Περιεχόμενα

► 150 Χρόνια από την Παρισινή Κομούνα.

► Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού και τα καθήκοντα των

αγωνιστών.

► Άρης Βελουχιώτης.

► 1923-24: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ, Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ...

► 1924-2024: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ – ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ

150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΟΥΝΑ

1871-2021

Φρίντριχ Ένγκελς (1891)

► 150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΟΥΝΑΣ 18 ΜΑΡΤΗ 1871.

Αποσπάσματα από κείμενο του Φρίντριχ Ένγκελς, μετάφραση απ’ τ’ αγγλικά, που γράφτηκε στο Λονδίνο στην 20η επέτειο της Παρισινής Κομούνας (1891) ως εισαγωγή σε μια νέα έκδοση του βιβλίου τού Καρλ Μαρξ «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλία». (Το κείμενο του βιβλίου αποτελούσε την ομιλία του Καρλ Μαρξ στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών – Πρώτη Διεθνής – στις 30 Μάη 1871, δυο μέρες μετά την ήττα της Κομούνας). 

 […]

Στη διάρκεια του [Γερμανο-Γαλικού] πολέμου [1870] οι εργάτες του Παρισιού περιορίστηκαν να απαιτούν τη δυναμική συνέχιση της πάλης. Τώρα όμως, που είχε γίνει ειρήνη με την παράδοση του Παρισιού, ο Αντόλφ Τιέρ, ο νέος επικεφαλής της κυβέρνησης, αναγκάστηκε να καταλάβει ότι η επικυριαρχία των τάξεων ιδιοχτησίας – των μεγάλων γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών – βρισκόταν σε συνεχή κίνδυνο όσο οι εργάτες του Παρισιού κρατούσαν όπλα στα χέρια τους. Η πρώτη του πράξη ήταν η απόπειρα αφοπλισμού τους. Στις 18 Μάρτη έστειλε δυνάμεις του ταχτικού στρατού με διαταγές να αρπάξουν τα πυροβόλα που ανήκαν στην Εθνοφρουρά, καθώς είχαν κατασκευαστεί στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού [1870-71] και είχαν πληρωθεί με δημόσιο έρανο. Η απόπειρα απέτυχε.  Το Παρίσι ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος στην υπεράσπιστη των κανονιών, και κηρύχτηκε πόλεμος ανάμεσα στο Παρίσι και τη γαλική κυβέρνηση που είχε εγκατασταθεί στις Βερσαλίες [Βερσάϊγ, πόλη 18 χλμ. από το Παρίσι].

[ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΟΜΟΥΝΑΣ]

Η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς, που είχε ασκήσει ως τότε την εξουσία, υπέβαλε την παραίτησή της στην Κομούνα, αφού πρώτα κατάργησε με διάταγμα τη σκανδαλώδη “Αστυνομία Ηθών” του Παρισιού. 

Στις 30, η Κομούνα κατάργησε τη στρατιωτική θητεία και τον ταχτικό στρατό, και ανακήρυξε την Εθνοφρουρά, στην οποία θα έπρεπε να γραφτούν όλοι οι ικανοί να κρατούν όπλα πολίτες, ως τη μόνη ένοπλη δύναμη. Κατάργησαν τα νοίκια των πολιτών για τα σπίτια τους από τον Οκτώβρη του 1870 ως τον Απρίλη [1871], αφού αφαίρεσαν τα ποσά που είχαν ήδη πληρωθεί, και τερμάτισαν κάθε πώληση ενεχύρων από το δημοτικό ενεχυροδανειστήριο. 

Την ίδια μέρα επικυρώθηκε η εκλογή ξένων σε αξιώματα της Κομούνας, καθώς «η σημαία της Κομούνας είναι η σημαία της Παγκόσμιας Δημοκρατίας». 

Την 1η Απρίλη αποφασίστηκε ότι ο μεγαλύτερος μισθός οποιουδήποτε υπαλλήλου της Κομούνας, και επίσης και των ίδιων των μελών της, δεν θα ξεπερνά τις 6.000 φράγκα. 

Την επόμενη μέρα εκδόθηκε το διάταγμα για το χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος και η κατάργηση όλων των κρατικών επιχορηγήσεων για θρησκευτικούς σκοπούς, καθώς και η μετατροπή όλης της εκκλησιαστικής ιδιοχτησίας σε εθνική ιδιοκτησία. Ακολούθησε στις 8 Απρίλη, διάταγμα απαγόρευσης από τα σχολεία όλων των θρησκευτικών συμβόλων, εικόνων, δογμάτων και προσευχών – με μια λέξη «όλων όσων ανήκουν στη σφαίρα της ατομικής συνείδησης» – που εφαρμόστηκε βαθμιαία.

Στις 5 Απρίλη, απαντώντας στις καθημερινές εχτελέσεις στρατιωτών της Κομούνας που είχαν αιχμαλωτιστεί από τα στρατεύματα των Βερσαλιών, εκδόθηκε διάταγμα φυλάκισης ομήρων, που όμως ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως. 

Στις 6 η λαιμητόμος παρουσιάστηκε από το 137ο σύνταγμα της Εθνοφρουράς και κάηκε δημόσια μέσα σε μεγάλο λαϊκό πανηγύρι. 

Στις 12, η Κομούνα αποφάσισε να γκρεμίσει τη Στήλη της Νίκης στην πλατεία Βαντόμ, που είχε κατασκευαστεί από το μέταλο των κανονιών που είχε κυριεύσει ο Ναπολέοντας στον πόλεμο του 1809, ως σύμβολο σοβινισμού και προτροπή σε εθνικιστικό μίσος. Πραγματοποιήθηκε στις 16 Μάη. 

Στις 16 Απρίλη η Κομούνα διέταξε στατιστική απογραφή των εργοστασίων που είχαν κλείσει οι εργοστασιάρχες και την επεξεργασία σχεδίων για τη λειτουργία αυτών των εργοστασίων από τους εργάτες που εργάζονταν σ’ αυτά, οργανωμένων σε συνεργατικούς συνεταιρισμούς. Επίσης σχέδια για την οργάνωση αυτών των συνεταιρισμών σε μια μεγάλη Ένωση. 

Στις 20 η Κομούνα κατάργησε τη νυχτερινή εργασία των αρτεργατών, καθώς και τις κάρτες εργασίας των εργατών που από τη Δεύτερη Αυτοκρατορία τα διαχειρίζονταν ένα μονοπώλιο διορισμένων από την αστυνομία – πρώτης γραμμής εκμεταλλευτών. Η έκδοση αυτών των καρτών μεταβιβάστηκε στους δημάρχους των είκοσι διαμερισμάτων του Παρισιού. 

Στις 30 Απρίλη η Κομούνα διέταξε το κλείσιμο των ενεχυροδανειστηρίων, καθώς αποτελούσαν μια ιδιωτική εκμετάλλευση των εργατών, αντίθετη με το δικαίωμα των εργατών στα εργαλεία της δουλειάς τους και σε πιστώσεις. [λόγω φτώχειας εργάτες έβαζαν ενέχυρο τα εργαλεία τους]

Στις 5 Μάη αποφάσισε την κατεδάφιση του Παρεκκλησιού της Εξιλέωσης που είχε χτιστεί ως εξιλέωση για την εκτέλεση του Λουδοβίκου του 16ου.

Έτσι από τις 18 Μάρτη ο ταξικός χαρακτήρας του παρισινού κινήματος, που είχε απωθηθεί στο περιθώριο με τον πόλεμο ενάντια στους ξένους επιδρομείς, αναδύθηκε έντονα και με σαφήνεια.

Καθώς σχεδόν χωρίς εξαίρεση εργάτες, ή αναγνωρισμένοι αντιπρόσωποι των εργατών, ήταν τα μέλη τής Κομούνας, οι αποφάσεις τους είχαν αποφασιστικό προλεταριακό χαρακτήρα. Είτε ψήφιζαν μεταρρυθμίσεις, που η δημοκρατική μπουρζουαζία δεν τις είχε ψηφίσει από δειλία και μόνο, αλλά αποτελούσαν απαραίτητη βάση για την ελεύθερη δράση της εργατικής τάξης – όπως η εφαρμογή της αρχής ότι αναφορικά με το κράτος, η θρησκεία είναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση – είτε έπαιρναν αποφάσεις άμεσα προς το συμφέρον της εργατικής τάξης που σε κάποιο βαθμό χτυπούσαν στα θεμέλια της προηγούμενης κοινωνικής τάξης. Αλλά σε μια πόλη σε πόλεμο, δεν ήταν δυνατό να γίνουν περισσότερα από την έναρξη υλοποίησης τέτοιων μέτρων. Και από τις αρχές του Μάη όλη τους την ενέργεια απαιτούσε η πάλη ενάντια στα όλο και πιο πολυάριθμα στρατεύματα που συγκέντρωνε η κυβέρνηση των Βερσαλιών.

Στις 7 Απρίλη, τα στρατεύματα των Βερσαλιών είχαν καταλάβει το πέρασμα του Σηκουάνα στο Νεϊγί, στο δυτικό μέτωπο του Παρισιού. Αλλά αναγάστηκαν να υποχωρήσουν με βαριές απώλειες σε επίθεση του στρατηγού Ουντ [μπλανκιστής σοσιαλιστής της Κομούνας] στο νότιο μέτωπο. Το Παρίσι βομβαρδιζόταν συνεχώς και μάλιστα από τους ίδιους ανθρώπους που είχαν στιγματίσει σαν ιεροσυλία το βομβαρδισμό της ίδιας πόλης από τους Πρώσους. 

