► Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Στις 22 Ιούνη 1941 ο στρατός της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση με το σχέδιο “Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα”, που εξελίχτηκε στη μεγαλύτερη και πιο αιματηρή σύγκρουση της ιστορίας. Τα ναζιστικά στρατεύματα διέπραξαν αφάνταστες βαρβαρότητες.

Σκοπός του Χίτλερ ήταν να συντρίψει το πρώτο εργατικό κράτος της Οχτωβριανής Επανάστασης, να εξοντώσει και να σκλαβώσει τους πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης, να την αποικίσει με Άρειους Γερμανούς και να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Μετά από 6 μήνες οι ναζιστικές στρατιές είχαν φτάσει στα περίχωρα του Λένινγκρατ και της Μόσχας. Αλλά εκεί τσακίστηκαν από τον Κόκκινο Στρατό, τους Παρτιζάνους και την κινητοποίηση του σοβιετικού λαού να υπερασπίσει την Επανάσταση και το εργατικό κράτος. 

Η αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού διάλυσε την “Επιχείρηση Μπαρμπορόσα”, κατανίκησε το ναζιστικό στρατό και οδήγησε στην ήττα της φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Αλλά στην κυρίαρχη ιστοριογραφία της Δύσης, αυτό δεν είναι καθόλου αποδεχτό. Οι ιστορικοί της καθεστυκυίας τάξης τής καπιταλιστικής Δύσης έχουν επιβάλλει το μύθο ότι ήταν η συμμαχία ΕΠΑ – Βρετανίας και η απόβαση στη Νορμανδία (βόρεια Γαλλία) τον Ιούνη 1944, που νίκησε τον Χίτλερ.

Πλήρωμα σοβιετικού τανκ το χειμώνα 1941-42.

Ο άλλος μεγάλος μύθος είναι η αποτίμηση του Ιοσίφ Στάλιν ως του μεγάλου πολεμικού αρχηγού της Σοβιετικής Ένωσης.

Όλα τα γεγονότα και πηγές (και τα γραφτά των Μολότοφ, Μικογιάν κ.α. σοβιετικών ηγετών) τεκμηριώνουν ότι η εισβολή των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση ήταν σοκ και απόλυτη έκπληξη στον Στάλιν.

Τον Αύγουστο 1939 υπογράφτηκε στη Μόσχα το Σύμφωνο Μη-Επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (οι δυο υπουργοί εξωτερικών) μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η συμφωνία δημιούργησε σύγχυση και απογοήτευση στους εργαζομένους όλου του κόσμου. 

Οι υποστηριχτές του Στάλιν θεωρούν ότι το Σύμφωνο Μη-Επίθεσης υπογράφτηκε για να “κερδίσει χρόνο” η Σοβιετική Ένωση. Αλλά ο Στάλιν και η αντεπαναστατική σοβιετική γραφειοκρατία δεν έκαναν τίποτα για να δυναμώσουν τον Κόκκινο Στρατό και την άμυνα της ΕΣΣΔ.

Με δικαιολογία τη δολοφονία του Σεργκέϊ Κιρόφ (Δεκέμβρης 1934), ηγέτη του Κομουνιστικού Κόμματος, ενάμισι χρόνο μετά την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ, ο Στάλιν εξαπόλυσε στη δεκαετία του 1930 τις “Μεγάλες Εκκαθαρίσεις” και εξόντωσε εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες και μέλη του Κομουνιστικού Κόμματος. Με τις Δίκες της Μόσχας 1936-8 (που ακόμη και σήμερα το ΚΚΕ τις υπερασπίζεται) η σταλινική γραφειοκρατία δολοφόνησε τους συνεργάτες του Λένιν στην Οχτωβριανή Επανάσταση (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν κ. α.) με τις φανταστικές κατηγορίες ότι ήταν πράχτορες της φασιστικής Γερμανίας, και συνωμοτούσαν με τον Λεφ Τρότσκι (εξόριστο στο Μεξικό) για την υποταγή της ΕΣΣΔ στους Ναζί.

Το 1937 καταδικάστηκε και δολοφονήθηκε από τον Στάλιν και ο στρατηγός Τουχασέφσκι που είχε προτείνει και αναλάβει τον εκσυγχρονισμό του Κόκκινου Στρατού. Μέσα σ’ ένα μήνα από την εξόντωση του Τουχασέφσκι τυφεκίστηκαν περίπου 1.000 αξιωματικοί ως ένοχοι «στρατιωτικής-φασιστικής» συνωμοσίας. Μέχρι το 1940 η σταλινική γραφειοκρατία με την Γκε-Πε-Ου του Νικολάι Γιεζόφ εξόντωσε το 90% των στρατηγών, το 80% των συνταγματαρχών και άλλους 35.000 αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού. 

