν ήταν εξαιρετικά κριτικός. Το τελευταίο κείμενο του Λένιν, «Καλύτερα λιγότεροι αλλά καλύτεροι», δημοσιεύτηκε στις 4 Μάρτη 1923.

Στα κείμενα του ο Λένιν πρότεινε μια σειρά μέτρων για την ανόρθωση της οικονομίας, για την ανάγκη πολιτισμικής επανάστασης, για τη δημοκρατία στο Κόμμα, και καταφέρθηκε ενάντια στην «αθλιότητα του κρατικού μηχανισμού» και στη «γραφειοκρατία που βρίσκεται στο κόμμα και στη σοβιετική κυβέρνηση».

Ήδη από το Γενάρη 1921 ο Λένιν είχε δηλώσει στην ομιλία του «Η κρίση στο κόμμα»: «Αυτό που έχουμε στην πραγματικότητα είναι ένα εργατικό κράτος, με την ιδιαιτερότητα, πρώτον, ότι στη χώρα δεν επικρατεί η εργατική τάξη αλλά ο αγροτικός πληθυσμός και, δεύτερον, ότι είναι ένα εργατικό κράτος με γραφειοκρατικές στρεβλώσεις».

Ο Λένιν αντιτάχτηκε στα σχέδια του Στάλιν για τις σοβιετικές δημοκρατίες και τις πραχτικές του ενάντια στην Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Γεωργίας. Και σ’ αυτό το ζήτημα ο Λένιν (6 Μάρτη 1923) ζήτησε και είχε την υποστήριξη του Τρότσκι.

Το Ινστιτούτο Μαρξισμού-Λενινισμού τής Σταλινικής Γραφειοκρατίας, εκδότες των Απάντων του Λένιν, υποστήριζαν ότι ο Τρότσκι αρνήθηκε τη συνεργασία στο ζήτημα αυτό με τον Λένιν. Το ψέμα αυτό επαναλαμβάνεται στο βιβλίο Η Πολιτική Διαθήκη του Λένιν (Μόσχα 1988, και Σύγχρονη Εποχή 1991) του Γεβγένι Πλιμάκ υποστηριχτή του Γκαρμπατσόφ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τρότσκι αποδέχτηκε αμέσως την πρόταση του Λένιν. Το “Ημερολόγιο”, όπου οι γραμματείς του Λένιν κατέγραφαν όλες τις επικοινωνίες, αναφέρει ότι στις 6 Μάρτη 1923 “η τηλεφωνική απάντηση του Τρότσκι καταγράφτηκε”.

Στις 10 Μάρτη ο Λένιν χτυπήθηκε από ακόμη ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, έχασε τη λεκτική του ικανότητα και δεν ανάρρωσε. Πέθανε στις 21 Γενάρη 1924.         

Στο 13ο Συνέδριο  του ΚΚ (μπ) τον Απρίλη 1923, τα κείμενα του Λένιν δεν δόθηκαν στους συνέδρους αλλά διαβάστηκαν κατά ομάδες. Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν κ.α. υποστήριξαν τον Στάλιν, και το Συνέδριο δεν προχώρησε στην καθαίρεση του Στάλιν και στην εκλογή νέου Γενικού Γραμματέα.

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ 1923

Μέσα από την πάλη του Λένιν και του Τρότσκι το 1922-23 ενάντια στην πολιτική της “τρόϊκας” Κάμενεφ – Ζινόβιεφ – Στάλιν, αναδείχτηκε το φθινόπωρο του 1923 ο αγώνας του Τρότσκι και ηγετικών στελεχών του Κόμματος των Μπολσεβίκων, που σχημάτισαν την Αριστερή Αντιπολίτευση, ενάντια στην οικονομική πολιτική τής “τρόϊκα” και στη γραφειοκρατική εξάπλωση στο Κόμμα και στη Σοβιετική Κυβέρνηση.

Η ουσιαστική ηγεσία του Κόμματος είχε περάσει στη φράξια-τρόϊκα Κάμενεφ Ζηνόβιεφ Στάλιν (πλειοψηφία στο Πολιτικό Γραφείο μαζί με τους Ράϊκοφ και Τσόμσκι). Ο Στάλιν, ως Γ.Γ., είχε καταστεί κυρίαρχος του Κόμματος και είχε δημιουργήσει μια κομματική μηχανή με δικές του τοποθετήσεις στελεχών αντί για εκλογή στελεχών από τα κομματικά μέλη κάθε περιοχής.

Το 1922-23, και ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 1923, οι απεργίες βιομηχανικών εργατών εντάθηκαν. Η σοβιετική βιομηχανία/παραγωγή είχε αναιμική ανάπτυξη και δεν μπορούσε να προσφέρει στους εργάτες ικανοποιητικούς μισθούς και στους αγρότες μηχανές.

Με επιστολές τους στην κομματική ηγεσία ο Τρότσκι (8 Οχτώβρη 1923) και 46 στελέχη του Κόμματος (15 Οχτώβρη 1923) επικέντρωσαν την κριτική τους σε δυο κύρια σημεία: κομματική δημοκρατία και άμεση ανάπτυξη της σοβιετικής βιομηχανίας με κεντρικό σχεδιασμό από το ΓκοσΠλαν.

Έτσι σχηματίστηκε η Αριστερή Αντιπολίτευση στην ΕΣΣΔ ενάντια στην πολιτική Κάμενεφ Ζινόβιεφ Στάλιν που οδήγησε στη κομματική και σοβιετική Γραφειοκρατία και στην προδοσία της Επανάστασης με τη θεωρία του Σοσιαλισμού σε μια Χώρα.

Στις 7 Νοέμβρη 1923, 6η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο Ζινόβιεφ ανακοίνωσε στην Πράβντα ότι η εφημερίδα θα δημοσιεύει καθημερινά επιστολές αναγνωστών. Ακολούθησε πλημμύρα επιστολών με οξεία κριτική για την ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης.

Στις 5 Δεκέμβρη 1923 το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος ομόφωνα ψήφισε απόφαση για την ανάγκη εσωκομματικής δημοκρατίας και κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Στις 8 Δεκέμβρη ο Τρότσκι απέστειλε κείμενο στις κομματικές συνελεύσεις (λόγω αρρώστιας δεν μπορούσε να είναι παρών) όπου προειδοποιούσε για τους κινδύνους στη σοβιετική εξουσία από μια πιθανή πολιτική παρακμή της ηγεσίας, όπως είχε συμβεί με τους ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς (Κάουτσκι κ.α.) παρ’ ότι ήταν μαθητές των Μαρξ και Ένγκελς.

Ενάντια στις εχτιμήσεις του Τρότσκι, ο Κάμενεφ (ηγέτης της κομματικής οργάνωσης Μόσχας) και ο Στάλιν συγκάλεσαν στις 11/12/1923 Κομματική Συνέλευση Μόσχας όπου η επιστολή Τρότσκι (8/12) χαραχτηρίστηκε «βαρύ πολιτικό λάθος” και η επιστολή των 46 στελεχών καταδικάστηκε.

Στις 15 Δεκέμβρη ο Στάλιν απάντησε, με άρθρο στην Πράβντα, στην κριτική των ηγετικών κομματικών στελεχών Ραφαήλ, Πρεομπραζένσκι και Σαπρόνοβ. Για τον Στάλιν η γραμμή του κόμματος ήταν σωστή, αλλά τα τοπικά στελέχη ούτε οι τοπικές οργανώσεις την εφάρμοζαν καλά!

Η λύση στα προβλήματα της πρώτης και απομονωμένης σοσιαλιστικής επανάστασης ήταν η εξάπλωση της. Ο Λένιν στην ομιλία του στο Σοβιέτ Πετρούπολης τη μέρα της Επανάστασης, στις 25 Οχτώβρη/7 Νοέμβρη, 1917 τόνισε: «Πρέπει τώρα να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση ενός προλεταριακού σοσιαλιστικού κράτους στη Ρωσία. Ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση!» (Ιζβέστια 26 Οχτώβρη 1917).

Δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του 1923, ο Τρότσκι έγραψε στις 28 Γενάρη 1933 στον Πρόλογο της έκδοσης της Νέας Πορείας στα ελληνικά:

«Τους ίδιους αυτούς μήνες του φθινοπώρου του 1923 που γραφόταν αυτή η μπροσούρα και ξετυλίγονταν οι συζητήσεις μέσα στην ΕΣΣΔ για τη δημοκρατία στο Κόμμα, για την εκβιομηχάνιση, για τη στάση μας απέναντι στην αγροτιά, και τη σχεδιασμένη οικονομία, γιγάντια επαναστατικά γεγονότα προετοιμάζονταν στη Γερμανία που κρατούσαν σε αγωνία τη διεθνή προλεταριακή πρωτοπορία. Οι Ρώσοι εργάτες περίμεναν ότι γρήγορα η Σοβιετική Γερμανία θα προστίθενταν στη Σοβιετική Ρωσία. Αυτό θα άνοιγε απεριόριστες προοπτικές για το σοσιαλισμό. Αλλά, το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, παραλυμένο από την οπορτουνιστική ηγεσία (Στάλιν-Ζηνόβιεφ-Μπάντλερ) αποδείχτηκε ανίκανο να εκμεταλλευτεί μια εξαιρετικά επαναστατική κατάσταση. Με τη βοήθεια της Σοσιαλδημοκρατίας, η γερμανική μπουρζουαζία διατήρησε και ακόμα ισχυροποίησε για πολύ καιρό, την υπεροχή της. Μια επαναστατική αμπώτιδα άρχισε να απλώνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η απογοήτευση και η διάψευση των ελπίδων για τη διεθνή επανάσταση, κυρίεψε ακόμα και τους Ρώσους εργάτες. Την ίδια αυτή στιγμή, η σταλινική γραφειοκρατία προώθησε τη θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα και άρχισε  μια μανιασμένη πάλη ενάντια στους Μπολσεβίκους-Λενινιστές σαν τους υπέρμαχους του προγράμματος της διαρκούς προλεταριακής επανάστασης». (Λέον Τρότσκι, Η Νέα Πορεία, εκδόσεις Αλλαγή, Αθήνα 1980, σ. 10-11.)   –