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν τώρα την πρωσική κυβέρνηση να επιστρέψει γρήγορα τους Γάλους στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτιστεί στο Σεντάν και το Μετς, ώστε ίσως ανακαταλάβουν το Παρίσι για λογαριασμό τους. Από τις αρχές του Μάη η βαθμιαία επιστροφή αυτών των στρατευμάτων έδωσε αποφασιστική υπεροχή στις δυνάμεις των Βερσαλιών. Αυτό φάνηκε ήδη στις 23 του Απρίλη, όταν ο Τιέρ διέκοψε τις διαπραγματεύσεις για ανταλλαγή, που πρότεινε η Κομούνα, του αρχιεπισκόπου του Παρισιού και πολλών άλλων παπάδων που κρατιόνταν όμηροι στο Παρίσι, για μόνο ένα άντρα, τον Μπλανκί, που είχε εκλεγεί δυο φορές στην Κομούνα αλλά ήταν φυλακισμένος στο Κλερβό. 

[…]

Μόνο ύστερα από οχτώ μέρες αγώνα οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κομούνας υπέκυψαν στα υψώματα της Μπελβίλ και του Μενιλμοντάν. Τότε η σφαγή των άοπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, που μάνιαζε όλη τη βδομάδα σε διαρκώς αυξανόμενη έκταση, έφτασε στο ζενίθ. Οι γεμιστές τουφεκιών δε σκότωναν πια αρκετά γρήγορα. Οι νικημένοι εργάτες πυροβολούνταν κατά εκατοντάδες με τα πολυβόλα. 

Ο “Τοίχος των Ομοσπονδιακών” στο νεκροταφείο του Περ-Λασέζ, όπου έγινε η τελευταία μαζική σφαγή, υπάρχει ακόμα σήμερα, βουβή μα εύγλωττη μαρτυρία για τη βαρβαρότητα που είναι ικανή να φτάσει η κυρίαρχη τάξη, μόλις η εργατική τάξη τολμήσει να απαιτήσει τα δικαιώματα της. Μετά άρχισαν μαζικές συλλήψεις. Όταν αποδείχτηκε ότι ήταν αδύνατο να τους σφάξουν όλους, άρχισαν τουφεκισμοί θυμάτων αυθαίρετα διαλεγμένων από τους αιχμαλώτους, και η μεταφορά των υπόλοιπων σε μεγάλα στρατόπεδα, όπου περίμεναν να δικαστούν από στρατοδικεία [Οι νεκροί της Κομούνας υπολογίζονται σε 20.000-30.000, οι περισσότεροι δολοφονήθηκαν μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, και χιλιάδες άλλοι κλείστηκαν στις φυλακές ή εξορίστηκαν]. 

Τα πρωσικά στρατεύματα που περικύκλωναν το βόρειο τμήμα του Παρισιού είχαν διαταγή να μην αφήσουν κανένα φυγάδα να περάσει. Αλλά συχνά οι αξιωματικοί έκαναν στραβά μάτια, όταν οι φαντάροι άκουγαν περισσότερο τα προστάγματα του ανθρωπισμού παρά τις διαταγές του στρατηγού τους. Ιδιαίτερη τιμή ανήκει στο σαξονικό σώμα στρατού, για την ανθρωπιστική τους συμπεριφορά που άφησε να περάσουν πολλοί εργάτες που ολοφάνερα είχαν πολεμήσει για την Κομούνα.

[ΠΙΕΡ ΖΟΖΕΦ ΠΡΟΥΝΤΟΝ – ΛΟΥΙ ΟΓΚΙΣΤ ΜΠΛΑΝΚΙ]

Τα μέλη της Κομούνας χωρίζονταν σε πλειοψηφία, τους μπλανκιστές που επικρατούσαν επίσης στην Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς, και σε μειοψηφία: τα μέλη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών [Πρώτη Διεθνής 1864-1876], κύρια υποστηριχτές της σοσιαλιστικής σχολής του Προυντόν. Οι μπλανκιστές, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ήταν τότε σοσιαλιστές μόνο από επαναστατικό και προλεταριακό ένστικτο· λίγοι μόνο είχαν αποχτήσει μεγαλύτερη σαφήνεια των ουσιαστικών αρχών, μέσω του Βαγιάν, που γνώριζε το γερμανικό επιστημονικό σοσιαλισμό. 

Είναι λοιπόν κατανοητό ότι στον οικονομικό τομέα η Κομούνα παρέλειψε αρκετά που, όπως το βλέπουμε σήμερα, έπρεπε να κάνει. Το δυσκολότερο πράγμα να κατανοηθεί είναι ο ιερός θαυμασμός με τον οποίο στάθηκε έξω από τις πύλες της Τράπεζας της Γαλλίας. Αυτό ήταν επίσης ένα σοβαρό πολιτικό λάθος. Η τράπεζα στα χέρια της Κομούνας – αυτό θα άξιζε περισσότερο από δέκα χιλιάδες ομήρους. Θα σήμαινε ότι όλη η γαλλική μπουρζουαζία θα πίεζε την κυβέρνηση των Βερσαλιών υπέρ ειρήνης με την Κομούνα.

Αλλά αυτό που είναι πιο αξιοθαύμαστο, είναι τα πολλά σωστά πράγματα που έκανε η Κομούνα, αποτελούμενη από μπλανκιστές και προυντονιστές.

[…]

[ΚΡΑΤΟΣ]

Η Κομούνα αναγκάστηκε από την αρχή να αναγνωρίσει ότι η εργατική τάξη, όταν πάρει την εξουσία, δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με την προηγούμενη κρατική μηχανή· ότι για να μη χάσει πάλι την κυριαρχία που μόλις έχει κατακτήσει, αυτή η εργατική τάξη πρέπει, από τη μια να εξαφανίσει όλη την προηγούμενη καταπιεστική μηχανή που είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον της, και από την άλλη να εξασφαλίσει τον εαυτό της απέναντι στους ίδιους τους εκπροσώπους και υπαλλήλους της, ορίζοντας ότι όλοι ανεξαίρετα μπορούν σε κάθε στιγμή να ανακληθούν. Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του προηγούμενου κράτους; Η κοινωνία είχε δημιουργήσει τα όργανα της για τα κοινά συμφέροντα, αρχικά με τον απλό καταμερισμό της εργασίας. Τα όργανα όμως αυτά, που στην κορυφή τους ήταν η κρατική εξουσία, είχαν με τον καιρό, υπηρετώντας τα δικά τους ειδικά συμφέροντα, μετατραπεί από υπηρέτες της κοινωνίας σε αφέντες της. 

 […]

Αυτό το τσάκισμα της προηγούμενης κρατικής εξουσίας και της αντικατάστασής της από ένα νέο και αληθινά δημοκρατικό Κράτος, περιγράφεται διεξοδικά στο τρίτο μέρος του Εμφυλίου Πολέμου [εννοεί το βιβλίο του Μαρξ]. Ήταν όμως αναγκαίο να εξετάσουμε εδώ σύντομα άλλη μια φορά ορισμένα χαρακτηριστικά του, γιατί ιδιαίτερα στη Γερμανία η δεισιδαιμονία για το Κράτος πέρασε από τη φιλοσοφία στην κοινή συνείδηση της μπουρζουαζίας και ακόμα και σε πολλούς εργάτες. Κατά τη φιλοσοφική άποψη [εννοεί τον Χέγκελ], το Κράτος είναι η “πραγμάτωση της ιδέας” ή, μεταφρασμένο σε φιλοσοφική γλώσσα, η Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη, το πεδίο όπου η αιώνια αλήθεια και δικαιοσύνη πραγματώνονται ή πρέπει να πραγματωθούν. Κι από δω απορρέει ένας δεισιδαιμονικός σεβασμός για το Κράτος και για κάθε τί που συνδέεται μ’ αυτό, που ριζώνει τόσο πιο εύκολα, όσο οι άνθρωποι από την παιδική ηλικία συνηθίζουν να φαντάζονται ότι όλες οι υποθέσεις και συμφέροντα κοινά για όλη την κοινωνία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν και να ασφαλιστούν παρά όπως στο παρελθόν, δηλαδή μέσω του Κράτους και των καλοπληρωμένων αξιωματούχων του. Και οι άνθρωποι φαντάζονται ότι έχουν κάνει κιόλας ένα εξαιρετικά τολμηρό βήμα μπροστά όταν απελευθερώνονται από την πίστη στην κληρονομική μοναρχία και γίνονται υπερασπιστές της ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα όμως το Κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μηχανή για την καταπίεση μιας τάξης από μια άλλη, και μάλιστα όχι λιγότερο στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία απ’ ό,τι στη μοναρχία· και στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα κακό που κληροδοτείται στο προλεταριάτο μετά τη νικηφόρα πάλη του για ταξική κυριαρχία, που τις χειρότερες πλευρές του, όπως το έκανε η Κομούνα, πρέπει να περικόψει όσο το δυνατό γρηγορότερα, ώσπου μια νέα γενιά, μεγαλωμένη μέσα σε νέες και ελεύθερες κοινωνικές συνθήκες, θα είναι σε θέση να πετάξει στα σκουπίδια όλα τα αχρείαστα βάρη του Κράτους.

Tελευταία, τον Σοσιαλ-δημοκράτη φιλισταίο τον έχει για μια ακόμη φορά πιάσει ένας ολοκληρωτικός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Διχτατορία του Προλεταριάτου. Ωραία κύριοι, θέλετε να μάθετε πώς είναι αυτή διχτατορία; Κοιτάχτε την παρισινή Κομούνα. Αυτή ήταν η Διχτατορία του Προλεταριάτου. – 

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ, 18 Μάρτη 1891

► Προσπέρ – Ολιβιέ ΛΙΣΑΓΚΑΡΕ, Ιστορία της Παρισινής Κομούνας, τόμοι Α +Β, μετ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 2005.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Εργατική Αντίσταση

► Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

1 Από την τραπεζική κατάρρευση του 2008, ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του με όλα τα κράτη καταχρεωμένα και χρεοκοπημένα. Επιβιώνει με την «ποσοτική χαλάρωση», το τύπωμα πλασματικού χρήματος (χωρίς αντίκρυσμα) από τις Κεντρικές Τράπεζες οι οποίες αγοράζουν κρατικά ομόλογα και έτσι χρηματοδοτούνται τα κράτη.

Αυτό έχει δημιουργήσει την κολοσιαία «φούσκα χρέους» που απειλεί να εκραγεί, και να τινάξει στον αέρα όλο το τραπεζικό σύστημα και την παγκόσμια οικονομία, και να ρίξει την ανθρωπότητα στο χάος και σε πολέμους.

Μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση και η ανατροπή του καπιταλισμού μπορεί να σταματήσει την πορεία προς τη βαρβαρότητα.

Η πανδημία κορονοϊού επιδείνωσε την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τα οικονομικά πραχτορεία του καπιταλισμού έχουν προειδοποιήσει ότι το τύπωμα πρέπει να περιοριστεί. Αλλά αυτό θα οδηγήσει σε χρεοκοπία τράπεζες, επιχειρήσεις και κράτη που συνέχεια δανείζονται ως μέσο επιβίωσης.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον καπιταλισμό.

Στην Ευρώπη η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) με το Ταμείο Ανάκαμψης θα τυπώσει πάνω από 2 τρισ. για να αποφευχθούν οι χρεοκοπίες της Ιταλίας και Ισπανίας αλλά και μικρότερων οικονομιών όπως της Ελλάδας και Ιρλανδίας.

Η «φούσκα» δημόσιου και ιδιωτικού (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) χρέους, το παγκόσμιο χρέος, τo Δεκέμβρη 2021 με την πανδημία κορονοϊού έφτασε το αστρονομικό ποσό των $226 τρισεκατομμυρίων.

Το δημόσιο χρέος (το χρέος των κρατών όλου του κόσμου) υπολογίζεται σε 40% του παραπάνω ποσού, δηλ., περίπου $56 τρισ.

Το δημόσιο χρέος των ΕΠΑ ξεπέρασε το 2021 τα $29 τρισ., 137% του ΑΕΠ, και το δημόσιο χρέος της Βρετανίας τα £2,3 τρισ., 98% του ΑΕΠ. (IMF blog, 15/12/21).

Το συνολικό δημόσιο χρέος της ΕΕ (στοιχεία Γιουροστάτ τέλος 2020) είναι 90,1% του ΑΕΠ (98% του ΑΕΠ στην Ευροζώνη). Στην Ελλάδα το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 2021 τα 250 δισ. ευρό, 210% του ΑΕΠ, το δεύτερο χειρότερο σ’ όλο τον κόσμο μετά την Ιαπωνία ($12 τρισ., 266% του ΑΕΠ). 

Με δημόσιο χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ, όλες οι κύριες καπιταλιστικές χώρες ΕΠΑ, Ιαπωνία, Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία, Ισπανία είναι χρεοκοπημένες. Στη Γερμανία το δημόσιο χρέος είναι 65% του ΑΕΠ.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός απέτυχε πλήρως να επιλύσει την οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε με την πανδημία κορονοϊού.

2. Το 1920 ο Λένιν στον Πρόλογο της μελέτης του Ιμπεριαλισμός το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (1917), έγραψε: “Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της προλεταριακής κοινωνικής επανάστασης. Αυτό αποδείχτηκε από το 1917 [Οχτωβριανή Επανάσταση] σε παγκόσμια κλίμακα”.

Ο Λένιν θεωρούσε τον ιμπεριαλισμό ως το ¨ανώτατο”, δηλ., το τελειωτικό και τελευταίο στάδιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής όπου κυριαρχούν οι τράπεζες και τα μονοπώλια.

Η σοσιαλιστική επανάσταση του Οχτώβρη 1917 στη Ρωσία έσπασε την ιμπεριαλιστική αλυσίδα στον “πιο αδύναμο κρίκο της”, τόνισε ο Λένιν, ο οποίος χαραχτήρισε τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλιασμό ως “εποχή πολέμων και επαναστάσεων”.

Η πρόγνωση του έχει επιβεβαιωθεί σ’ όλη την ιστορία του 20ου αιώνα και των δυο δεκαετιών του 21ου.

3. Στον τρίτο τόμο του κορυφαίου έργου του Το κεφάλαιο (1867), “Μέρος ΙΙΙ: Ο Νόμος τής Πτωτικής Τάσης του Ποσοστού Κέρδους, κεφ. 13: Ο Νόμος” (εκδόθηκε το 1894 σε επιμέλεια Φ. Ένγκελς), ο Καρλ Μαρξ απέδειξε ότι στο καπιταλιστικό σύστημα ενυπάρχει η τάση της πτώσης του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών. Η τάση αυτή προέρχεται από τη μείωση τής υπεραξίας που κλέβει ο καπιταλιστής από τον εργάτη.

Ο Μαρξ επίσης ανάλυσε τις λεγόμενες “περιοδικές” οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού στον 19ο αιώνα ως κρίσεις τής άναρχης παραγωγής στην περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού.

4. Η περίοδος του ιμπεριαλισμού από το 1917, η “εποχή πολέμων και επαναστάσεων”, είναι η περίοδος της θανάσιμης κρίσης του καπιταλισμού.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, 1914-18, και η Οχτωβριανή Επανάσταση έκαναν ακόμη πιο έντονη την οικονομική κατάπτωση και τα αδιέξοδα της κοινωνίας του ιμπεριαλισμού.

Το κραχ της Γουόλ Στριτ (Νέα Υόρκη) τον Οχτώβρη 1929 οδήγησε σε παγκόσμια ύφεση που ποτέ δεν επιλύθηκε. Δέκα χρόνια αργότερα, μετά την επιβολή του ναζιστικού φασισμού στη Γερμανία και του φασισμού στην Ισπανία, ξέσπασε ο Δεύτερος ιμπεριαλιστικός Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-45) απόλυτης βαρβαρότητας με το βομβαρδισμό αμάχων στην Ιαπωνία από τις ατομικές βόμβες των ΕΠΑ.

Καθώς η νίκη επί των φασιστικών καθεστώτων Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας διαφάνηκε, οι σύμμαχοι ιμπεριαλιστές συνεννοήθηκαν με τη Σταλινική Γραφειοκρατία και συμφώνησαν σε μια μεταπολεμική πληθωριστική οικονομική πολιτική στη βάση της ισοτιμίας $35 = 31,1 gr χρυσού (συναντήσεις 1944 στο Μπρέτον Γουντς, ΕΠΑ).

Οι ΕΠΑ κατείχαν το 80% του χρυσού. Με το Δόγμα του Προέδρου Τρούμαν (1947) και το Σχέδιο Μάρσαλ “Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανόρθωσης” (1948) δισεκατομμύρια “ευρωδολάρια” πλημμύρισαν την κατεστραμμένη Ευρώπη, για να αναβιώσουν τον καπιταλισμό και να σταματήσουν την ανατροπή του από τα κολοσιαίας δύναμης αντιφασιστικά κομμουνιστικά εργατικά κινήματα σε Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα κ.α., καθώς στην Ανατολική Ευρώπη εγκαθιδρύονταν εργατικά, αλλά παραμορφωμένης δομής και πολιτικής εξουσίας, κράτη.

Η μεταπολεμική “οικονομική άνθηση” βασίστηκε στα πληθωριστικά δολάρια που τύπωναν συνέχεια οι ΕΠΑ, πέρα από τα αποθέματα χρυσού που κατείχαν. Καθώς τα δολάρια έχαναν την αξία τους, το 1968 ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ντε Γκολ κατόρθωσε την ανταλλαγή των δολαρίων που κατείχε η Γαλλία με χρυσό.

Η επικυριαρχία των ΕΠΑ κλονιζόταν από μείωση της αξίας του δολαρίου από το συνεχές τύπωμα για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος στο Βιετ-Ναμ και να υπάρχει σχετική κοινωνική ειρήνη μέσα στις ΕΠΑ, όπου είχαν ξεσπάσει μαζικές αντι-ρατσιστικές και αντι-πολεμικές εξεγέρσεις.

Στις 15 Αυγούστου 1971 ο Πρόεδρος των ΕΠΑ Νίξον ανακοίνωσε ότι η ισοτιμία δολάριου – χρυσού των Συμφωνιών Μπρέτον Γουντς, δεν υπήρχε πια.

Ακολούθησε παγκόσμια αναταραχή καθώς οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες τριπλασίασαν την τιμή του πετρέλαιου και ξέσπασε υψηλός πληθωρισμός στις ευρωπαϊκές χώρες.

Ήταν το τέλος της “άνθησης” και η νέα φάση της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης του ιμπεριαλισμού.

Ακολούθησαν οι ανατροπές των διχτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα και Ισπανία, η ήττα του σιονιστικού Ισραήλ στον πόλεμο του Γιομ-Κιπούρ (1973), η ιστορική ήττα των ΕΠΑ και των συμμάχων τους στο Βιέτ-Ναμ (1975) και η Ιρανική Επανάσταση (1979).

Αλλά και πάλι τα Αριστερά, Σοσιαλδημοκρατικά και Κομμουνιστικά κόμματα αρνήθηκαν να οδηγήσουν την εργατική τάξη και νεολαία στην ανατροπή του χρεοκοπημένου καπιταλισμού.