Καθώς η ηγεσία του Κόκκινου Στρατού τυφεκιζόταν ως «φασίστες» στα υπόγεια της Λουμπιάνκα, στα γραφεία της Γκε-Πε-Ου στη Μόσχα, ο Στάλιν συνομιλούσε με τους πραγματικούς φασίστες στο Βερολίνο και υπόγραψε το προδοτικό Σύμφωνο στις 23 Αυγούστου 1939. 

Στις 2 Σεπτέμβρη 1939, από το Μεξικό όπου ήταν εξόριστος, ο Τρότσκι ανακοίνωσε ότι, «από το 1933 δήλωνα συνέχεια στον παγκόσμιο Τύπο ότι ο ουσιαστικός σκοπός τής εξωτερικής πολιτικής του Στάλιν ήταν να καταλήξει σε συμφωνία με τον Χίτλερ». [Λ. Τρότσκι, «Για τον πόλεμο και το σοβιετικο-ναζιστικό σύμφωνο – Πάνω απ’ όλα ο Στάλιν φοβάται εσωτερική εξέγερση», ανακοίνωση στο βρετανικό Τύπο, https://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/09/aboveall.htm]

Το Κρεμλίνο, τόνισε ο Τρότσκι, «φοβάται το στρατό και φοβάται τον Χίτλερ. Ο Στάλιν ζητά ειρήνη με οποιοδήποτε κόστος».

Γι’ αυτό ο Στάλιν αρνιόνταν να αποδεχτεί τα μηνύματα των σοβιετικών υπηρεσιών πληροφοριών, πάνω από 100 στο πρώτο μισό του 1941, ότι ο Χίτλερ ετοίμαζε πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ. Μάλιστα τα θεωρούσε ως “προβοκάτσιες”, αφήνοντας τον Κόκκινο Στρατό απροετοίμαστο και βάζοντας έτσι στο μεγαλύτερο κίνδυνο την ύπαρξη τής Σοβιετικής Ένωσης.    

Στις 15 Μάη 1941 ο σοβιετικός κατάσκοπος στην Ιαπωνία Ρίτσαρντ Σόργκε έστειλε μήνυμα στις σοβιετικές αρχές στη Μόσχα ότι η επίθεση του Χίτλερ θα ξεκινούσε στις 20-22 Ιούνη 1941. Αλλά ακόμη κι αυτό το μήνυμα το απέρριψε ο Στάλιν κατηγορώντας μάλιστα τον Σόργκε.  

Ο Στάλιν διέταξε τους στρατηγούς του Κόκκινου Στρατού να μην κάνουν καμιά πολεμική προετοιμασία ή ασκήσεις για να μην θεωρηθεί ως προβοκάτσια από τους Ναζί!

Όταν ξέσπασε η επίθεση του φασιστικού στρατού, ο Κόκκινος Στρατός ήταν απροετοίμαστος και οπισθωχώρησε. Μέσα σε λίγες μέρες οι Ναζί είχαν καταλάβει τεράστια τμήματα της ΕΣΣΔ.

Ο Στάλιν και η σταλινική γραφειοκρατία ήταν σε κατάσταση παράλυσης από το σοκ. Ο Στάλιν αρνήθηκε να ανακοινώσει στο σοβιετικό λαό την εισβολή των Ναζί καθώς για χρόνια τόνιζε ότι οι Γερμανία δεν θα επιτεθεί. Την ανακοίνωση πολέμου έκανε ο Μαλόταφ στις 22 Ιούνη. 

Στο τέλος Ιούνη ο Στάλιν είχε καταρρεύσει και αποσύρθηκε στο εξοχικό του. Στα απομνημονεύματα του “Έτσι ήταν”, ο Αναστάς Μικογιάν, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, περιγράφει τη διαβόητη επίσκεψη αντιπροσωπίας του Πολιτικού Γραφείου στο εξοχικό τού Στάλιν όπου είχε απομονωθεί.

Ο Μικογιάν γράφει ότι ο Στάλιν τους υποδέχτηκε «ανήσυχος» και τους ρώτησε γιατί είχαν έρθει και αναφέρει ότι ο Στάλιν νόμιζε ότι είχαν έρθει για να τον συλλάβουν.

