► ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1905 ΚΑΙ ΟΧΤΩΒΡΗ 1917, ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΤΗΣ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΙΔΡΥΤΗΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

«Όσο για συμφιλίωση [με τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλιστές-Επαναστάτες] δεν μπορώ να μιλήσω στα σοβαρά. Ο Τρότσκι εδώ και καιρό είπε ότι η ενοποίηση είναι αδύνατη. Ο Τρότσκι το κατάλαβε αυτό και από τότε δεν έχει υπάρξει καλύτερος Μπολσεβίκος.» – Από τα πραχτικά της συνεδρίασης της Επιτροπής Πετρούπολης του Μπολσεβίκικου Κόμματος, 1/14 Νοέμβρη 1917 [μια βδομάδα μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση]

Σήμερα συμπληρώνονται 77 χρόνια από τη δολοφονία του Λεφ Τρότσκι στην Πόλη του Μεξικό από τον σταλινικό πράχτορα της Εν-Κα-Βε-Ντε Ραμόν Μερκαντέρ. Από το 1923 ο Τρότσκι είχε ξεκινήσει τον αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία που αναπτυσσόταν στη Σοβιετική Δημοκρατία και ενάντια στην παρακμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας (Μπολσεβίκοι) μετά τις ήττες των κομμουνιστών σε Ουγγαρία, Βουλγαρία και Γερμανία (1919-23) και τον αποκλεισμό και απομόνωση της ΕΣΣΔ.

Ο Τρότσκι τόνισε τα τραγικά λάθη στη Γερμανία της ηγεσίας της ΚομΙντερν (Τρίτη Διεθνής) των Στάλιν-Ζινόβιεφ-Μπράντλερ και κάλεσε σε εφαρμογή μέτρων σχεδιασμένης οικονομίας και εκβιομηχάνισης στην ΕΣΣΔ με ανάπτυξη του αγροτικού τομέα (συνεταιρισμοί) παράλληλα με κομματική δημοκρατία. Σε αντίθεση, ο Στάλιν και Μπουχάριν ανάπτυξαν τη θεωρία του χτισίματος σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, η απόλυτη άρνηση του Μαρξισμού και της λενινιστικής προοπτικής της Παγκόσμιας Επανάστασης. Με το σχηματισμό της Αριστερής Αντιπολίτευσης (1923-4) ο Τρότσκι και ηγετικά στελέχη των Μπολσεβίκων εναντιώθηκαν στην αντεπαναστατική πολιτική του Στάλιν ηγέτη της γραφειοκρατίας. Το Γενάρη 1928 ο Στάλιν εξόρισε τον Τρότσκι από την ΕΣΣΔ και φυλάκισε τα στελέχη της Αριστερής Αντιπολίτευσης.

Οι ΕΠΑ και τα κράτη της Ευρώπης αρνήθηκαν άσυλο στον Τρότσκι που βρήκε καταφύγιο στο αντι-ιμπεριαλιστικό Μεξικό. Ο Τρότσκι και οι ομάδες της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ευρώπη πάλεψαν με την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου ενάντια στους Ναζί στη Γερμανία και τους φασίστες στην Ισπανία. Η σταλινική γραφειοκρατία αντίθετα επέβαλε τη σεχταριστική πολιτική διαίρεσης της εργατικής τάξης στη Γερμανία και το αντεπαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο (με τη μπουρζουαζία) στην Ισπανία και Γαλλία με καταστροφικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη.

Το 1938 ο Τρότσκι και οι συντρόφοι του ίδρυσαν την Τέταρτη Διεθνή στο Παρίσι για τη συγκρότηση της επαναστατικής κομουνιστικής ηγεσίας των εργαζομένων στις παραμονές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν ο Στάλιν ετοίμαζε τη δολοφονία του Τρότσκι – μετά τις Δίκες της Μόσχας το 1936-38 και τη δολοφονία του γιού τού Τρότσκι Λεφ Σεντόφ στο Παρίσι το Φλεβάρη 1938 – την ίδια περίοδο συζητούσε με τον Χίτλερ για το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο Μη-επίθεσης που υπογράφτηκε στη Μόσχα τον Αύγουστο 1939, μια τεράστιων ιστορικών διαστάσεων προδοσία του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προλεταριάτου. 

Το Μάη του 1940 η Εν-Κα-Βε-Ντε οργάνωσε με στελέχη τού σταλινικού Μεξικανικού ΚΚ την πρώτη δολοφονική επίθεση στον Τρότσκι. Στις 20 Αυγούστου 1941 ο εκπαιδευμένος δολοφόνος της Εν-Κα-Βε-Ντε χτύπησε στο κεφάλι τον Τρότσκι με μια αξίνα χιονιού. Ο Τρότσκι πέθανε την επομένη μέρα στο νοσοκομείο.   

Στη δεκαετία του 1970 η Διεθνής Επιτροπή της 4ης Διεθνούς (ΔΕΤΔ) πραγματοποίησε έρευνα στις συνθήκες δολοφονίας του Τρότσκι. Τα πορίσματα κυκλοφόρησαν σε πολλές γλώσσες, στα ελληνικά το 1976 στις εκδόσεις Αλλαγή (Η Δολοφονία του Τρότσκι και οι συνένοχοι της Γκε-Πε-Ου).   

Ο ίδιος ο Τρότσκι θεωρούσε την ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς ως την πιο σπουδαία προσφορά του στον επαναστατικό μαρξισμό και επέμενε στην ίδρυση τμημάτων της σ’ όλο τον κόσμο με στελέχη που πρέπει να εκπαιδευτούν στο Διαλεχτικό Υλισμό και στη θεωρία και πραχτική της Διαρκούς Επανάστασης. –

Στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Αλλαγή» με κάποια δυσκολία θα βρείτε τα παρακάτω έργα του Λεφ Τρότσκι, τα περισσότερα σε μετάφραση του επαναστάτη μαρξιστή αγωνιστή Θεοδόση Θωμαδάκη (1930-2013).

Αποτελέσματα και Προοπτικές (για τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης, Πετρούπολη 1906, Μόσχα 1919 & 1921)

Τα Μαθήματα του Οχτώβρη (Μόσχα 1924, εισαγωγή στον τόμο των Απάντων του Τρότσκι με κείμενα για την Οχτωβριανή Επανάσταση – ελληνικά 1979 & 1985)

Η Νέα Πορεία (συλλογή άρθρων που δημοσιεύτηκαν το 1923-4 στην Πράβντα, Μόσχα 1924 – 1980)

Ο Λένιν (συλλογή άρθρων Μόσχα 1925 – μετ. Π. Πικρού 1932, 1971, 1983)

Η Τρίτη Διεθνής Μετά τον Λένιν (Βερολίνο 1929 – 1979)

Η Διαρκής Επανάσταση (Βερολίνο 1930 – 1982)

Και τώρα; Η Γερμανική Επανάσταση και η Σταλινική Γραφειοκρατία (Βερολίνο 1932 –  1932)

Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης (Βερολίνο 1930 – 1984)

Η Προδομένη Επανάσταση (Νέα Υόρκη 1936 – 1984)

Η Θανάσιμη Αγωνία του Καπιταλισμού και τα Καθήκοντα της Τέταρτης Διεθνούς – Το Μεταβατικό Πρόγραμμα (Παρίσι 1938 – 1985)

Stalin’s Gangsters (συλλογή κειμένων γραμμένων το Μάη-Αύγουστο 1940, Μεξικό Σεπτέμβρης 1940, Λονδίνο 1977)

Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού (Νέα Υόρκη 1942 – 1980). –