5. Η άμεση αντίδραση του ιμπεριαλισμού ήταν να κερδίσει χρόνο, και να σταματήσει τις επαναστατικές εξελίξεις, με πρωτοφανή επέχταση τής “πίστης” (τύπωμα) με πιστωτικές κάρτες, δάνεια κ.α.

Παράλληλα να επιταχύνει την “ενοποίηση” των αγορών (στην Ευρώπη η ΕΕ, στη βόρεια Αμερική η ΝΑΦΑ) και την επιβολή Μονεταριστικής Πολιτικής (Θατσερισμός), μια νεο-φιλελεύθερη αντεπανάσταση για να πάρουν πίσω οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις όλα όσα είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Νεο-φιλελεύθερη αντεπανάσταση του ιμπεριαλισμού βρήκε μεγάλο σύμμαχο από το 1986 στην αντεπαναστατική σταλινική γραφειοκρατία του Γκορμπατσόφ και στους ολιγάρχες του Γιέλτσιν που μοίρασαν μεταξύ τους κομμάτια της κρατικής περιουσίας της ΕΣΣΔ.

Όλα τα Αριστερά, Σοσιαλδημοκρατικά και Κομμουνιστικά κόμματα πέρασαν ανοιχτά στην υποστήριξη της καπιταλιστικές νεο-φιλελεύθερης αντεπανάστασης με πλήρη υποστήριξη στην “παγκοσμιοποίηση” και στην ΕΕ.

Θεωρώντας ότι “παίζει χωρίς αντίπαλο” – με την εργατική τάξη προδομένη από τα κόμματα της – ο παγκόσμιος καπιταλισμός επιτάχυνε ακόμη περισσότερο την ολομέτωπη επίθεση του στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και στην “ποσοτική χαλάρωση”, την αγορά ομολόγων κρατών με πλασματικό χρήμα, χωρίς αντικειμενική αξία, τυπωμένο από τις κεντρικές τράπεζες (χωρίς αντίκρυσμα χρυσού στα θησαυροφυλάκια).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η “παγκοσμιοποίηση” οδήγησε σε καταρρεύσεις των dot.com εταιρειών, του ρωσικού νομίσματος και των αγορών της Ν.Α. Ασίας.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός συνέχισε απτόητος τη Νεο-Φιλελεύθερη αντεπανάσταση με τη δημιουργία του ευρό και της Ευροζώνης και ακόμη περισσότερο τύπωμα πλασματικών κεφαλαίων.

Οι παραβιάσεις του Νόμου της Αξίας, με την “ποσοτική χαλάρωση” και τη δημιουργία τεράστιας “φούσκας χρέους”, ο Νόμος της πτωτικής τάσης του κέρδους, και οι αντιφάσεις και αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, επέβαλαν το 2008 την κατάρρευση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Μεγάλες τράπεζες των ΕΠΑ (με αρχή την Λίμαν Μπράδερς) κατέρρευσαν από τα “κόκκινα δάνεια” και στη συνέχεια οι τράπεζες στην ΕΕ και ολόκληρα κράτη όπως η Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος.

Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε ΕΠΑ και ΕΕ για να σταθεροποιήσουν το σύστημα, αναγκάστηκαν να τυπώσουν ακόμη περισσότερο πλασματικό χρήμα, και να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες που είχαν καταρρεύσει.

Στην Ελλάδα, και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ΕΕ και το ΔΝΤ επέβαλαν Μνημόνια απάνθρωπης λιτότητας για να σωθούν οι τράπεζες και ο καπιταλισμός.

Σκοπός του καπιταλισμού είναι να επιβιώσει μέσα από τη συντριβή και υποταγή της εργατικής τάξης και νεολαίας σε ΕΕ και ΕΠΑ, με νεο-αποικισμό της Ασίας και Αφρικής, με πόλεμο ενάντια στη Ρωσία και στην Κίνα.

Το καθήκον της εργατικής τάξης και νεολαίας είναι η οργάνωση για την ανατροπή και συντριβή του χρεοκοπημένου, παρωχημένου συστήματος που οδηγεί την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα.

Το κύριο όπλο της εργατικής τάξης είναι η μαρξιστική μέθοδος που αναγνωρίζει την αντικειμενική πραγματικότητα, τη Φύση και την κοινωνία, ως πηγές της γνώσης.

Η ανάλυση, το πολιτικό πρόγραμμα και η πραχτική της Τέταρτης Διεθνούς πηγάζουν από τη γνώση με τη μέθοδο του Διαλεχτικού Υλισμού των διαδικασιών της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης του ιμπεριαλισμού. –

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

► ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ: ΙΔΡΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΛΑΣ Ο

ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΚΟΨΕ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ.

Με την Εφημερίδα των Συντακτών (Σάββατο 11 Δεκέμβρη 2021) κυκλοφόρησε ως ένθετο το βιβλίο των Γιώργου Πετρόπουλου, Γιώργου Σιούλα, Νίκου Χατζηδημητράκου, “Ο Άρης Βελουχιώτης και ο υπόκοσμος“.

Στη βάση της καταδίκης του Βελουχιώτη για κλοπές το 1925, πριν ενταχτεί στο ΚΚΕ το 1926, οι συντάχτες του βιβλίου καταδικάζουν με τη σειρά τους σήμερα τον Αρχηγό του ΕΛΑΣ με μια πανάθλια, εμετική, συκοφαντική επίθεση για να αποδείξουν ότι η πολιτική και στρατιωτική δράση τού Βελουχιώτη ως ηγέτη της Αντίστασης δεν ήταν παρά αντιγραφή και εφαρμογή των εγκληματικών πραχτικών που είχε μάθει ως μέλος συμμορίας κλεφτών!

Οι συντάχτες του βιβλίου ακολουθούν την πιο αισχρή μέθοδο κατασπίλωσης τής δράσης και προσωπικότητας του Άρη Βελουχιώτη στα πρότυπα τής συνεχούς αντικομουνιστικής προπαγάνδας του καπιταλιστικού κράτους.   

Η συγκρότηση από τον Άρη Βελουχιώτη του ΕΛΑΣ το 1942, η νικηφόρα στρατιωτική δράση του, η συντριβή των φασιστών και η επιμονή του ενάντια στο βρετανικό στρατό το 1944, ήταν η Νέμεσις του ελληνικού καπιταλισμού και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού.

Έχει αποδειχτεί ακατανίκητη η επαναστατική δύναμη και φήμη του Βελουχιώτη. Στην ιστορική μνήμη της εργατικής τάξης κυριαρχεί η άποψη ότι αν η στρατηγική του Βελουχιώτη είχε επικρατήσει, τότε ο ΕΛΑΣ και η Αντίσταση θα είχαν νικήσει, θα είχαν συντρίψει τους φασίστες και τον εγγλέζικο στρατό.    

Αυτό το επαναστατικό όραμα, με την πίκρα τής προδομένης νικηφόρας Επανάστασης, είναι στην καρδιά των αγωνιστικών και επαναστατικών παραδόσεων της εργατικής τάξης, αγροτιάς και νεολαίας στην Ελλάδα. Σε κάθε σύγκρουση των εργαζομένων με τα αφεντικά και το καπιταλιστικό κράτος, από το 1944 έως και σήμερα στην εποχή των Μνημονίων και της χούντας Μητσοτάκη, αναδύεται το Φάντασμα του Βελουχιώτη που – όπως ο πατέρας τού Άμλετ στο έργο του Σέξπιρ – ζητά εκδίκηση για την Αντίσταση και την Προδοσία, με επαναστατική ανατροπή.

Γι’ αυτό οι απολογητές γραφιάδες της μπουρζουαζίας – πότε ως πανεπιστημιακοί ιστορικοί όπως ο Βρετανός Μ. Μαζάουερ ή ως αισχροί αντικομουνιστές συντάχτες όπως η τριάδα τής Εφημερίδας των Συντακτών – έχουν ως κύριο στόχο τον πάνοπλο ηγέτη του ΕΛΑΣ και της Επαναστατικής Αντίστασης που τόλμησε όχι μόνο να απαιτήσει τη συντριβή των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών, αλλά και να ξεκόψει από την ηγεσία του ΚΚΕ και του Ν. Ζαχαριάδη όταν αυτοί πρόδωσαν την Αντίσταση και τον ΕΛΑΣ.

Ο Άρης Βελουχιώτης διαφώνησε με την ηγεσία του ΚΚΕ μετά την προδοτική υπογραφή της Συμφωνίας τής Βάρκιζας το Φλεβάρη 1945. Ο Βελουχιώτης υπακούοντας στο ΚΚΕ υπόγραψε ως Αρχηγός του ΕΛΑΣ διαταγή για την παράδοση των όπλων.

Όταν ο Ν. Ζαχαριάδης επέστρεψε στην Ελλάδα τον Απρίλη 1945, επικύρωσε την προδοτική πράξη τής υπογραφής τής Συμφωνίας της Βάρκιζας. Τότε ο Άρης Βελουχιώτης ξέκοψε από το ΚΚΕ και προσπάθησε να δημιουργήσει νέο επαναστατικό αντάρτικο με το όνομα Μέτωπο Εθνικής Αντίστασης.

Μια τεράστιας σημασίας επαναστατική πράξη που έδειξε ότι η πραγματοποίηση της Ελληνικής Επανάστασης, και η ολοκλήρωση της Αντίστασης 1941-44, θα ήταν καθήκον αγωνιστών που είχαν αντιταχτεί στην προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Ζαχαριάδη, που είχαν ξεκόψει από την υποταγή στη μπουρζουαζία, που θα πολεμούσαν μέχρι τέλους για τη συντριβή και ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτή βέβαια ήταν η πραχτική τής θεωρίας τής Διαρκούς Επανάστασης του ηγέτη του Κόκκινου Στρατού Λεφ Τρότσκι, Προέδρου του Σόβιετ Πετρούπολης στις Επαναστάσεις του 1905 και 1917.

Στις 12 Ιούνη 1945 ο Ζαχαριάδης και η ηγεσία του ΚΚΕ, φανατικοί υποστηριχτές του Στάλιν, της Συμφωνίας Βάρκιζας και της σύμπραξης με τους Συμμάχους και την αντεπαναστατική ελληνική κυβέρνηση, ανακοίνωσαν στο Ριζοσπάστη ότι «Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη»:

«Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε., αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το Κ.Κ.Ε., να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Όπως είναι γνωστό, ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας του Μεταξά είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του Κ.Κ.Ε.».

Τρεις μέρες αργότερα, στις 15 Ιούνη 1945, ο Άρης Βελουχιώτης και ο υπαρχηγός των δυνάμεων του Τζαβέλας, αυτοκτόνησαν κοντά στη Μεσούντα Άρτας αφού είχαν περικυκλωθεί από στρατεύματα του Εθνικού Στρατού που διοικούσε Άγγλος αξιωματικός.

Αιχμάλωτοι αντάρτες υπέκυψαν στις διαταγές του Άγγλου αξιωματικού και αποκεφάλιζαν τα πτώματα του Άρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλα. Την ίδια μέρα ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε την κατάπτυστη απόφαση τής Κ.Ε. του ΚΚΕ διαγραφής του Βελουχιώτη από το Κόμμα, μια πράξη πολιτικής σύμπραξης με τον Εθνικό Στρατό!

«Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στο “Ριζοσπάστη”, της απόφασης της 1ης Ολομέλειας της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να αγοράσει ξανά με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ τού ‘δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».

Υπενθυμίζεται ότι το ΚΚΕ, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε στις 16 Ιούλη 2011, αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατή η αποκατάσταση του Βελουχιώτη, αλλά μόνο η πλήρης αποκατάσταση του Ζαχαριάδη!

Η πλήρης ανακοίνωση για τον Βελουχιώτη του ΚΚΕ:

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Άρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση, ο Άρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Άρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν. – 16 Ιούλη 2011».

Η τελευταία φράση της ανακοίνωσης του ΚΚΕ για τον Ζαχαριάδη που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη 2 Οχτώβρη 2011:

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ. – 16 Ιούλη 2011».

Δυο ανακοινώσεις στην εποχή των Μνημονίων ΕΕ – ΔΝΤ, συνεπείς με την αντεπαναστατική σταλινική–ζαχαριαδική πορεία της ηγεσίας του ΚΚΕ που αρνείται σήμερα να καλέσει για οργανωμένη κινητοποίηση συντριβής των Μνημονίων και των νόμων Χατζηδάκη με ανατροπή της χούντας Μητσοτάκη.

Στις πρόσφατες απεργίες το ΚΚΕ αρνήθηκε το συντονισμένο ενοποιημένο αγώνα όλης της εργατικής τάξης και νεολαίας. Η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, που υποστηρίζει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, αρνήθηκε να καλέσει σε Παμπειραϊκή Απεργία για την υποστήριξη και νίκη των απεργιών των λιμενεργατών στην ΚΟΣΚΟ και των ναυτεργατών.

Η σταλινική-ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ (όπως έδειξε η στάση της στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου, στην «οικουμενική κυβέρνηση» το 1989-90, στην υποστήριξη του Γκορμπατσόφ, στην καταδίκη της Εξέγερσης της Νεολαίας το Δεκέμβρη 2008 ως «προβοκάτσιας» και έργο «πραχτόρων») είναι υποταγμένη στο καπιταλιστικό σύστημα και θα υπονομεύει συνέχεια κάθε επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και νεολαίας.

Το προηγούμενο Σάββατο 18 Δεκέμβρη 2021 σε άρθρο στο Ριζοσπάστη καταγγέλθηκε το βιβλίο των Πετρόπουλου, Σιούλα, Χατζηδημητράκου (το άρθρο αναδημοσιεύτηκε και στις σταλινικές παραφυάδες ιστότοπους Κατιούσα και Ημεροδρόμος).

Δεν μπορείς όμως ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι και τον Βελουχιώτη και τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν!

Η ηγεσία του ΚΚΕ για μια ακόμη φορά πλαστογραφεί την Ιστορία. Η εργατική τάξη και νεολαία στην Ελλάδα έχουν και οδηγούνται από ιστορική μνήμη. Στις σημερινές συνθήκες επαναστατικών κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων δεν θα αφήσουν την αντεπαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ να προδώσει ξανά, θα την στείλουν στα σκουπίδια. –           

1923-24: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ, Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

1922-23: Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ, ΣΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ

Μετά τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης στο Εμφύλιο Πόλεμο και την εισβολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το 1920-21 η Σοβιετική Κυβέρνηση αποφάσισε το 1920 την ίδρυση του ΓκοΕλΡο (Κρατική Επιτροπή για την Ηλεκτροδότηση της Ρωσίας) και στις αρχές του 1921 την ίδρυση της Επιτροπής Κρατικού Σχεδιασμού (ΓκοσΠλαν) για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της οικονομίας σε σοσιαλιστικές βάσεις.

Αλλά οι εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες, οι πολεμικές καταστροφές και η καθυστερημένη ρωσική οικονομία, ανάγκασαν το Κόμμα των Μπολσεβίκων να αποφασίσει την άμεση εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) το Μάρτη 1921, μια οπισθοδρόμηση σε καπιταλιστικά οικονομικά μέτρα.

Αυτές οι παράλληλες αλλά ουσιαστικά αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις και πραχτικές, από τη μια τα σοσιαλιστικά μέτρα ΓκοΕλΡο και ΓκοσΠλαν, από την άλλη τα καπιταλιστικά της ΝΕΠ, δημιούργησαν διαφορετικές πολιτικές τάσεις στο Κόμμα των Μπολσεβίκων.

Ο Λένιν, εισηγητής του ΓκοΕλΡο αλλά και της ΝΕΠ, είχε ενδοιασμούς για τη χρησιμότητα του ΓκοσΠλαν. Αντίθετα ο Τρότσκι θεωρούσε προτεραιότητα τη λειτουργία του ΓκοσΠλαν για την ενοποιημένη κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της σοβιετικής σοσιαλιστικής βιομηχανίας και των σοβιετικών θεσμών.

Το Σεπτέμβρη 1921 ο Λένιν αρρώστησε και το Μάη 1922 είχε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Μόλις τον Οχτώβρη 1922 μπόρεσε να επανέλθει στα πολιτικά του καθήκοντα.

Το φθινόπωρο 1921 ξέσπασε λιμός στην Ουκρανία και νότια Ρωσία με εκατομμύρια νεκρούς. Ακολούθησαν αγροτικές εξεγέρσεις και εργατικές απεργίες.

Στο διάστημα της απουσίας του Λένιν από την κυβέρνηση, είχαν αναπτυχθεί οι αντιθέσεις για το ρόλο του ΓκοσΠλαν και την οικονομική πολιτική μεταξύ του Τρότσκι και της τρόϊκας Κάμενεφ (Πρόεδρος του Πολιτικού Γραφείου), Ζινόβιεφ, Στάλιν, που εξασκούσε την ηγεσία ως πλειοψηφία στο Κόμμα.

Το φθινόπωρο 1922 ο Λένιν αντιτάχτηκε στην πολιτική του Στάλιν και της τρόϊκα που θεωρούσαν ότι ΝΕΠ σήμαινε και άρση του κρατικού μονοπώλιου στο εξωτερικό εμπόριο της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λένιν θεωρούσε θεμέλιο λίθο το κρατικό μονοπώλιο και σε συμφωνία με τον Τρότσκι μπόρεσε να πείσει το Κόμμα. Στις 21 Δεκέμβρη 1922 ο Λένιν ανακοίνωσε στον Τρότσκι τη νίκη τους στην ΚΕ «χωρίς ούτε μια τουφεκιά» και τόνισε ότι «πρέπει να συνεχίσουμε την επίθεση».

Στις επόμενες μέρες του Δεκέμβρη 1922 ο Λένιν υπαγόρευσε στις γραμματείς του κείμενα ως Γράμμα στο 12ο κομματικό συνέδριο την άνοιξη 1923. Στο κείμενο τής 27 Δεκέμβρη ο Λένιν υποστήριξε τις απόψεις του Τρότσκι για το ΓκοσΠλαν αν και αρχικά (στις αρχές του 1921) όπως γράφει “ήμουν ενάντια”.

Στις 4 Γενάρη 1923 με πρόσθετο μικρό κείμενο ο Λένιν συμβούλευσε το Κόμμα να καθαιρέσει τον Στάλιν από Γ.Γ. του ΚΚΡ(μπ).

Αυτά τα κείμενα είναι γνωστά ως η Πολιτική Διαθήκη του. Η Κρούπσκαγια, σύζυγος του Λένιν, κράτησε μυστικά αυτά τα κείμενα και δεν τα παρέδωσε στην ηγεσία του Κόμματος παρά μετά το θάνατο του Λένιν, στις παραμονές του 13ου Συνεδρίου του Κόμματος τον Απρίλη 1924.

Παρά την αρρώστια του, ο Λένιν το Γενάρη 1923 υπαγόρευσε στη γραμματέα του εξαιρετικά σημαντικά κείμενα για την πορεία της ΕΣΣΔ («Σελίδες από Ημερολόγιο», «Για το Συνεταιρισμό», «Η Επανάσταση μας», «Πως πρέπει να αναδιοργανώσουμε την Επιθεώρηση Εργατών και Αγροτών»), που δημοσιεύτηκαν στην Πράβντα. Στο άρθρο για την Επιθεώρηση Εργατών και Αγροτών, όπου Κομισάριος ήταν ο Στάλιν, ο Λένιν ήταν εξαιρετικά κριτικός. Το τελευταίο κείμενο του Λένιν, «Καλύτερα λιγότεροι αλλά καλύτεροι», δημοσιεύτηκε στις 4 Μάρτη 1923.

Στα κείμενα του ο Λένιν πρότεινε μια σειρά μέτρων για την ανόρθωση της οικονομίας, για την ανάγκη πολιτισμικής επανάστασης, για τη δημοκρατία στο Κόμμα, και καταφέρθηκε ενάντια στην «αθλιότητα του κρατικού μηχανισμού» και στη «γραφειοκρατία που βρίσκεται στο κόμμα και στη σοβιετική κυβέρνηση».

Ήδη από το Γενάρη 1921 ο Λένιν είχε δηλώσει στην ομιλία του «Η κρίση στο κόμμα»:

«Αυτό που έχουμε στην πραγματικότητα είναι ένα εργατικό κράτος, με την ιδιαιτερότητα, πρώτον, ότι στη χώρα δεν επικρατεί η εργατική τάξη αλλά ο αγροτικός πληθυσμός και, δεύτερον, ότι είναι ένα εργατικό κράτος με γραφειοκρατικές στρεβλώσεις».

Ο Λένιν αντιτάχτηκε στα σχέδια του Στάλιν για τις σοβιετικές δημοκρατίες και τις πραχτικές του ενάντια στην Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Γεωργίας. Και σ’ αυτό το ζήτημα ο Λένιν (6 Μάρτη 1923) ζήτησε και είχε την υποστήριξη του Τρότσκι.

Το Ινστιτούτο Μαρξισμού-Λενινισμού τής Σταλινικής Γραφειοκρατίας, εκδότες των Απάντων του Λένιν, υποστήριζαν ότι ο Τρότσκι αρνήθηκε τη συνεργασία στο ζήτημα αυτό με τον Λένιν, με δικαιολογία τη δική του ασθένεια. Το ψέμα αυτό επαναλαμβάνεται στο βιβλίο “Η Πολιτική Διαθήκη του Λένιν” (Μόσχα 1988 και Σύγχρονη Εποχή 1991) του Γεβγένι Πλιμάκ υποστηριχτή του Γκαρμπατσόφ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τρότσκι αποδέχτηκε αμέσως την πρόταση του Λένιν. Το “Ημερολόγιο”, όπου οι γραμματείς του Λένιν κατέγραφαν όλες τις επικοινωνίες, αναφέρει ότι στις 6 Μάρτη 1923 “η τηλεφωνική απάντηση του Τρότσκι καταγράφτηκε”. Στις 10 Μάρτη ο Λένιν χτυπήθηκε από ακόμη ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, έχασε τη λεκτική του ικανότητα και δεν ανάρρωσε. Πέθανε στις 21 Γενάρη 1924.  

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΤΡΟΤΣΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ 1923-24

Μέσα από την πάλη του Λένιν και του Τρότσκι το 1922-23 ενάντια στην πολιτική της “τρόϊκας” Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Στάλιν, αναδείχτηκε το φθινόπωρο του 1923 ο αγώνας του Τρότσκι και ηγετικών στελεχών του Κόμματος των Μπολσεβίκων, που σχημάτισαν την Αριστερή Αντιπολίτευση, ενάντια στην οικονομική πολιτική τής “τρόϊκα” και στη γραφειοκρατική εξάπλωση στο Κόμμα και στη Σοβιετική Κυβέρνηση.

Παρακάτω κείμενο του Πίτερ Τζέφρις, 1973, τότε στελέχους του Επαναστατικού Κόμματος των Εργατών (Workers Revolutionary Party) για την πάλη του Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης το 1923-4 ενάντια στην πολιτική τής ηγεσία του Κόμματος των Μπολσεβίκων, Στάλιν – Ζινόβιεφ – Κάμενεφ, και την ανερχόμενη γραφειοκρατία στο Κόμμα και στο Σοβιετικό Κράτος.

Το κείμενο του Τζέφρις γράφτηκε ως Πρόλογος για το βιβλίο “Ντοκουμέντα του 1923 της Αντιπολίτευσης”, (“Documents of the 1923 Opposition”, εκδόσεις New Park Publications, Λονδίνο Δεκέμβρης 1973, σ. v-viii). –

Πίτερ Τζέφρις, Πρόλογος.

Τα ντοκουμέντα και οι ομιλίες που περιέχονται σ’ αυτό το βιβλίο [“Documents of the 1923 Opposition”, εκδόσεις New Park Publications, Λονδίνο 1973] έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και σημασία για όλες τις πολλές εκατοντάδες νέες στρατολογήσεις που γράφτηκαν μέλη του Κόμματος[1] τους τελευταίους  μήνες.

Το Κόμμα μας δεν ξεκίνησε χτες. Αντίθετα είναι το αποτέλεσμα συνεχούς αγώνα για πάνω από 50 χρόνια για επαναστατικό Μαρξισμό στο διεθνές κίνημα της εργατικής τάξης. Το Επαναστατικό Κόμμα των Εργατών [Workers Revolutionary Party] είναι το αποτέλεσμα της πάλης, που άρχισε, ηγήθηκε και ενέπνευσε ο Λέον Τρότσκι στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ενάντια στην αναδυόμενη Σταλινική γραφειοκρατία στη Σοβιετική Ένωση.    

Μόνο εμείς, ως μέρος της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς,[2] έχουμε πολεμήσει για τις αρχές που καθόρισε ο Τρότσκι σ’ αυτή την πάλη. Αυτό είναι που μας ξεχωρίζει από κάθε μορφή ρεβιζιονισμού. Αυτές οι αρχές είναι απόλυτα ζωτικές στις μεγάλες ταξικές μάχες που αναπτύσσονται τώρα στη Βρετανία και σ’ όλο τον κόσμο. Το Κόμμα σε κάθε στάδιο της πάλης διατυπώνει κάθε νέο χαραχτηριστικό τής πολιτικής και οικονομικής κρίσης σ’ αυτό το προηγούμενο σώμα γνώσης.     

Οι συνθήκες στις οποίες ο Τρότσκι ξεκίνησε την πάλη του ενάντια στους αυξανόμενους κινδύνους της γραφειοκρατίας στη μετεπαναστατική Ρωσία ήταν αρκετά δύσκολες. Ένα προλεταριακό κόμμα είχε ηγηθεί μιας επιτυχημένης επανάστασης σε μια καθυστερημένη και κυρίως αγροτική ακόμη χώρα. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε προκαλέσει χάος στη ρωσική οικονομία. Οι επακόλουθες επαναστάσεις, οι καταστροφές του εμφυλίου πολέμου και, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η προσωρινή απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης, κινητοποίησε συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις της ρωσικής κοινωνίας που βρήκαν την έκφρασή τους μέσα στο Μπολσεβίκικο Κόμμα.

Ενάντια σ’ αυτές τις τάσεις αγωνίστηκαν ο Λένιν (μέχρι τον θάνατό του στις αρχές του 1924) και ο Τρότσκι. Στα τελευταία του κείμενα, όπως «Καλύτερα λιγότεροι, αλλά καλύτεροι»[3] και «Για την Επιθεώρηση Εργατών και Αγροτών»[4], ο Λένιν είχε επιστήσει την προσοχή στην ανάδειξη ενός γραφειοκρατικού στρώματος στο Κόμμα και στο κράτος. Είχε περιγράψει το καθεστώς ως «εργατικό κράτος με γραφειοκρατικές παραμορφώσεις»[5] και σε επιστολή του[6] στον Τρότσκι είχε προτείνει συμμαχία για να τις καταπολεμήσει.

Αυτοί οι κίνδυνοι είχαν αυξηθεί σημαντικά από τη σοβαρή οικονομική κατάσταση που προέκυψε από τον Πόλεμο και τον Εμφύλιο Πόλεμο και είχαν καταστήσει αναγκαία μια προσωρινή υποχώρηση με τη μορφή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ).[7]

Επί ΝΕΠ επιτράπηκε μια μερική αποκατάσταση του καπιταλισμού, αλλά πάντα μέσα στα όρια της σχεδιασμένης οικονομίας. Όμως η ενθάρρυνση που έδωσε η ΝΕΠ στο ιδιωτικό εμπόριο και τη συσσώρευση από τους πλουσιότερους αγρότες (Κουλάκους), και μια νέα τάξη μικροκαπιταλιστών (ΝΕΠμάνι), πρόσφεραν μια κοινωνική βάση για αυτές τις τάσεις, που απαιτούσε μέγιστη επαγρύπνηση και πάλη για την καταπολέμησή τους.

Το εργατικό κράτος αντιμετώπισε έτσι σοβαρούς κινδύνους και το Κομμουνιστικό Κόμμα βυθίστηκε αναγκαστικά σε μια βαθιά κρίση, μια κρίση που επιδεινώθηκε περαιτέρω από το θάνατο του Λένιν.

Η ουσιαστική εξουσία συγκεντρωνόταν ολοένα και περισσότερο στα χέρια του Γραμματέα του Κόμματος, Στάλιν, ο οποίος, μαζί με τον Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ, αποτελούσαν μια άτυπη κυβερνώσα τρόικα (τριάδα). Ο Στάλιν ήταν η κυρίαρχη δύναμη, μια θέση που επιτεύχθηκε μέσω του ελέγχου του μηχανισμού του Κόμματος.

Βασιζόταν στην υποστήριξη ενός σημαντικού στρώματος στελεχών του Κόμματος και του κράτους των οποίων η εξουσία και τα προνόμια τους ολοένα και τους διαχώριζαν όχι μόνο από τις μάζες, αλλά και από τα μέλη τού ίδιου του Κόμματος.

Αυτή η νέα κυρίαρχη ομάδα επρόκειτο να βρει την ιδεολογική της έκφραση στη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», την πλήρη αναθεώρηση του Μαρξισμού που ο Στάλιν ανακοίνωσε για πρώτη φορά το 1924. Με πολιτικούς όρους αυτό σήμαινε την εγκατάλειψη του διεθνισμού της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα ενίσχυσε επίσης τις συνθήκες που επέτρεψαν στην αυξανόμενη γραφειοκρατία να απομονώσει, να εκδιώξει και τελικά να εκκαθαρίσει όλους εκείνους που στάθηκαν σταθεροί στις παραδόσεις του Μπολσεβικισμού.

Θα ήταν λάθος, φυσικά, να πιστεύουμε ότι όταν ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του άρχισαν την πάλη και έγραψαν τα κείμενα και έκαναν τις ομιλίες που δημοσιεύσουμε, θα μπορούσαν να έχουν δει την πλήρη έκταση αυτής της εξέλιξης. Αυτό που έκαναν ήταν να επιστήσουν την προσοχή στα επικίνδυνα συμπτώματα και σημάδια που απειλούσαν το μέλλον της επανάστασης και του Κόμματος.

Η ανάλυση του Τρότσκι για αυτές τις εξελίξεις περιέχεται στη σειρά άρθρων του που δημοσιεύτηκαν με τίτλο “Η Νέα Πορεία” 1924 [“The New Course”, New Park Publications, 1972]. Εκεί ο Τρότσκι τόνισε ότι η «παλιά φρουρά» του Κόμματος δεν ήταν σε καμία περίπτωση απρόσβλητη στον εκφυλισμό, στη «σταδιακή και ανεπαίσθητη αποδυνάμωση του επαναστατικού και προλεταριακού πνεύματος στις τάξεις της».

Ο Τρότσκι είχε πλήρη επίγνωση, σ’ όλη την πρώιμη περίοδο της πάλης, της κρίσιμης σημασίας του ζητήματος των γενεών στο Κόμμα. Μόνο με την ενεργό συνεργασία με τις νέες γενιές του Κόμματος η παλιά φρουρά θα διατηρούσε την επαναστατική της θέση.

Προειδοποίησε για τα διδάγματα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας την περίοδο πριν από το 1914. Απεικόνισε με μεγάλη λεπτομέρεια τους κινδύνους για το Κόμμα εάν επέτρεπε να διαχωριστεί από τις μάζες. Για τον Τρότσκι και τους οπαδούς του η γραφειοκρατία ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο, όχι το προϊόν «ατόμων πεινασμένων για εξουσία» ή των «κακών συνηθειών» αξιωματούχων. Οι ρίζες της έπρεπε να εντοπιστούν στις συνθήκες που αντιμετώπιζε το Σοβιετικό καθεστώς σε μια οπισθοδρομική αγροτική χώρα, απομονωμένη προσωρινά, σ’ έναν εχθρικό καπιταλιστικό κόσμο.

Παρά την αυξανόμενη γραφειοκρατία του Κόμματος, υπήρχε ακόμη ένας βαθμός δημοκρατίας και ελευθερίας για συζήτηση μέσα στις τάξεις του και την ηγεσία του το 1923. Ήταν κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής απουσίας του Τρότσκι λόγω ασθένειας το 1923 και των ακόμα σχετικά ελεύθερων συνθηκών, που οι παλιοί Μπολσεβίκοι που υποστήριζαν τον αγώνα του Τρότσκι, όπως ο Πρεομπραζένσκι και ο Πιτιακόφ, έπρεπε να συνεχίσουν τον αγώνα.

Αλλά όπως όλοι οι πολιτικοί αγώνες, η έκβασή του δεν μπορούσε να κριθεί μόνο από την αφηρημένη ορθότητα των επιχειρημάτων. Αν αυτό ήταν το μόνο κριτήριο, τότε ο Τρότσκι και η Αντιπολίτευση κέρδισαν τη μάχη άνετα.

Όχι μόνο αποδείχθηκαν απόλυτα σωστοί για τους κινδύνους από τη συνέχιση της ΝΕΠ. Προέβλεψαν επίσης τους τεράστιους κινδύνους για το Σοβιετικό κράτος από τη θεωρία του σοσιαλισμού σε μια χώρα που επρόκειτο να γίνει η πυξίδα του Σταλινισμού από το 1924.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι ο Τρότσκι και οι υποστηριχτές τους που αργότερα συγκροτήθηκε ως Αριστερή Αντιπολίτευση, πολέμησαν ενάντια στην άνοδο του Σταλινισμού και της γραφειοκρατίας κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.

Μια σειρά από ήττες για τη διεθνή επανάσταση ενίσχυσαν σημαντικά την πλευρά του Σταλινισμού στην Κομμουνιστική Διεθνή: ήττα της γερμανικής επανάστασης του 1923, ακολουθούμενη από την ήττα της Βρετανικής Γενικής Απεργίας το 1926 και τη συντριβή της Κινεζικής Επανάστασης, το 1927.

Αυτές οι ήττες ήταν οι πρώτες συνέπειες της πολιτικής γραμμής του Στάλιν «σοσιαλισμός σε μια χώρα» και της συνακόλουθης «ειρηνικής συνύπαρξης» με τον ιμπεριαλισμό.

Μόνο ως αποτέλεσμα αυτών των αντικειμενικών συνθηκών ο Στάλιν μπόρεσε να νικήσει τους αντιπάλους του. Ο Τρότσκι εκδιώχθηκε πρώτα από το Κόμμα [1927] και το 1929 εξορίστηκε[8].

Μέχρι το 1933 ο Τρότσκι εξακολουθούσε να έχει την προοπτική για ήττα της παράταξης του Στάλιν στην Κομμουνιστική Διεθνή. Εξακολουθούσε να ελπίζει ότι η εμπειρία θα οδηγούσε το Κόμμα πίσω στις αρχές του Λενινισμού. Αλλά η ήττα της γερμανικής εργατικής τάξης από τον Χίτλερ [1933] άλλαξε τη στάση του Τρότσκι απέναντι στο Σταλινισμό.

Αυτή η καταστροφική ήττα, η μεγαλύτερη και πιο αποφασιστική που υπέστη ποτέ η ευρωπαϊκή εργατική τάξη, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της υπερ-αριστερής πολιτικής του Στάλιν που είχε διχάσει τη γερμανική εργατική τάξη και προετοίμασε την αντεπανάσταση του Χίτλερ. Ο Τρότσκι και οι οπαδοί του ήταν πλέον υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο σταλινισμός δεν μπορούσε πλέον να μεταρρυθμιστεί.

Η πολιτική του Σταλινισμού στη Γερμανία είχε αποδείξει ότι είχε πλέον περάσει με το μέρος της μπουρζουαζίας και είχε γίνει η πιο αντεπαναστατική δύναμη στο κίνημα της εργατικής τάξης. Ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές του έπρεπε να προετοιμαστούν για να ιδρύσουν την Τέταρτη Διεθνή, και το έκαναν το 1938.

Έτσι όταν το Επαναστατικό Κόμμα των Εργατών ιδρύθηκε στις 4 Νοέμβρη 1973, βασίστηκε άμεσα πάνω σ’ αυτή τη συνεχή και αδιάκοπη πάλη ενάντια στο Σταλινισμό μέσα στο διεθνές κίνημα της εργατικής τάξης. Τα μαθήματα που κερδήθηκαν σ’ αυτή την πάλη είναι τα θεμέλια για όλη τη δουλειά του Κόμματος.

Στη σημερινή πρωτοφανή παγκόσμια οικονομική κρίση, η ανάγκη δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη για σαφή κατανόηση της φύσης του Σταλινισμού και για αδιάκοπη πολιτική και θεωρητική πάλη εναντίον του και εναντίον όλων αυτών των ρεβιζιονιστών που τον καλύπτουν.

Αυτά τα άρθρα, που η μεγάλη πλειοψηφία τους παρουσιάζονται στ’ Αγγλικά για πρώτη φορά, είναι ένα απαραίτητο σημείο εκκίνησης για τη μελέτη των θεωρητικών θεμελίων του Κόμματος μας. Απ’ αυτή την πλευρά είμαστε υπερήφανοι για τη δημοσίευσή τους. –

1924-2024: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ – ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ

«Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύναμο κρίκο της» – Βλαντίμιρ Λένιν, άνοιξη 1917.

«Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα». (Λένιν «Τί να κάνουμε;», Στούτγκαρτ 1902, στο κεφ. «Ο Ένγκελς για τη σπουδαιότητα της θεωρητικής πάλης».)

Το θεμελιακό έργο του Λένιν «Τί να κάνουμε;» για το χαραχτήρα και φιλοσοφία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, του Μπολσεβικισμού, γράφτηκε ένα χρόνο πριν το σχίσμα στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα μεταξύ Μπολσεβίκων και Μενσεβίκων το 1903.

Ο Λένιν περιγράφει το μαρξιστικό επαναστατικό κόμμα ως ένα κόμμα Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού που απορρέει από τη φιλοσοφία του Διαλεχτικού Υλισμού.

Για την εκπαίδευση του κόμματος στο Διαλεχτικό Υλισμό ο Λένιν έγραψε το «Υλισμός και Εμπειριο-Κριτικισμός» (Μόσχα 1909), κορυφαίο φιλοσοφικό του έργο υπεράσπισης του Μαρξισμού ενάντια στις θέσεις Εμπειρισμού (Ποζιτιβισμού) του πρώην μπολσεβίκου ηγέτη Α. Μπογντάναφ υπερασπιστή της φιλοσοφίας του Εμπειριο-Κριτικισμού του Αυστριακού επιστήμονα Ε. Μαχ.     

Λίγους μήνες πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Λένιν, που ζούσε στις κεντρο-Ευρωπαϊκές χώρες, δημοσίευσε την άνοιξη 1914 στο περιοδικό «Διαφώτιση» των Μπολσεβίκων τη μελέτη «Για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών» ενάντια στον εθνικισμό, σοβινισμό και ρατσισμό, με κριτική σε θέσεις της Ρ. Λούξεμπουργκ αλλά και του Λ. Τρότσκι.   

Για τον Λένιν ο διεθνισμός (“Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!” Κομμουνιστικό Μανιφέστο 1848) αποτελεί τη βάση του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης με τη σοσιαλιστική επανάσταση. 

Το 1914-16 ο Λένιν μελέτησε τη Διαλεχτική του Φ. Χέγκελ «υλιστικά», όπως έγραψε, και την άνοιξη 1917 δημοσιεύτηκε στην επαναστατημένη Πετρούπολη το βιβλίο του «Ο ιμπεριαλισμός, ως το νεότερο στάδιο του καπιταλισμού», τίτλος που στη δεύτερη έκδοση το 1918 ήταν «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» μια θεμελιακή διόρθωση από τον Λένιν.   

Αντι-καπιταλιστές, από τα μέσα του 20ου αιώνα και τις θεωρίες του Ε. Μαντέλ, αντιτίθενται στον Λένιν και θεωρούν ότι μετά τον ιμπεριαλισμό εγκαθιδρύθηκε ένα νέο στάδιο του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού».

Για τον Λένιν «ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της προλεταριακής κοινωνικής επανάστασης» (Πρόλογος στη Γαλλική και Γερμανική έκδοση, 6 Ιούλη 1920), και επέμενε ότι η εποχή μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση μπορούσε να χαραχτηριστεί ως η εποχή πολέμων και επαναστάσεων.

Αυτή είναι η εποχή που ζούμε ακόμη σήμερα στον 21ο αιώνα.

Παρακάτω ένα απόσπασμα (κεφ. XVI) για τον Λένιν, από το έργο του Λεφ Τρότσκι «Η ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης» (1930, μετάφραση απ’ την έκδοση στ’ αγγλικά 1932). Αναφέρεται στην κρίσιμη περίοδο την άνοιξη 1917 όταν ο ηγέτης των Μπολσεβίκων προσανατόλιζε το Κόμμα στις νέες επαναστατικές συνθήκες.

«Πώς θα εξελισσόταν η επανάσταση αν ο Λένιν δεν είχε φτάσει στη Ρωσία τον Απρίλη του 1917; Αν η εξιστόρηση μας καταδεικνύει και αποδεικνύει κάτι, ελπίζουμε να αποδεικνύει ότι ο Λένιν δεν ήταν ο δημιουργός της επαναστατικής διαδικασίας, ότι απλά μπήκε σε μια αλυσίδα αντικειμενικών ιστορικών δυνάμεων. Αλλά ήταν ένας σπουδαίος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα. Η διχτατορία του προλεταριάτου ανάβλυζε από την όλη κατάσταση, αλλά δεν είχε ακόμη εγκαθιδρυθεί. Δεν θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί χωρίς ένα κόμμα. Το κόμμα θα μπορούσε να εκπληρώσει την αποστολή του μόνο αφού πρώτα την κατανοούσε. Για αυτό χρειαζόταν ο Λένιν.

Μέχρι την άφιξή του, κανένας από τους μπολσεβίκους ηγέτες δεν τόλμησε να κάνει μια διάγνωση της επανάστασης. Η ηγεσία του Κάμενεφ και του Στάλιν εκτινάχθηκε στα δεξιά από την εξέλιξη των γεγονότων στους Σοσιαλ-Πατριώτες: μεταξύ του Λένιν και του Μενσεβικισμού η επανάσταση δεν άφησε χώρο για ενδιάμεσες θέσεις.

Η εσωτερική πάλη στο Μπολσεβίκικο Κόμμα ήταν απολύτως αναπόφευκτη. Η άφιξη του Λένιν απλά επιτάχυνε τη διαδικασία. Η προσωπική του επιρροή συντόμευσε την κρίση».

Η συντριβή του καπιταλιστικού κράτους (στρατού, διοίκησης, οργάνων κ.α.) με τη σοσιαλιστική επανάσταση, αποτελεί κύριο στοιχείο του Λενινισμού. Το «Κράτος και επανάσταση» του Λένιν (γράφτηκε το 1917, δημοσιεύτηκε το 1918). Η εργατική τάξη εξαφανίζει την καπιταλιστική κρατική μηχανή με την επιβολή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Ο Λένιν τονίζει τις θέσεις τού Φ. Ένγκελς για το «μαρασμό» (σταδιακή εξαφάνιση) του προλεταριακού κράτους στην πορεία της ανθρωπότητας προς τον αταξικό κομμουνισμό.   

Μ’ αυτές τις θέσεις ο Λένιν προσανατόλισε τους Μπολσεβίκους το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1917 προς την κατάχτηση της εξουσίας τον Οχτώβρη 1917, αφού οι Μπολσεβίκοι είχαν κερδίσει την υποστήριξη της εργατικής τάξης και των στρατιωτών στα Σόβιετ.

Λενινισμός σημαίνει διεθνισμός και παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Παρά τον Εμφύλιο Πόλεμο και την αδύναμη τότε θέση της Σοβιετικής Δημοκρατίας, το 1919 ο Λένιν πρωτοστάτησε στη συγκρότηση της Τρίτης Διεθνούς για την εξάπλωση της Επανάστασης σε Ευρώπη και Ανατολή.

Το Μάρτη 1918 στην ομιλία του στο 7ο Ειδικό Συνέδριο του ΡΚΚ (μπ.) ο Λένιν δεν μάσησε τα λόγια του και τόνισε, «αν δεν έλθει η γερμανική επανάσταση είμαστε χαμένοι».

Η Γερμανική Επανάσταση του Νοέμβρη 1918, που έδιωξε τον Κάϊζερ, πραγματοποιήθηκε από την εξέγερση των στρατιωτών και της εργατικής τάξης και νεολαίας της Γερμανίας ενάντια στον πόλεμο. Έτσι η Οχτωβριανή Επανάσταση μπόρεσε να τσακίσει τα αντεπαναστατικά στρατεύματα των Άσπρων και των 14 κρατών που εισέβαλαν στη νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος, ο αποκλεισμός της Σοβιετικής Ρωσίας από τους ιμπεριαλιστές και η κατεστραμμένη οικονομία και κοινωνικές δομές, ανάγκασαν τον Λένιν το Μάρτη 1921 να προτείνει τη ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), μια οπισθοδρόμηση σε καπιταλιστικές οικονομικές δομές, για να επιβιώσει η Επανάσταση.

Το τίμημα που πλήρωσαν οι Μπολσεβίκοι και η εργατική τάξη και αγροτιά ήταν εξαιρετικά βαρύ. Στην περικυκλωμένη από τον ιμπεριαλισμό απομονωμένη Σοβιετική Δημοκρατία αναπτύχτηκαν μεγάλα προβλήματα γραφειοκρατίας στο κράτος και στο Κόμμα.

Ο Λένιν, παρά τη βαριά ασθένεια του, πολέμησε τη Σοβιετική γραφειοκρατία και με τον Λ. Τρότσκι αγωνίστηκαν ενάντια στη φράξια του Στάλιν στο ζήτημα των εθνικοτήτων και στο ζήτημα του εξωτερικού εμπορίου.

Το Γενάρη 1923 ο Λένιν κάλεσε το Κόμμα των Μπολσεβίκων να καθαιρέσει τον Ι. Στάλιν από Γενικό Γραμματέα του Κόμματος. Η τότε ηγεσία του Κόμματος – Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Στάλιν – και οι υποστηριχτές τους δεν συμφώνησαν με την πρόταση του Λένιν.  

Στις 21 Γενάρη 1924 πέθανε ο Λένιν και η εθνικιστική τάση των Στάλιν – Μπουχάριν πρότεινε τη θεωρία του Σοσιαλισμού σε μια χώρα, την προδοσία της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Μαρξιστικού Διεθνισμού.

Η Αριστερή Αντιπολίτευση με ηγέτη το Τρότσκι αγωνίστηκε σθεναρά ενάντια στην πλειοψηφία των Στάλιν – Μπουχάριν με σημαία τον Λενινισμό και την Παγκόσμια Επανάσταση.

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του καπιταλισμού είναι η θανάσιμη αγωνία του παρωχημένου και χρεοκοπημένου συστήματος που οδηγεί την ανθρωπότητα σε νέο παγκόσμιο πόλεμο. Η επίλυση της κρίσης του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί μέσα στα όρια του συστήματος.

Η διέξοδος για την ανθρωπότητα βρίσκεται στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης και νεολαίας για την ανατροπή και συντριβή του καπιταλιστικού κράτους και του ιμπεριαλισμού.

Απαιτείται η συγκρότηση ενός λενινιστικού κόμματος, ενός κόμματος εκπαιδευμένου στη μέθοδο του Μαρξισμού – Λενινισμού, του Διαλεχτικού Υλισμού, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και το θάψιμο του καπιταλισμού. Αυτός είναι ο σκοπός της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς που καλεί στη δημιουργία επαναστατικών μαρξιστικών κομμάτων σε κάθε χώρα. –