Αντίθετα, οι Μολότοφ και Μικογιάν τον έπεισαν να ηγηθεί του Γενικού Πολεμικού Στρατηγείου. Στις 3 Ιούλη ο Στάλιν μίλησε από το ραδιόφωνο προς το σοβιετικό λαό. Ήταν η πρώτη του δημόσια ομιλία από το 1939.

Μεγάλα εργοστάσια παραγωγής όπλων, και πολεμικών εφοδίων μεταφέρθηκαν από την ευρωπαϊκή Ρωσία πίσω από τα Ουράλια, ένα τεράστιο επίτευγμα της σχεδιασμένης και εθνικοποιημένης οικονομίας τής Σοβιετικής Ένωσης και της σοβιετικής εργατικής τάξης, παρά την αντεπαναστατική σταλινική γραφειοκρατία.

Οι στρατιές του Χίτλερ προχώρησαν πολύ γρήγορα βαθιά στη Σοβιετική Ένωση το 1941 αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το Λένινγκρατ και τη Μόσχα. 

Η αντίσταση του Κόκκινου Στρατού και ο βαρύς χειμώνας του 1941-2 καθήλωσαν τα ναζιστικά στρατεύματα. Ο Κόκκινος Στρατός ανασυγκροτήθηκε και αφοδιάστηκε με νέα τανκς, πυροβόλα και αεροπλάνα, και με ηγέτη τον στρατηγό Γκεόργκι Ζούκoφ εξαπόλυσε αντεπίθεση που κατάστρεψε τα ναζιστικά στρατεύματα.

Ο Χίτλερ ηττήθηκε από τη σχεδιασμένη οικονομία και τον Κόκκινο Στρατό της Σοβιετικής Ένωσης ενώ οι Σύμμαχοι στη Δύση καθυστερούσαν τη βοήθεια που είχαν υποσχεθεί. Όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Σικελία (Ιούλης 1943) και στη Νορμανδία (Ιούνης 1944), ο Κόκκινος Στρατός είχε τσακίσει τους Ναζί και προχωρούσε προς το Βερολίνο.-

► ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΝΕΝ 23/6/2021:

Καταγγελία για τη δολοφονία του συνδικαλιστή Αντίλ στην Ιταλία

Με αίσθημα αποτροπιασμού πληροφορηθήκαμε τη δολοφονία του συνδικαλιστή – εργαζόμενου Αντίλ Μπελακχντίμ, Μαροκινής καταγωγής, ο οποίος συμμετείχε στην περιφρούρηση της 24ωρης πανεθνικής απεργίας στον κλάδο των Logistics ο οποίος μαζί με άλλους είχαν βάλει μπλόκο στην πύλη εισόδου για τους προμηθευτές.

Ο Αντίλ ήταν εργαζόμενος και συντονιστής του συνδικάτου Si Cobas στην Novara της Ιταλίας, σκοτώθηκε μπροστά από τις αποθήκες της LIDL στην διάρκεια της απεργίας στον τομέα των Logistics στις 18 Ιούνη, χτυπημένος θανάσιμα από φορτηγό όχημα υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων κόντρα στο στημένο εργοδοτικό – απεργοσπαστικό μηχανισμό.

Η επίθεση αυτή είναι η δεύτερη τις τελευταίες μέρες ενάντια στους εργαζομένους που παλεύουν και διεκδικούν τα πιο θεμελιώδη δικαιώματά τους στην Ιταλία σε τομείς οικονομικής δραστηριότητας που η κερδοφορία τους αυξήθηκε θεαματικά την περίοδο της πανδημίας.

Η δολοφονία αυτή αποδείχνει το μισητό δολοφονικό ταξικό πρόσωπο της εργοδοσίας η οποία εχθρεύεται τον οργανωμένο αγώνα των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους φθάνοντας ακόμη και στην εν ψυχρώ δολοφονία.  

Το τραγικό αυτό περιστατικό φέρνει στην επιφάνεια το βαθειά αντιδραστικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη το οποίο επιχειρεί την ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησής της από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα.

Στην Ιταλία δολοφονούν, στην Ελλάδα βγάζουν τις απεργίες στην παρανομία.Το ταξικό κίνημα και η εργατική τάξη δεν θα παραδοθεί και δεν θα υποκύψει στο κοινό όραμα κυβέρνησης – κεφαλαίου για την επαναφορά του εργασιακού μεσαίωνα στα δικαιώματά της.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια για την δολοφονία του Αντίλ και απευθύνουμε κάλεσμα μαζικής καταδίκης της αποτρόπαιης δολοφονικής πράξης.

Ο Αντίλ ήταν ένας δικός μας άνθρωπος!

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ –